-Ήταν 30 Ιανουαρίου 1933, όταν ο πρόεδρος της Γερμανίας, Πάουλ φον Χίντενμπουργκ, διόρισε τον Χίτλερ καγκελάριο της Γερμανίας. Όλοι γνωρίζουμε ότι ο Χίτλερ δεν κατέλαβε την εξουσία με πραξικόπημα, αλλά και ότι ο Χίτλερ δεν εκλέχθηκε ποτέ απευθείας στην εξουσία. Ο Χίτλερ και το Ναζιστικό Κόμμα πήραν την εξουσία μέσω των νόμιμων πολιτικών διαδικασιών της Γερμανίας. Τότε οι Ναζί στις εκλογές ελάμβαναν ανάμεσα στο 33% και το 37%. Ποτέ δεν ήταν πλειοψηφία!
– Ήταν την δεκαετία του 60 όταν οι τότε βασιλείς της Ελλάδας δήλωναν ότι «μπορούν να διορίσουν πρωθυπουργό ακόμη και τον κηπουρό τους». Το 1965 μάλιστα ο τότε βασιλιάς Κωνσταντίνος, μετά την αποπομπή του Γεωργίου Παπανδρέου, διόριζε πρωθυπουργούς όποιους ήθελε. Το επιχείρημα του ήταν ότι «είναι νόμιμο»… Ακολούθησε μια περίοδος αστάθειας και η κατάληξη ήταν η δικτατορία των συνταγματαρχών.
-Είναι 2024 και ο πρόεδρος της Γαλλίας διορίζει πρωθυπουργό τον Μισέλ Μπαρνιέ, έναν 73χρονο πολιτικό από το δεξιό ρεπουμπλικανικό κόμμα, το οποίο στις πρόσφατες εκλογές ήρθε 4ο… Ο Εμμανουέλ Μακρόν δηλώνει ότι είναι νόμιμο δικαίωμα του! Μόνο που πλέον ο πρωθυπουργός Μπαρνιέ εξαρτάται πλήρως από τις διαθέσεις του ακροδεξιού κόμματος της Λεπέν, εφόσον η αριστερά (πρώτη σε έδρες στο Γαλλικό Κοινοβούλιο) χαρακτήρισε πραξικόπημα την απόφαση Μακρόν και καλεί σε συλλαλητήρια. Όποτε θέλει η κ.Λεπέν «ρίχνει» τον Μπαρνιέ. Σε πρώτη φάση φαίνεται ότι θα τον αφήσουν να κάνει όλη τη «βρώμικη δουλειά», δηλαδή να αλλάξει την μεταναστευτική πολιτική της Γαλλίας και πολλά άλλα που αποτελούν τον πυρήνα του ακροδεξιού προγράμματος του Εθνικού Μετώπου.
Είναι ευθέως ανάλογες οι τρείς αυτές περιπτώσεις; Σαφώς και όχι. Κανείς δεν πιστεύει ότι υπάρχει απειλή μιας νέας περιόδου με ναζιστικού τύπου κόμματα στην εξουσία.
Όμως είναι σαφές ότι η περιβόητη δημοκρατία δυτικού τύπου δοκιμάζεται. Υπάρχει και κάτι άλλο σαφές, μόνο που δεν έχει φωτιστεί επαρκώς: Η δήθεν αντισυστημική ακροδεξιά πάντα αποτελούσε και πάντα αποτελεί μια δεξαμενή ισχύος για το δεξιό σύστημα διακυβέρνησης. Η Λεπέν στηρίζει τον Μακρόν (μέσω ανοχής στον πρωθυπουργό Μπαρνιέ), η Ούρσουλα φον ντερ Λαϊεν μια χαρά τα πάει με την Τζώρτζια Μελόνι στην Ιταλία, ο Όρμπαν απολαμβάνει ιδιαίτερης μεταχείρισης παρά την απόλυτη απόκλιση του από τις Ευρωπαϊκές πολιτικές, ακόμα και ο πρόεδρος της Αργεντινής Χαβιέρ Μιλέι (αυτός με το πριόνι…) επισκέπτεται το Ισραήλ και δηλώνει τον θαυμασμό του για την εβραϊκή πίστη (και αυτομάτως οι διεθνείς χρηματαγορές σταμάτησαν να ενοχλούνται από την πολιτική του)… Επιπλέον στην Ελλάδα (για να έρθουμε στα δικά μας) όταν το σύστημα ένοιωσε ότι απειλείται από τον (παλιό…) ΣΥΡΙΖΑ αμέσως κάλεσε από τις «εφεδρείες» τον Βορίδη, τον Άδωνι, τον Πλεύρη κλπ.
Τι άλλες αποδείξεις χρειαζόμαστε για να πειστούμε ότι η «αντισυστημική» ακροδεξιά μια χαρά τα πάει με το σύστημα; Τι άλλο χρειαζόμαστε για να κατανοήσουμε ότι υπάρχει μια «αόρατη γραμμή» που συνδέει τα κόμματα της «δεξιάς πολυκατοικίας» (σύμφωνα με τον Καρατζαφέρη).
Βέβαια όλοι αυτοί βρίσκουν και τα κάνουν (όπου βρίσκουν)… Στην Γαλλία υπήρξε η συγκρότηση του αριστερού μετώπου με τη συμμετοχή κομμουνιστών, αριστερών, σοσιαλιστών, πράσινων κλπ. Εκεί είναι που τα βρήκε σκούρα ο Μακρόν και γι’αυτό προχώρησε στο πολιτικό πραξικόπημα να διορίσει πρωθυπουργό από το 4ο κόμμα. Χάρηκε βέβαια ο Γαλλικός ΣΕΒ. Αυτός ξέρει κάτι παραπάνω…
Στην Ελλάδα ο ευρύτερος χώρος της «δημοκρατικής παράταξης», δηλαδή ο χώρος που είναι κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία και εκτείνεται μεταξύ ΝΔ και ΚΚΕ, τσακώνεται για το «φύλο των αγγέλων»… Τσακώνεται για κάθε τι που μπορεί να διανοηθεί ο κάθε πολίτης που παρακολουθεί αποσβολωμένος πολιτικούς μετρίου επιπέδου να αγωνίζονται για την προσωπική πολιτική τους επιβίωση αδιαφορώντας για το ευρύτερο πρόβλημα. Στα καφενεία κυριολεκτικά «κάνουν πλάκα» με τους «ηγετικούς διαγκωνισμούς» σε ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ. Στο ερώτημα «με τα δικά μου προβλήματα ποιος θα ασχοληθεί», η απάντηση συνήθως είναι κάτι στο στυλ «έλα μωρέ και εσύ, τι ψάχνεις τώρα, αυτοί λύνουν τα δικά τους προβλήματα»…
Το μόνο που μας παρηγορεί είναι ότι «στην πραγματική δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα». Παντού και πάντα οι ίδιες οι ιστορικές εξελίξεις επιβάλλουν λύσεις, τότε αναδεικνύονται τα πρόσωπα εκείνα που μπορούν να ηγηθούν και στο τέλος βρίσκονται οι λύσεις.
Μόνο, βιαστείτε παιδιά, γερνάμε…
