Ούτε δημιουργήθηκε εν μία νυκτί, ούτε ήταν μετά την παρέμβαση του Αγίου Πνεύματος.
Ήταν ωστόσο ακαριαία απόφαση, αρκετά βιαστική, επικοινωνιακή με πολύ καλό αμπαλάζ από τα μέσα που στηρίζουν την ευρύτερη συντηρητική πολιτική οικογένεια του Δημάρχου και του Πρωθυπουργού με στόχο να πιστωθεί ένα άτομο την ιδέα και την αποφασιστικότητα.
Στο οδοιπορικό ούτε αντίθετοι είμαστε, ούτε υπέρ. Για να είμαστε ειλικρινείς, υπέρ για την ανανέωση της Αθήνας, αλλά όχι «εν λευκώ»! Εξάλλου αιώνες πριν άλλες πόλεις είχαν αντιμετωπίσει τα θέματα αυτά με μεγάλα πεζοδρόμια, κατεδαφίσεις και τεράστια δημόσια έργα, όχι αναγκαστικά για το καλό των κατοίκων.
Και για να μην παρεξηγηθούμε, αναφερόμαστε στον βαρόνο Οσμάν που για λογαριασμό του Ναπολέοντα ΙΙΙ αναμόρφωσε το Παρίσι προσφέροντας δημόσια έργα, πιο πλατιά πεζοδρόμια, λιγότερους μικρούς δρόμους (για επαναστάτες) και διάφορα τέτοια.
Πολλές πόλεις είχαν αντιμετωπίσει έγκαιρα τα προβλήματα με μεγάλη επιτυχία: Παρίσι, Βιέννη, Μαδρίτη και τόσες άλλες…
Η Αθήνα δεν το έκανε έγκαιρα, αν και η σύγχρονη ιστορία της ξεκινά το πρώτο ήμισυ του 19ου αιώνα.
Τότε –αν θυμόμαστε καλά- πέσανε πάνω στους τσιφλικάδες και τα συμφέροντα.
Το πρόβλημα έγινε οξύ από τη δεκαετία του ’70!
Από την πεζοδρόμηση της Φωκίωνος Νέγρη (1985), της Ερμού (1995), της Διονυσίου Αρεοπαγίτου(2001) και της Αποστόλου Παύλου (2002) τα χρόνια δεν είναι αναγκαστικά πολλά. Η Αθήνα του 1900 ήταν τεράστιες περιοχές που έβοσκαν πρόβατα και καλλιεργούσαν αμπέλια, αλλά το 2000 είχαν όλα ανατραπεί!
Ο Μεγάλος Περίπατος παραπέμπει στην ενοποίηση των Αρχαιολογικών χώρων, ιδέα που υπάρχει από τότε που ο σημερινός Δήμαρχος της Αθήνας ήταν στο… Δημοτικό.
Ήταν μια έμπνευση με πράσινο χρώμα ενώ η πεζοδρόμηση της Αποστόλου Παύλου (Ακρόπολη) αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του αφού ενώνει τον Κεραμεικό με το Ζάππειο-Σύνταγμα.
Μπορεί ο Μεγάλος Περίπατος να παραπέμπει σε ρομαντικές διαδρομές ανάμεσα σε αρχαία και νεοκλασικά μνημεία, ωστόσο δεν είναι ακριβώς έτσι, τουλάχιστον θέλει πολλή δουλειά για να γίνει κάτι τέτοιο.
Η χώρα, περνώντας πρόσφατα από τη μεγάλη οικονομική κρίση δεν έχει πλέον ανάγκη από σοκ και ηλεκτροσόκ, αλλά και από πολλαπλάσια κεφάλαια απ’ ότι αρχικά θα απαιτούνταν. Γιατί όλα ανατράπηκαν με τα μνημόνια και το μέλλον λόγω της πανδημίας είναι ακόμα δυσμενέστερο.
Γιατί περπατώντας ανάμεσα στις σημερινές σημάνσεις με τα κόκκινα, πράσινα και κίτρινα χρώματα, βλέπεις το σκηνικό τριγύρω με τα κατεστραμμένα και βρώμικα πεζοδρόμια, τα κλειστά μαγαζιά, τις αυτοσχέδιες κατασκευές των αστέγων και τα ετοιμόρροπα κτίρια και αντιλαμβάνεσαι πως χρειάζονται πολλά περισσότερα από την «απλή» επίλυση του κυκλοφοριακού που εντάθηκε από τις πρόσφατες αποφάσεις να κλείσουν πολλές λωρίδες κυκλοφορίας και να αποδοθούν στους πεζούς.
Στην τελική φάση δεν ξέρουμε ακόμα πως θα είναι. Η πόλη χρειάζεται μεταφορές, πράσινο, πράσινο, πράσινο, σωστά και φιλικά πεζοδρόμια, σκιά και βέβαια κοινωνική μέριμνα.
Δεν χρειάζεται ζαρντινιέρες και χρώματα, αλλά ολοκληρωμένα, φιλικά, σταθερά πεζοδρόμια για όλους τους πολίτες. Χρειάζεται μεγάλα δέντρα, φωτισμό, σημάνσεις.
Χρειάζεται αισθητική του 2020 και όχι τις λύσεις της ελαφρώς «αρχοντοχωριάτικης» Ομόνοιας με το «μπαρόκ» σιντριβάνι σε ανατολίτικο φόντο με ένα βάθρο για την ιστορία και τους χορηγούς που δεν έχει λόγο ύπαρξης.
Χρειάζεται αναπλάσεις κτιρίων, πεζοδρομίων, μέριμνα για τους τοξικομανείς που είναι μόνον χρήσιμοι για τον υπερπλουτισμό ορισμένων.
Χρειάζονται κίνητρα για επιχειρήσεις, όχι αναγκαστικά για τις μεγάλες επιχειρήσεις, αλλά κυρίως για τους μικρομεσαίους για να πάρουν ζωή.
Δεν χρειάζεται να διώχνεις τους άστεγους και να αδιαφορείς για το που θα πάνε, ούτε να μετακινείς τους τοξικομανείς για να μην τους βλέπουν οι τουρίστες.
Το χάος που επικρατεί σήμερα στο κέντρο της Αθήνας, κυρίως στον άξονα της Πανεπιστημίου, ίσως να είναι ήπιο σε σχέση με εκείνο που θα υπήρχε μια κανονική χρονιά, χωρίς κορονοϊό που θα έπρεπε να ικανοποιήσει και να μετακινήσει και δεκάδες χιλιάδες τουρίστες ημερησίως.
Η διαδρομή μας σήμερα στο κέντρο θύμιζε σαν τα σχέδια πάνω σε χαρτί. Ακατάστατα, με αυτοκίνητα, λεωφορεία, μοτοσικλέτες και φορτηγάκια να κινούνται προς όλες τις κατευθύνσεις, διστακτικούς πεζούς που δεν ήθελαν να πατήσουν πάνω στα χρώματα, πόρτες κτιρίων με λουκέτα να γελάνε πλάι στις περίτεχνες και χρωματιστές, δωρικές, ιωνικές και κορινθιακές κολόνες της Βιβλιοθήκης, του Πανεπιστημίου και της Ακαδημίας, κάδοι απορριμάτων να χάσκουν στο κενό και χέρια αστέγων να βγαίνουν έξω από τα σκεπάσματα…
Αν η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, τότε πρέπει να είμαστε ικανοποιημένοι…
Αρκεί να ξέρουμε πως το υπόλοιπο μισό είναι ένα τεράστιο έργο που θέλει εμπνευστές, ανθρώπινη προσέγγιση και ενδεχομένως συνεχείς προσαρμογές και ανάγκες που θα βγαίνουν κατά τη διάρκεια των έργων.
Χρειάζεται διάφανο σχέδιο με διάφανα οικονομικά και γρήγορους διαγωνισμούς.
Στην Αθήνα κρύβαμε όλα τα προβλήματα κάτω από το χαλί…
Η Αθήνα σταμάτησε στο 1900 με πολλά νεοκλασικά και ξύπνησε το 2000 με ημικρανίες και εξαμβλώματα… Σημείο καμπής οι αντιπαροχές, όχι μόνον επί χούντας αλλά και προηγουμένως επί Κωνσταντίνου Καραμανλή. Τότε που η Αθήνα «ισοπεδώθηκε» ξεχνώντας το παρελθόν της…
Και τώρα ήρθε η ώρα να σηκώσουμε αυτό το χαλί και ο θεός ξέρει τι έχει αποκάτω!
Και το θέμα είναι ένα έργο για τους πολίτες και όχι ένα έργο για τον Δήμαρχο…
Φωτογραφίες: Γιώργος Λοβέρδος
O ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ
