Ο Μεγάλος Περίπατος «βγήκε και δεν βγήκε»! Στην εποχή της ατάκας αυτό θεωρείται… πολιτική τοποθέτηση και είναι ο κατά Μπακογιάννη «απολογισμός» του… έργου της Μεγάλης Ταλαιπωρίας.
Ενός «έργου» που στοίχισε 2 εκατομμύρια ευρώ για να γίνει ένα «πείραμα», καθώς όπως διατείνεται ο δήμαρχος Αθηναίων, «Επρεπε να βρούμε έναν πρόχειρο τρόπο και κυρίως προσωρινό για να τραβήξουμε τις γραμμές του έργου, να ζωγραφίζεις δηλαδή πριν αρχίζεις να σκάβεις».
Με απλά λόγια αφού χάθηκαν στο «πείραμα» δύο εκατομμύρια και αφού έγιναν οι πολίτες πειραματόζωα ο πρώτος πολίτης της Αθήνας μας απειλεί ότι θα επανέλθει με «νέα» μεγάλης κλίμακας ανάπλαση της Πανεπιστημίου, δηλώνοντας στον ραδιοφωνικό σταθμό Σκάι «Ξεχάστε την Πανεπιστημίου όπως την ξέρατε. Πάμε για κάτι καινούριο».
Ακόμα και σήμερα όμως, αφού πληρώσαμε τα εκατομμυριάκια του «Μεγάλου Περίπατου» –γιατί οι πολίτες τα πληρώνουμε και όχι ο ίδιος από την τσέπη του- ο δήμαρχος δεν μπαίνει στον κόπο να επικοινωνήσει αυτό το «καινούργιο».
Ο Μπακογιάννης δηλαδή δεν έχει ούτε τώρα, κατόπιν των κοστοβόρων «πειραματισμών», την παραμικρή διάθεση να μας πει σε αδρές γραμμές έστω για το πώς «οραματίζεται» την επόμενη ημέρα της Πανεπιστημίου αλλά και του κέντρου της Αθήνας.
Γιατί είναι αρκετά περίεργο να ισχυρίζεται ότι «τράβηξε» τις (προσωρινές) γραμμές για να δει πώς θα λειτουργήσει το «σχέδιο» αλλά αυτό το «σχέδιο» να το κρατά επτασφράγιστο μυστικό και να μην το παρουσιάζει ούτε πριν «τραβήξει τις γραμμές» ούτε τώρα που τις «σβήνει».
Και η υπόσχεση ότι εν καιρώ θα υπάρξει «διαβούλευση» δεν είναι παρά μια ακόμα δικαιολογία. Γιατί ένα χρόνο τώρα ο γαλάζιος –αν και προσπαθεί να παραστήσει τον… πολύχρωμο- δήμαρχος της Αθήνας έπαιξε αρκετά με την πόλη χωρίς όμως να θέσει σε διαβούλευση ούτε ένα από τα «παιχνιδάκια» του.
Κάποιος μπορεί να υποθέσει ότι πίσω από όλα αυτά τα καμώματα ετοιμάζεται η αντεπίθεση εκείνων που ήθελαν την πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου και δεν θέλουν να αποδεχτούν ότι δεν ποτέ δεν έπεισαν τους Αθηναίους ή τους ειδικούς επιστήμονες για το «σχέδιό» τους.
Κάποιοι άλλοι επιμένουν ότι έτσι δουλεύει χρόνια τώρα το σύστημα, και στην Αθήνα και γενικότερα: ξοδεύει χρήμα για να λαδώνονται οι ‘αρμοί’ της πόλης και κάνει τάχα μου μεγάλες παρεμβάσεις οι οποίες με την προθυμία των ΜΜΕ παρουσιάζονται ως σημαντικές χωρίς να είναι, αλλά αποφεύγει να θίξει τα κακώς κείμενα αφήνοντας τα χάλια της πρωτεύουσας στη θέση τους.
Το βέβαιο είναι ότι τις ουασιγκτόνιες, τις ψευδοπιπεριές, τις ζαρντινιέρες και τα παγκάκια του Μπακογιάννη τα χρυσοπληρώσαμε για να τα δούμε να μαραίνονται ή να μην χρησιμοποιούνται. Ότι το νερό έτρεχε στο σιντριβάνι της Ομόνοιας (και στο μετρό κάτω από την πλατεία!) αλλά το γκαζόν ξεράθηκε γιατί το σκότωσε η… κάμπια.
Όπως είναι επίσης βέβαιο ότι όλα αυτά που ο Μπακογιάννης πριν από μόλις τρεις μήνες αποκαλούσε «έργο που αναπνέει, εξελίσσεται και διαμορφώνεται» πάνε για απόσυρση σαν να τα έφαγε η μουχρίτσα. Ότι η Αθήνα έζησε αρκετούς μήνες ταλαιπωρίας για ένα καπρίτσιο.
Εκτός εάν δεν πρόκειται για καπρίτσιο. Αλλά για μια αναντάμ παπαντάμ νεοφιλελεύθερη παρέμβαση στην «οικονομία», όπου κάποιοι λίγοι με τις κατάλληλες οικογενειακές και πολιτικές «άκρες» κάνουν δουλειές με φούντες και «μασάνε», ενώ οι πολλοί πληρώνουν κυριολεκτικά και μεταφορικά τον λογαριασμό και… κοιτάνε.
