Δεν παίρνουν όλοι παραμάσχαλα ένα σφουγγαρόπανο να καθαρίσουν το πάτωμα κάτω από τα παπούτσια των “μεγάλων”. Μερικοί μένουν όρθιοι.
Δύσκολο να καταλάβει κανείς, από πού κι ως πού ορισμένοι – μεγάλοι ομολογουμένως – καλλιτέχνες πρέπει καλά και ντε να βρίσκονται στο απυρόβλητο. Δύσκολο να καταλάβει κανείς ποιο χέρι Θεού τους προστατεύει. Και γιατί.
Δύσκολο. Πολύ δύσκολο.
Αφορμή η συνέντευξη που έδωσε ο σκηνοθέτης Κώστας Γαβράς στην εφημερίδα Documento και στον δημοσιογράφο Αντώνη Μποσκοίτη. Μια συνέντευξη καταγεγραμμένη ηχητικά, στη διάθεση όλων των αναγνωστών: μισό λεπτό ψάξιμο θέλει στο διαδίκτυο για να το βρεις.
Ο κύριος Γαβράς ανασκεύασε την αρχική του περί Τσίπρα δήλωση. Γούστο του καπέλο του και καουμποϊλίκι του: καθείς έχει δικαίωμα τόσο στην άποψη του, όσο και στην αλλαγή της.
Όμως, την αλλαγή αυτή να την χρεώνεται αυτός που την καταθέτει.
Όχι αυτός που την καταγράφει.
Είναι δικαίωμα του Γαβρά να ανασκευάζει τα λεγόμενά του. Κι αν δεν τού άρεσε το κείμενο ή ο τίτλος, θα μπορούσε κάλλιστα να διαμαρτυρηθεί δημόσια και όλοι θα τον ακούγαμε με προσοχή.
Γιατί είναι ο Γαβράς.
Γιατί μεγαλώσαμε μαζί του.
Γιατί γίναμε καλύτεροι άνθρωποι με ορισμένες ταινίες του.
Γιατί είναι ένας Έλληνας δημιουργός που δικαίως έλαμψε όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο.
Γιατί τον έχουμε ψηλά στο ράφι δίπλα στα ιερά και τα όσια μας.
Γιατί τον αγαπάμε και τον θαυμάζουμε.
Ναι, τον αγαπάμε τον Γαβρά.
Τον αγαπάμε ακόμα και στις κακές του στιγμές. Όταν είδα το «Ενήλικοι στο δωμάτιο» έγραψα πως “και οι γίγαντες μπορούν να κάνουν μια βαρετή, αδιάφορη ταινία”. Τον αγαπάμε. Γι’ αυτό στεναχωρηθήκαμε τόσο με την συμπεριφορά του. Δεν το περιμέναμε από εκείνον. Από άλλους ναι. Όχι από εκείνον.
Μη γελιόμαστε, πάντα γίνονταν αυτά. Πάντα υπήρχαν έντυπα και συντάκτες που υπάκουαν στην εκάστοτε Master’s Voice, αφεντικών, πολιτικών, καναλαρχών, εκδοτών.
Ποτέ όμως η κατάσταση δεν ήταν τόσο απελπιστική, τόσο τραγική όσο σήμερα. Ένα ξεφύλλισμα εφημερίδας, μια κάθετη ματιά στο σάιτ, πέντε λεπτά μπροστά στο δελτίο ειδήσεων, φτάνει και περισσεύει.
Όμως, δεν είναι όλοι έτσι. Δεν παίρνουν όλοι παραμάσχαλα ένα σφουγγαρόπανο να καθαρίσουν το πάτωμα κάτω από τα παπούτσια των “μεγάλων”. Μερικοί μένουν όρθιοι. Και επιμένουν. Και δίνουν έναν αγώνα. Το αν θα τον κερδίσουν ή θα τον χάσουν, αυτό εσείς οι αναγνώστες θα το αποφασίσετε. Εσείς και θα το κρίνετε.
Επί προσωπικού.
Έχω πάρει πολλές συνεντεύξεις στην καριέρα μου. Στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ, στο περιοδικό ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ κι αργότερα στην εκπομπή «Φώτα Πορείας». Στα τόσα χρόνια, μόνο μια φορά όταν ήμουν στο ξεκίνημα, με διέψευσε σούπερ σταρ παλαιοτάτης κοπής με την λογική ‘είπα, ξείπα, χέζω την παρόλα μου’. Οι ερωτήσεις μου ήταν αιχμηρές, οι απαντήσεις της αμήχανες και μετά, αφού διάβασε τη συνέντευξη, πήρε τον εκδότη (και φίλο της) απαιτώντας να με απολύσουν, γιατί τα έγραψα λέει από το κεφάλι μου.
(Είναι και μικρόνοες ορισμένοι. Μιλάνε με το κασετόφωνο στη μούρη και τί διάολο, δεν το βλέπουν; Δεν καταλαβαίνουν ότι αυτό το ρημαδοκρατάμε πρώτον για να αποτυπώσουμε πιστά τη συζήτηση και δεύτερον για να μη βγει μετά ο κάθε μάγκας να μάς αδειάσει);
‘Εδειξα τη μαγνητοφωνημένη συνέντευξη στον εκδότη, ο οποίος προς τιμήν του, τηλεφώνησε στην κολλητή του και την έχ@σε πατόκορφα. Πάλι καλά. Πολλοί συνάδελφοι έχουν απολυθεί από τη δουλειά τους επειδή δεν ‘συνεμορφώθησαν προς τα υποδείξεις’ φίλων, γνωστών και γκόμενων.
Εγώ αν (αποφασίσω ξανά) να πάρω συνέντευξη, θα πάω χωρίς κινητό. Τίποτα δεν θα καταγράψω. Θα πω στο συνομιλητή μου «φίλε πες τα γρήγορα να πα να τα γράψω πριν τα ξεχάσω».
Θα γράψω ό,τι φανεί του Λωλοστεφανή. Έτσι στο φλου, έτσι στο περίπου. Κι αν ξεχάσω κάτι σημαντικό, σιγά μωρέ άνθρωποι είμαστε και σφάλματα κάνουμε. Κι αν βγάλω απαντήσεις σου απ’ την κούτρα μου, δεν έσταξε και η ουρά του γαϊδάρου».
Υ.Γ. Ο Κώστας Φέρρης, σκηνοθέτης που εκτιμώ βαθύτατα, υπερασπιζόμενος τον συνάδελφό του έγραψε:
«Κάτω τα χέρια από τους Δημιουργούς».
Απαντούμε.
«Κάτω τα χέρια από τους δημοσιογράφους».
Λίγοι μείνανε. Λίγοι που κάνουν σωστά κι έντιμα τη δουλειά τους. Είδος προς εξαφάνισιν είναι πια ο κλάδος μας. Υπερασπιστείτε μας λοιπόν, στηρίξτε μας.
Ξέρετε γιατί.
Γιατί «Όταν ήρθαν να συλλάβουν εμένα, δεν υπήρχε πια κανείς για να διαμαρτυρηθεί».
Πηγή news247.gr
