Το πρόβληµα δεν αφορά µόνο τον Κυριάκο Μητσοτάκη αλλά κάθε πολιτικό. Στην προσπάθειά τους να δηµιουργήσουν την αρεστή εικόνα τους, µοιραία εγκλωβίζονται σε αυτήν και ενίοτε την πιστεύουν κιόλας.
Μέχρις ενός σηµείου κάτι τέτοιο είναι εξηγήσιµο και ανθρώπινο. Αν, για παράδειγµα, κυκλοφορείς ανάµεσα σε δέκα φρουρούς, είναι εύκολο να µπερδέψεις το πόσο σηµαντικός είσαι µε το γεγονός ότι οι φρουροί κάνουν απλώς τη δουλειά τους. Αν σε κοιτάνε µε το στόµα ανοιχτό, δεν σηµαίνει πως θαυµάζουν απαραίτητα εσένα, αλλά την εξουσία.
Με τον Μητσοτάκη όµως υπάρχουν ιδιοµορφίες. Θαυµάζει και πιστεύει την εικόνα του, η οποία δεν προέρχεται από τις συνθήκες που δηµιουργεί ο ρόλος του αλλά από τεχνητές συνθήκες. ∆εν απολαµβάνει την εικόνα του πρωθυπουργού όπως αυτή δηµιουργείται στον κόσµο. ∆ηµιουργεί συγκεκριµένη εικόνα πρωθυπουργού, στολισµένη µε συνεχείς µιντιακές απεικονίσεις και σκηνοθεσία. Στη συνέχεια χαίρεται την εικόνα πιστεύοντας πως είναι η εικόνα του.
Ο Μητσοτάκης κατασκευάζει χωρίς να το αντιλαµβάνεται µια µεγάλη παγίδα για τον εαυτό του. Σήµερα έχει την πολυτέλεια να σηκώνει το τηλέφωνο και να φοβίζει επιχειρηµατίες, να υπόσχεται ό,τι υπόσχεται, να πολιτεύεται µε πίστη στην παντοδυναµία της Φαµίλιας και την αδυναµία όσων τον κρίνουν. ∆ιαθέτει το πλεονέκτηµα ότι κανένας δεν µπορεί να τον πλήξει µαζικά, αφού η πλειονότητα όσων θα µπορούσαν να σταθούν απέναντι, κυρίως των δηµοσιογράφων, έχει επινοικιαστεί.
Αυτό του γεννά αυτοπεποίθηση και αίσθηση προστασίας. Μπορεί να λέει ό,τι θέλει γνωρίζοντας πως δεν έχει ιδιαίτερες αντιδράσεις από τα ΜΜΕ, που είναι πλήρως µονωµένα και ευθυγραµµισµένα. ∆εν απολογείται, δεν εξηγεί, δεν ανακαλεί. Εχει την ψυχολογία του κοµπάρσου που πέτυχε το βιντεοκλίπ το οποίο δηµιούργησε και το µόνο που του µένει είναι να κλείνει δουλειές και να στήνεται την ώρα που πρέπει και µε τον τρόπο που πρέπει στις κάµερες.
Εδώ ακριβώς είναι το πρόβληµα. ∆εν αναφέροµαι στον κίνδυνο που υπάρχει το ίδιο το µιντιακό σύστηµα να στραφεί εναντίον του αν δει πως δεν ικανοποιούνται οι όροι της ανάθεσης έργου. Υπάρχει και κάτι που παραβλέπει και αφορά τον ρόλο και τη λειτουργία των µέσων ενηµέρωσης.
Στις λεγόµενες αστικές δηµοκρατίες τα µέσα ενηµέρωσης έχουν και έναν άλλο ρόλο που δεν αναγνωρίζεται ως επίσηµος θεσµικός, αλλά είναι υπαρκτός και λειτουργικός. Με την κριτική που ασκούν στην εξουσία, ακόµη και αν είναι για λόγους συµφερόντων, παίζουν τον ρόλο της βαλβίδας ασφαλείας στη χύτρα ταχύτητας της κοινωνίας. Οταν οι πολίτες βρίσκουν αδιέξοδο στην πολιτική, τότε ικανοποιούνται ή εκτονώνονται µέσα από την κριτική που ασκούν τα ΜΜΕ. Νιώθουν έναν σύµµαχο µε του οποίου τη βοήθεια µπορούν, όπως πιστεύουν, να αλλάξουν τα κακώς κείµενα και τις επιλογές αυτών που κυβερνούν. Είτε είναι αυταπάτη είτε πραγµατικότητα, δηµιουργείται µια σχέση µε τον πολίτη που τον καθησυχάζει, του δίνει τη δυνατότητα να ανανεώνει τον χρόνο ανοχής στο σύστηµα εξουσίας.
Οι αστικές δηµοκρατίες έχουν αρκετές τέτοιες βαλβίδες ασφαλείας που µπαίνουν σε λειτουργία. Η µητρόπολη του καπιταλισµού, οι ΗΠΑ, έχουν οδηγήσει σε δηµόσιες απολογίες πολιτικά στελέχη ή ακόµη και στελέχη των µυστικών υπηρεσιών όταν αποκαλύπτεται εµπλοκή τους σε σκανδαλώδεις υποθέσεις. Σε επιτροπές του αµερικανικού Κογκρέσου έχουν απολογηθεί από επίδοξοι δολοφόνοι του Ωνάση έως εντολείς των µισθοφόρων Κόντρας στη Νικαράγουα.
Στην Ελλάδα κάτι τέτοιο φαίνεται αδιανόητο και θεωρείται εθνικά επιζήµιο. Ο Μητσοτάκης φροντίζει, επί βασιλείας του µάλιστα, να σφραγίζει κάθε έκφραση δυσαρέσκειας, µετατρέποντας τον Τύπο σε ένα κατά Κυριάκον Ευαγγέλιο. ∆εν υπάρχει καµία βαλβίδα ασφαλείας. Ο κόσµος δεν µπορεί να βρει παρηγοριά ή πρόσκαιρη δικαίωση βλέποντας να εκφράζονται οι κοινές ανησυχίες στον δηµόσιο λόγο. Αµφισβητούνται και η δυσαρέσκεια και η λογική του. Σαν να µη φτάνει αυτό, τον καλούν να είναι ικανοποιηµένος όταν όλα γύρω του µετατρέπονται σε συντρίµµια. Ο ατµός µαζεύεται στη χύτρα και αργά ή γρήγορα ο master chef της εικονικής πραγµατικότητας θα βρεθεί µπροστά σε µια έκρηξη.
Εν ολίγοις θα επαναληφθεί σε µεγαλύτερη κλίµακα ό,τι συνέβη µε την «καµπάνια Πέτσα». Οι πολίτες ζητούσαν εξηγήσεις για τη διαχείριση του δηµόσιου χρήµατος και ο Πέτσας απαντούσε πως ο Μητσοτάκης έχει δίκιο γιατί πήρε µεγάλο ποσοστό στις εκλογές.
Για παράδειγµα, η στήριξη που υπήρξε προς το Documento µετά τον αποκλεισµό του έχει έκταση µεγαλύτερη από εκείνη που ορίζεται από το αναγνωστικό κοινό και τους συµπαθούντες την εφηµερίδα και βέβαια πολύ µεγαλύτερη από αυτό που επιθυµούσε και εκτιµούσε ο Πέτσας.
Κάθε µέρα η Φαµίλια σφραγίζει κάθε τρύπα από την οποία µπορεί να εξατµιστεί ο ατµός που αργά ή γρήγορα θα δηµιουργήσει τον επικίνδυνο, εκρηκτικό κορεσµό. Επιπλέον, θεωρεί τη συγκεκριµένη πρακτική ως επιτυχία και επιβολή της πολιτικής της.
Η έκρηξη ίσως να µην έρθει από τους ριζοσπάστες ή τους εχθρούς του Μητσοτάκη. Είναι πολύ πιθανό να προέλθει από οποιουσδήποτε δεν ανέχονται να τους προσβάλλουν και να τους υποτιµούν. Ο πρωθυπουργός δεν αναµετριέται µε την οργανωµένη αντιπολίτευση αλλά µε την κοινωνική αντιπολίτευση που δηµιουργεί µε την πρακτική του. Οσο πιο πολύ φαίνεται να επιβάλλεται τόσο κατασκευάζει εκείνους που θα αντιδράσουν.
Το αν το καταλαβαίνει είναι άλλο θέµα. Αλλωστε και ο Νικολάε και η Ελενα Τσαουσέσκου όταν τους είχαν οδηγήσει στο εκτελεστικό απόσπασµα φώναζαν στους εκτελεστές τους λίγο προτού πατήσουν τη σκανδάλη ότι άκουγαν τον λαό που καταφθάνει για να τους σώσει. Ναι, ο Κυριάκος Μητσοτάκης ακούει φωνές. Αλλά είναι τα τηλεοπτικά κανάλια.
