Να δουλεύεις στο σουπερμάρκετ από το πρωί μέχρι να λιώσεις. Να κάνεις υπερωρίες στη βιομηχανία όσο αντέχεις, μέχρι δηλαδή να αρχίσεις τα τρεχάματα στα διαγνωστικά κέντρα και στους άλλους… επενδυτές της υγείας που θα αρχίσουν τις «συμπράξεις» με το δημόσιο.
Και όλα αυτά να τα αποκαλεί ο επικεφαλής του «επιτελικού κράτους» των κολλητών «εναρμόνιση με τα ευρωπαϊκά δεδομένα». Να δουλεύεις ακόμη και τις Κυριακές γιατί εάν σταματήσει μία μέρα η «ψηφιοποίηση έγχαρτου αρχείου» ή η «συντήρηση περονοφόρων οχημάτων» ή η λειτουργία «υπηρεσιών κανονιστικής συμμόρφωσης», η οικονομία θα πέσει έξω και η χώρα δεν θα μπορεί να βαδίσει τους δρόμους του μεταρρυθμιστικού της πεπρωμένου.
Και όλα αυτά, για τα οποία ισχύει εκείνο το παλιό «κάποιο λάκκο έχει η φάβα», ο Κυριάκος Μητσοτάκης τα αποκαλεί… εκσυγχρονισμό που «κλείνει μια πληγή από το χθες».
Και όταν μαζεύονται οι χαμένες στην αγωνία του μεροκάματου Κυριακές και οι αμέτρητες υπερωρίες θα έρχονται –αν και όταν το επιτρέπουν οι ανάγκες της εταιρείας και οι πιέσεις της οικονομίας– τα ρεπό, για να μένεις σε μιαν άκρη και να αναλογίζεσαι πώς έπειτα από τόση δουλειά, τόσες σκορπισμένες ώρες και τόσες σακατεμένες ζωές ο μισθός δεν φτάνει για να βγει ο μήνας. Και θα έχεις και τον πρωθυπουργό να δηλώνει ότι όλα αυτά είναι «πραγματικά εκσυγχρονισμός», «βαθιά αναπτυξιακά» και άλλα κολοκύθια με τη ρίγανη, από αυτά που σερβίρουν οι λογογράφοι και οι άλλοι κολαούζοι που δεν ανησυχούν ούτε για τον μισθό ούτε για τις υπερωρίες ούτε για τα ρεπό.
Γιατί αυτοί για πάρτη τους αυτά τα έχουν ήδη καλά ρυθμισμένα. Απλώς (;) όλοι αυτοί οι «επιτελικοί», από τον Μητσοτάκη μέχρι τον τελευταίο μετακλητό τους, «για να δικαιολογούν τις πράξεις τους αλλάζουν ακόμη και τη σημασία των λέξεων», όπως έγραφε και ο Θουκυδίδης πριν από 25 αιώνες.
