Το Documento απευθύνθηκε στον σκηνοθέτη Κώστα Γάκη για να γράψει την άποψή του σχετικά με όσα συμβαίνουν στον χώρο του θεάτρου εξαιτίας της πανδημίας
Μέσα στον πανικό των ηµερών όλοι εµείς οι καλλιτέχνες που πληττόµαστε πολύπλευρα από την κρίση του κορονοϊού έχουµε ίσως για πρώτη φορά την τελευταία δεκαετία κινητοποιηθεί σε αρκετά µεγάλο βαθµό, ώστε να κατοχυρωθούν έστω και τώρα τα αυτονόητα. Αυτή η διαδικασία πολιτικοποίησης και ριζοσπαστικοποίησης του αγώνα συνδέεται µε την ανάγκη της επιβίωσης που προκύπτει ξαφνικά και ίσως λόγω αυτού είναι τις περισσότερες φορές σπασµωδική και αβαθής. Είµαστε αρκετά απροετοίµαστοι και αµαθείς στο σχολείον της εξεγέρσεως. Και οφείλουµε να εµβαθύνουµε, διότι ως συνήθως µε τα πρώτα ψίχουλα πηγαίνουµε στο σπίτι µας.
Η επαναστατική δράση άλλωστε σε πολλούς εξαντλείται µε µια κάπως γραφική – γραφιστική επανάσταση των social media, η οποία φυσικά δεν είναι αρκετή και –αν και εγείρει ζητήµατα– δεν εµβαθύνει αρκετά. Αλλοι πάλι µε µια λογική ανάθεσης φορτώνουν όλη την ευθύνη στα σωµατεία κοιτώντας τα µε µατιά ειδήµονος και επαγγελµατία της πολιτικής. Και στο τέλος της ηµέρας όλοι µας –και αυτοί που βάζουν ένα αγγλικό σλόγκαν στο προφίλ τους και εκείνοι που πετούν την ευθύνη στα σωµατεία και αρκετοί άλλοι που αγωνίζονται µε πιο προσωπικό και συµβολικό τρόπο και τόνο– στοχοποιούµε το υπουργείο και την υπουργό που οφείλει να λύσει τον γόρδιο δεσµό, επειδή «εκείνοι ξέρουν» αφού «είναι υπουργός». Τέτοιες απλουστεύσεις ακούγονται καθηµερινά από πολύ κόσµο που ανήκει σε όλες τις παραπάνω τάσεις. Και τα περισσότερα αιτήµατα που ακούω είναι αβαθή και αρκετά ανεδαφικά.
Λίαν προσφάτως το Εθνικό, η Στέγη και το Φεστιβάλ πριµοδοτήθηκαν οικονοµικώς. Οι φωνές αγωνίας και αγώνα από αυτές τις περιοχές του συστηµικού κοµµατιού του σιναφιού µας µείωσαν αρκετά την έντασή τους. Θα είχε µεγάλη αξία φυσικά ο αγώνας να ξεκινήσει και να έχει άστρο του µόνο τη βάση του οικοδοµήµατος, τους νέους ηθοποιούς και συντελεστές, εκείνους που πεινούν, εκείνους που δεν µπορούν να πληρώσουν νοίκι και επιστρέφουν στους γονείς τους, εκείνους που έχουν ένα µικρό θεατρικό στέκι και δεν συµµετέχουν στα πάρτι των ηµετέρων, αλλά και στους παραγωγούς της ιδιωτικής πρωτοβουλίας που είτε σε µικρές είτε σε µεγάλες παραγωγές δεν θα τολµήσουν να κινηθούν, φοβισµένοι από τα δεδοµένα της κρίσης. Αν λοιπόν το αγωνίζεσθαι δεν είναι ευγενές και δεν αφορά εκείνους που δεν ανήκουν στις γνωστές αυλές, δεν υπάρχει περίπτωση να βελτιωθεί τίποτε.
Από την άλλη συνέβησαν καταπληκτικά πράγµατα αυτό τον µήνα στο δηµιουργικό κοµµάτι, στο κοµµάτι της αλληλεγγύης και το κοµµάτι της γεφύρωσης µε ανθρώπους. Η ευρεία χρήση του διαδικτύου βοήθησε αρκετό κόσµο να δηµιουργήσει οµάδες τέχνης, εκπαιδευτικές συνέργειες, γεφυρώσεις ανθρώπων από όλα τα µήκη και τα πλάτη της χώρας και της γης. Τέτοια µοντέλα µπορεί να χρηµατοδοτηθούν και να δώσουν ανάσα σε πολύ κόσµο αν συγκροτηθεί ενιαία πρόταση για τα ανάλογα υπουργεία. Ας σκεφτούµε δηµιουργικά και ας µη βλέπουµε τους κυβερνώντες µόνο ως εχθρούς.
Απέναντι στον αρνητισµό και στην ψυχική και πνευµατική µας στενότητα ας προβάλουµε την επινοητικότητα και τη δηµιουργικότητα και ας κάνουµε ενδιαφέρουσες προτάσεις για παραγωγή έργου τόσο σε µικρές ευέλικτες παραγωγές στο πραγµατικό πεδίο όσο και σε νέα µοντέλα δηµιουργίας στο ψηφιακό πεδίο. Ολα αυτά φυσικά δεν θα έχουν κανένα νόηµα αν τα ιδρύµατα ταΐσουν µε µια χούφτα ευρώ τους γνωστούς και µη εξαιρετέους που τρώνε όλα αυτά τα χρόνια, τους άµεσα διαπλεκόµενους µε εξουσίες, αυλές, πλάγιες αναθέσεις και τους διαθέτοντες εκλεκτικές συγγένειες. Αν είµαστε σοβαροί και ενωµένοι πρέπει να ριζοσπαστικοποιήσουµε τον αγώνα µε µια λογική πολύ απλή, αυτή που όλοι οι σοβαροί αγώνες στην ανθρωπότητα είχαν ως πρόταγµα και ως επίκεντρο: ή όλοι ή κανένας.
