Ο Ι.Σ.Καριώτης προβλέπει ότι ήρθε η ώρα της ένδοξης (;) αποστρατείας του πρώην πρωθυπουργού
Σε ορισμένους θυμίζει τον Ζήκο του Χατζηχρήστου, τον μπακαλόγατο που προκαλεί. Μαλώνεις ρε, μαλώνεις; Και μόλις ο άλλος αγριεύει, ο Ζήκος ημερεύει. Το αυτό και ο Σαμαράς, πολιτικός λύκος της ΝΔ που έκανε μια χαψιά κάποτε την Κοκκινοσκουφίτσα. Μπακαλόγατος του Κυριάκου κατέληξε τελευταία. Πρώτα έφυγε σαν κλέφτης από το Μαξίμου, χωρίς να παραδώσει στον Τσίπρα. Υστερα στήριξε στα εσωκομματικά τον μπακάλη Κυριάκο στη μάχη για την αρχηγία. Υστερα αποσύρθηκε στα ενδότερα της συνωμοσίας και αναδύθηκε ως μακεδονομάχος, λίγο πιο δεξιά από τη ΝΔ αλλά όχι πολύ, μη θυμώσει ο μπακάλης. Υστερα έθεσε δι’ αντιπροσώπων υποψηφιότητα για επίτροπος στην Κομισιόν και πριν από λίγο καιρό στόχευσε στη θέση του προέδρου της Δημοκρατίας. Πλην, ματαιότης ματαιοτήτων…
Μαλώνεις ρε, μαλώνεις; Του κάθισε ο Κυριάκος μια ξανάστροφη αφήνοντας τη σαμαρική διμοιρία εκτός κυβέρνησης. Γατάκι ο Ζήκος ο βαρόνος. Τον έσυρε στον εξευτελισμό, δηλώνοντας ότι θα σεβαστούν ως κυβέρνηση τη συμφωνία των Πρεσπών. Λούφα και παραλλαγή ο Ζήκος ο Μακεδών. Υστερα τον άφησε στα αζήτητα κι έστειλε στην Κομισιόν τον δεξιούτσικο τεχνοκράτη Μαργαρίτη Σχοινά. Τσιμουδιά ο Ζήκος ο Ευρωπαίος. Και, τέλος, χαριστική βολή, γκρέμισε άσπλαχνα το τελευταίο του όνειρο για την προεδρία. Ενας λυγμός μόνο ακούστηκε από τον Ζήκο της μεγάλης προσδοκίας – δεν πήγε στη Βουλή να ψηφίσει τη Σακελλαροπούλου. Α, έκανε και μια ζόρικη δήλωση για να εξηγήσει ότι αυτός δεν υπόκειται σε καμιά κομματική πειθαρχία. Και ο Μητσοτάκης δεν καταδέχτηκε ούτε να τη σχολιάσει. Με το βιογραφικό του θα περίμενε κανείς να έχει ένδοξο πολιτικό τέλος. Ενα βατερλό, ας πούμε, που θα τον έστελνε στο χρονοντούλαπο με το φωτοστέφανο του ασυμβίβαστου και του δεν-σηκώνω-μύγαστο-σπαθί-μου δεξιού. Πλην, φευ, ακόμη και το βατερλό θέλει χαρακτήρα. Και ο χαρακτήρας του συγκεκριμένου, όπως δείχνει η πράξη, τον οδηγεί να μην κατανοεί ότι ήρθε η ώρα της ένδοξης αποστρατείας του. Κι αυτό ακριβώς, η προσκόλλησή του στην εξουσία και στα όνειρα της ρεβάνς, επιτρέπει στον Μητσοτάκη να τον αντιμετωπίζει σαν Ζήκο. Να τον τρέχει πολιτικά και ταπεινωτικά από όχι σε όχι, να τον χρησιμοποιεί για ντελίβερι – όταν χρειάζεται ας πούμε ακροδεξιά θελήματα για τους ούλτρα της παράταξης– και να τον περιφρονεί με λόγους και σιωπές. Συστηματικά και χαιρέκακα.
Από μια άποψη είναι για λύπηση. Από μια άλλη για γέλια. Μαλώνεις ρε, μαλώνεις; Και όχι μόνο δεν έχει πια καμιά διάθεση να μαλώσει ο ίδιος. Δεν έχει διάθεση να μαλώσει μαζί του και κανένας άλλος. Ούτε ο Κυριάκος, φυσικά. Ο οποίος απολαμβάνει μαζί με το Μητσοτακέικο –ο Θεός συγχωρεί, οι Μητσοτάκηδες όχι– το κρύο πιάτο της εκδίκησης.
