Πολύ λίγοι συγγραφείς διεθνώς έχουν αναμειχθεί ενεργά με την πολιτική κι ακόμη λιγότεροι έχουν καταφέρει να διακριθούν. Στις σπάνιες εξαιρέσεις ο Ισπανός Χόρχε Σεμπρούν, που διετέλεσε μάλιστα και υπουργός Πολιτισμού. Το ελληνικό του κακέκτυπο ακούει στο όνομα Πέτρος Τατσόπουλος. Οχι μόνο γιατί δεν μπορεί να αναμετρηθεί μαζί του ως λογοτεχνικό μέγεθος, αλλά και γιατί η μέχρι τώρα διαδρομή του θυμίζει περισσότερο περιοδεύοντα θίασο σε one-man show.
Εκλέχθηκε βουλευτής με τον ΣΥΡΙΖΑ και παραιτήθηκε όταν οι δημόσιες τοποθετήσεις του προκαλούσαν αναταράξεις στο κόμμα, χωρίς φυσικά να παραδώσει την έδρα. Υπερθεμάτιζε στην κίνηση των 58, δεν πρόλαβε όμως να ενταχθεί, αφού αυτή διαλύθηκε πολύ σύντομα εις τα εξ ων συνετέθη. Περπάτησε στη συνέχεια στις όχθες του Ποταμιού, τότε που για τους αδαείς της πολιτικής κονίστρας φάνταζε ένας ανανεωτικός δρόμος. Μόλις όμως το Ποτάμι άρχισε να στερεύει αναζήτησε νέα στέγη και, σαν αθλητής Ολυμπιακών Αγώνων που βροντοφωνάζει παραλλαγμένο το σύνθημα «όλο χαμηλότερα, όλο χειρότερα, όλο δεξιότερα», ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του με τη ΝΔ.
Οι μετατοπίσεις αυτές με μια πρόχειρη ερμηνεία θα μπορούσαν να αποδοθούν σε καιροσκοπισμό ή τυχοδιωκτισμό. Παρακολουθώντας όμως κανείς προσεκτικότερα την πορεία του διαπιστώνει ότι οι ιδεολογικές του τζιριτζάντζουλες δεν είναι άσχετες με τα συγγραφικά του πεπραγμένα. Το γεγονός ότι ένα από τα πρώτα του μυθιστορήματα, «Η καρδιά του κτήνους», είχε αποσπάσει από καλές έως εγκωμιαστικές κριτικές άρχισε να εκτρέφει ένα διογκωμένο εγώ. Επειδή ωστόσο τα επόμενα βιβλία του πήγαν σχεδόν άπατα (εκτός από το παιδικό «Ο Σίσυφος στο μπαλκόνι», βραβευμένο από την Ακαδημία, και την «Καλοσύνη των ξένων» που αναφερόταν σε προσωπικά βιώματα), ο ακραίος ναρκισσισμός του αναζητούσε επειγόντως βαλβίδα εκτόνωσης, την οποία και βρήκε στα ΜΜΕ. Μόνιμος λοιπόν μιντιακός άνηθος και μαϊντανός, θεώρησε πως η στροφή στην πολιτική προσφέρει πολύ μεγαλύτερη προβολή και επιβεβαίωση απ’ ό,τι η λογοτεχνική πιάτσα. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι εξέδωσε τις εμπειρίες από τη θητεία του στον ΣΥΡΙΖΑ με τον βαρύγδουπο τίτλο «Ημουν κι εγώ εκεί», σαν να επρόκειτο για τον Σολζενίτσιν που γράφει το «Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ».
Επομένως η προσχώρησή του στη ΝΔ δεν ερμηνεύεται πολιτικά αλλά ψυχαναλυτικά. Οι δηλώσεις του στο παρελθόν ότι αποκλείει ένα τέτοιο ενδεχόμενο είναι απλή λεπτομέρεια. Ψιλά επίσης γράμματα η δική του θέση για τη συμφωνία των Πρεσπών. Το πώς βέβαια θα συγκατοικήσει με έναν Αδωνη και έναν Βορίδη δεν φαίνεται να τον απασχολεί, αφού προέχει ο μεσσιανικός του ρόλος. Με το αντιπολιτευτικό μένος που τον διακρίνει ίσως σ’ ένα επόμενο βήμα να μαζέψει τους ομοϊδεάτες του για να σηκώσουν τα λάβαρα της αντίστασης και να συγκροτήσουν μια «κυβέρνηση του βουνού» με έδρα το Da Capo.
Στο μυθιστόρημα της Αλκης Ζέη «Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου» ο μικρός ήρωας ωριμάζει κάτω από τις δύσκολες συνθήκες του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Ο μεγάλος Πέτρος όχι μόνο δεν ωρίμασε πολιτικά κατά τη διάρκεια της κρίσης, αλλά αντιθέτως διολισθαίνει διαρκώς σε ατοπήματα που βλάπτουν σοβαρά την υστεροφημία του.
(*H Χρύσα Κακατσάκη είναι φιλόλογος ιστορικός Τέχνης)
