Συνέντευξη στο sport24.gr έδωσε χθες ο παλιός άσος της ΑΕΚ και του Ολυμπιακού, Αλέκος Αλεξανδρής και προκάλεσε σεισμό με όσα είπε σχετικά με τις «βουτιές» που έκανε για να κερδίζει πέναλτι, τον καιρό που αγωνιζόταν!
«Εντάξει, εγώ μπορεί να έπεσα. Εσύ σαν διαιτητής έπρεπε να το δώσεις; Εγώ παίζω για να κερδίσω. Είμαι ανταγωνιστικός ακόμα κι απέναντι στο παιδί μου. Αν θες να είσαι πρωταθλητής δεν υπάρχουν fair play και μαλακίες. Θέλω να κερδίσω. Πώς θα κερδίσω; Με τον οποιοδήποτε τρόπο. Κλέβω ακόμα και το παιδί μου! Φέρνω έξι-πέντε στα ζάρια και του λέω πως έφερα εξάρες. Αν εσύ πιστεύεις πως θέλω να σε κλέψω, μην μου κάνεις το χατίρι. Εγώ έπεσα για το πέναλτι. Εσύ πρέπει να το δώσεις για να φανείς καλός στα μάτια κάποιου άλλου; Όχι, μην το δώσεις».
Αυτά ήταν τα λόγια του πρώην επιθετικού και ξεσηκώθηκε το σύμπαν. Καθένας, είτε οπαδός είτε αθλητικός συντάκτης, ανάλογα με την ομάδα που υποστηρίζει, έδωσε και ανάλογη απάντηση. Σε ραδιόφωνα, sites και social media, γκρεμίστηκε το σύμπαν! Αλλοι έπεσαν επάνω στον Αλεξανδρή να τον φάνε. Άλλο να τον υπερασπιστούν. Άλλοι σοκαρίστηκαν κι άλλοι έριξαν ανάθεμα και στον πρώην ποδοσφαιριστή και στους εχθρούς του. Διαλέγετε και παίρνετε…
Θα συμφωνήσω κατά το ήμισυ με τα λεγόμενα του Αλεξανδρή. Κυρίως όμως εκτιμώ την ειλικρίνεια του και το γεγονός ότι δεν άλλαξε διόλου από τον καιρό που μεσουρανούσε στα γήπεδα. Όχι, δεν προκαλούσε με δηλώσεις του ο Αλέκος. «Προκαλούσε» με την ντομπροσύνη του. Ελάχιστοι άντεχαν να ακούν κάποιον να λέει αυτά που πραγματικά πιστεύει. Ακόμα κι αν ήταν λάθος ή σωστά όσα έλεγε, τα έλεγε. Δεν τα στρογγυλοποιούσε, δεν τα στόλιζε για να δείξει ότι είναι το καλό παιδί. Έλεγε ο,τι πίστευε! Κι αυτό ξέρετε ενώ είναι πολύ καλό προσόν, εντούτοις στην φαρισαϊκή κοινωνία που ζούμε, προκαλεί.
Γενεές δεκατέσσερις πέρασαν τον Αλεξανδρή, οι αντίπαλοι του. Όχι οι πρώην συνάδελφοι του. Αλλά οπαδοί και δημοσιογράφοι, που τον έκριναν με βάση τις οπαδικές προτιμήσεις τους και σοκαρίστηκαν επειδή είπε κάτι, που κανείς άλλος από τους μετρ του είδους στην Ελλάδα δεν είχε το κουράγιο να παραδεχθεί (βλέπε Σαραβάκο, Βαζέχα, Κωστή, Γιαννακόπουλο και δεκάδες άλλους, πρώην και νυν) ότι προκειμένου να φθάσει στη νίκη η ομάδα του, έκανε ο,τι περνούσε από το χέρι του για να την βοηθήσει. Είτε αυτό ήταν σύννομο ποδοσφαιρικά είτε όχι. Αλλωστε υπάρχουν χιλιάδες ποδοσφαιριστές σε όλο τον κόσμο, που όχι μόνο βουτάνε με κάθε ευκαιρία να πάρουν πέναλτι ξεγελώντας τον ρέφερι (μην πάτε μακριά, έχουμε το πρόσφατο παράδειγμα της ιστορικής ανατροπής της Μπαρτσελόνα επί της Παρί με 6-1, όπου οι Καταλανοί κέρδισαν δύο πέναλτι σε βουτιές των Νέιμαρ και Σουάρες, ανάμεσα σε δέκα βουτιές σε όλο το 90λεπτο!). Εκτός αυτού, υπάρχουν κι άλλοι που προσπαθούν να εκνευρίσουν τον αντίπαλο τους για να αποβληθεί ή να κάνει κάποιο σοβαρό λάθος. Όμως, κανείς δεν θα βγει ποτέ να μιλήσει και να δηλώσει ότι βούτηξε για να κοροϊδέψει. Αυτό πρέπει να το έχεις. Να μπορείς να λες αυτό που πραγματικά πιστεύεις, αδιαφορώντας αν αυτό αρέσει ή όχι. Και ο Αλεξανδρής είναι από τους ελάχιστους στον χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου (και όχι μόνο), που είχε κι έχει αυτή τη δύναμη.
Μετά τις τεράστιες αντιδράσεις που προκάλεσαν τα λεγόμενα του, ο Αλεξανδρής απάντησε μέσω Facebook: «Η διαφορετικότητα τελικά τρομάζει τόσο κόσμο, που πραγματικά απορεί με την αμάθεια την κακία που αντιμετωπίζεται η πραγματικότητα. Ζήτω ο κομπλεξισμός. Ζήτω ο λαϊκισμός. Ζήτω η μικροπρέπεια κ η στενομυαλιά. Ζήτω η γύμνια κ η ψευτοκουλτούρα των δήθεν και των αδικημένων μίζερων ανθρώπων». Και στη συνέχεια ανέβασε φωτογραφία, όπου ανάφερε το εξής μήνυμα: «Ποτέ μην απολογείσαι γι’ αυτό που νιώθεις. Είναι σαν να λες συγγνώμη που είμαι αληθινός».
Μέσα στον ορυμαγδό των αντιδράσεων βέβαια υπήρξαν και ορισμένοι που πήραν το μέρος του συναδέλφου τους, όπως ο Μιχάλης Βλάχος (αγωνίστηκε και αυτός με Ολυμπιακό και ΑΕΚ): «Δεν θεωρώ ότι προσέβαλε κάποιον ο Αλέξης. Είναι ένα παιδί που πάντα μίλαγε καθ’ αυτόν τον τρόπο. Ό,τι είχε να πει, το έλεγε. Μιλάει ανοιχτά και δεν φοβάται να πει τη γνώμη του. Εμένα δεν με ενόχλησε η ατάκα του για τα πέναλτι και τη νίκη. Ο ποδοσφαιριστής κάνει τα πάντα, τα αδύνατα δυνατά για να κερδίσει η ομάδα του. Όλοι το ίδιο κάναμε όταν παίζαμε ποδόσφαιρο. Και εγώ αν μπορούσα να πέσω και να πάρω πέναλτι, με έξυπνο τρόπο, θα το έκανα. Θεωρώ ότι έχει δίκιο. “Εγώ έπεσα ρε φίλε, γιατί να το δώσεις;”. Δεν νομίζω, ότι ενοχλεί. Είναι η πραγματικότητα. Υπήρχαν και άλλοι ποδοσφαιριστές που έκαναν θέατρο. Δεν βγήκαν να πούνε ξεκάθαρα, ότι το έκαναν. Και ο Μαραντόνα έβαλε γκολ με το χέρι, σε ένα Μουντιάλ, αλλά δεν είπε τίποτα. Είναι θέμα καθαρά χαρακτήρα του καθενός…»
Η διαφωνία μου με τον Αλεξανδρή, έχει να κάνει μόνο με τον κυνισμό του περί… «κλοπής ακόμη και από τα παιδιά μου», αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση. Όσον αφορά στο αν είναι λανθασμένη η τακτική πολλών παικτών να προσπαθούν να κοροϊδέψουν διαιτητές, βοηθούς και αντιπάλους, προκειμένου να κερδίσουν κάτι, θα συμφωνήσω ότι είναι λάθος. Όμως, το ποδόσφαιρο είναι (κυρίως) παιχνίδι λαθών. Και στην περίπτωση των δηλώσεων Αλεξανδρή, το ανάθεμα έπεσε επειδή ήταν ειλικρινής και είπε αυτό που πραγματικά πιστεύει. Δεν άλλαξε καθόλου ο Αλέκος κι αυτό τον τιμά. Αυτούς που δεν τιμούν οι εν θερμώ αντιδράσεις, είναι όλοι εκείνοι που δηλώνουν δήθεν υπέρμαχοι του καθαρού ποδοσφαίρου, αλλά θέλουν το σφυριγματάκι του ρέφερι όταν η ομάδα τους δυσκολεύεται να νικήσει. Γιατί έτσι έμαθαν στην Ελλάδα. Να μην έχουν αθλητική (και πολλές άλλες) παιδεία, να μην υπάρχουν φίλαθλοι και να νικάει η ομάδα τους με κάθε κόστος. Κι όταν βρίσκεται κάποιος να πει τα πράματα ως έχουν, σοκάρονται και τον «λιντσάρουν». Γιατί κανείς, μα κανείς δεν αντέχει το 50-50…
