Δεν μπορώ να το χωνέψω ακόμη ότι σε λίγες ώρες δευτεριάτικα θα πάμε να θάψουμε τον Μάνο Αντώναρο και από την Παρασκευή που πέθανε η θλίψη για την απώλεια ενός πολύ καλού φίλου είναι μεγαλύτερη από το κέφι για γράψιμο – πάντα αυτό μου έλεγε: να έχεις κέφι για γράψιμο.
Είναι καταπληκτικό πόσα πολλά θετικά γράφτηκαν για τον Μανούλη μου, τον φίλο μου. Φυσικά δεν γράφτηκαν από αυτούς που τον ξέχασαν, όχι τώρα που πέθανε, από τότε που τους έδωσε ένα χέρι βοήθειας.
Φυσικά κανείς από αυτούς που ενοχλήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια που ξέρω έγω τον Μάνο δεν έγραψαν κάτι – ευτυχώς γιατί θα ήταν πολύ αντιαισθητικό. Αν και πολύ φοβάμαι ότι κάποιοι σίγουρα θα πλασαριστούν το μεσημέρι στο νεκροταφείο.
Ο Μάνος ενοχλούσε γιατί είχε την άνεση, την ικανότητα και την καλοσύνη να πει σε κάποιον πράγματα για τον εαυτό του που κανονικά θα τα ανακάλυπτες μετά από χρόνια ψυχανάλυσης. Η διαφορά είναι ότι μετά από χρόνια ψυχανάλυσης πολλοί θα μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε την όποια αλήθεια.
Έλα όμως που ο Μάνος αυτήν την πουτάνα την αλήθεια του καθενός της αντιλαμβανόταν γρήγορα εύκολα και με τόση οξυδερκή ακρίβεια που δυστυχώς ο εκάστοτε συνομιλητής του δεν ήταν βέβαιο ότι μπορούσε να το αντέξει. Και πολλές φορές αυτόν τον αυθορμητισμό και την ευθύτητά του την πλήρωσε – επαγγελματικά σίγουρα, μάλλον και σε προσωπικό επίπεδο.
Ο Μάνος ήταν γεννημένος δάσκαλος, όχι για να επιδεικνύει γνώσεις, όχι καθόλου. Με τους εκάστοτε «μαθητές» ανακάλυπταν μαζί πράγματα. Γιατί του άρεσε να μαθαίνει.
Ο Μάνος μοιραζόταν στιγμές, εμπειρίες και το κέφι του για ό,τι του έκανε κέφι. Είτε ήταν σε φάση που καλοπληρωνόταν είτε σε φάση αφραγκίας είχε κέφι, ιδέες και ήταν πάντα δοτικός.
Για το συνάφι μας πολλοί θα ήθελαν να έχουν τις ιδέες του Αντώναρου αλλά δεν άντεχαν τον Μάνο, κι έτσι τον άφησαν στην απέξω, και πήγαν να εφαρμόσουν αυτό που ο Αντώναρος τους είχε πει σε έναν «τίτλο». Η διαφορά είναι ότι ο Μάνος μπορεί να είχε βγάλει στο φτερό έναν πετυχημένο τίτλο για ένα πρότζεκτ, αλλά μεχρι να τον καταλάβει ο άλλος και να πει «μμμ ωραίο» ο Μάνος είχε σκεφτεί το κόνσεπτ, είχε βρει τα λάθη, το είχε απορρίψει και πήγαινε για το επόμενο. Γελώντας, κάνοντας πλάκα.
Ο Μάνος έπαιρνε πολύ σοβαρά τον εαυτό του, γι’ αυτό και μπορούσε να τον κάνει καρτούν, να τον σατιρίσει, να τον λιανίσει. Κι αυτό δεν αντέχεται από τους περισσότερους! Ε, για σκέψου το!
Χιούμορ, οξυδέρκεια, ευγένεια, αυθορμητισμός και Αλήθεια.
Αυτή την αλήθεια που δύσκολα αντέχει κάποιος. Αυτή την είχε ο Μάνος Αντώναρος!
Δεν θέλω να μιλήσω αναλυτικά για τις προσωπικές μας στιγμές και εμπειρίες γιατί τον είχα κράξει όσο ζούσε ότι κάπου το παράκανε με την προβολή της ζωής του μέσα από το blog, site, Facebook.
Όμως αυτός ήταν ο Μάνος. Ανοιχτός σα βιβλίο, από εκείνα τα μαγικά βιβλία που τα γράφει ο αναγνώστης με τον συγγραφέα όσο επικοινωνούν.
Εγώ ευχαριστώ τον Μάνο γιατί με βοήθησε να πιστέψω ότι δημοσιογραφία είναι πολύ περισσότερα πράγματα από το να σε δει κάποιος το βράδυ στην τηλεόραση – την εποχή που έβγαινα κι εγώ κάθε βράδυ στην τηλεόραση. Ευχαριστώ τον Μάνο για τις ώρες που περάσαμε κουβεντιάζοντας, γελώντας, πίνοντας, τρώγοντας.
Δεν είναι κακό να κλαίμε, ούτε και να γελάμε. Οι φίλοι μας είναι πάντα παρόντες, ακόμη κι αν τους αποχαιρετάμε τυπικά σε ένα νεκροταφείο.
«Ρε Μάνο, έχει παρατηρήσει ότι τα νεκροταφεία είναι οι πιο κρύες περιοχές το χειμώνα και οι πιο ζεστές το καλοκαίρι» – Ξέρεις τι κουβέντα θα ανοίγαμε μ’ αυτή την ατάκα – και θα έλεγε: Κάντο ένα ποστ ρε ΖανΚαφά – είναι γαμηστερό…
