Για να είμαστε ακριβείς, οι κυβερνήσεις είναι αυτές που απειλούν –συχνά διώκουν– την ελευθερία του Τύπου με αφορμή την πανδημία του κορονοϊού.
Σε περιόδους κρίσης η ανάγκη των κυβερνώντων να ελέγχουν την εικόνα που σχηματίζουν γι’ αυτούς οι πολίτες ανέρχεται ακόμη πιο ψηλά στη λίστα των προτεραιοτήτων τους.
Συχνά γίνεται το κύριο μέλημά τους. Προτιμούν δηλαδή να ρίξουν το βάρος όχι στο πώς μπορούν να διαχειριστούν καλύτερα μια έκτακτη κατάσταση, η οποία ενδεχομένως να θέτει σε κίνδυνο όχι μόνο τις αξίες της κοινωνίας αλλά και τη ζωή των ίδιων των πολιτών τους, αλλά στο πώς θα πλασαριστεί καλύτερα στα μέσα ενημέρωσης το έργο τους – ή, σε αρκετές περιπτώσεις, η απουσία αυτού.
Η υγειονομική κρίση, στη δίνη της οποίας έχει εγκλωβιστεί ολόκληρος ο πλανήτης, διαχωρίζει τα (πολλά) κακώς από τα (σπανιότερα) καλώς κείμενα. Υπό αυτή την έννοια αποτελεί ευκαιρία να ξεχωρίσουν οι κυβερνήσεις οι οποίες διαφυλάττουν το αγαθό της ελευθερίας της έκφρασης από αυτές που το ποινικοποιούν.
Περισσότερο όμως η πανδημία αποτελεί «ευκαιρία» – από αυτές που αναζητούν πολλοί και τις βρίσκουν σε περιόδους κρίσης. Ευκαιρία για μεγαλύτερη χειραγώγηση και περαιτέρω δίωξη των δημοσιογράφων.
Σε αυτό συνηγορεί και o εποπτικός φορέας των μέσων ενημέρωσης Ρεπόρτερ Χωρίς Σύνορα, ο οποίος την περασμένη Τρίτη δημοσίευσε την έκθεση του 2020 για τις συνθήκες υπό τις οποίες εργάζονται οι δημοσιογράφοι ανά τον πλανήτη.
«Πρότυπα εχθρότητας» οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Βραζιλία, με πολλές ακόμη χώρες να διεκδικούν τον τίτλο. Είναι όμως και αυτές που τραβάνε αργά και μεθοδικά το χαλί κάτω από τα πόδια των δημοσιογράφων…
