«Το 1989 είχα μόλις κάνει τον δίσκο με τη Γαλάνη και δέχομαι ένα τηλεφώνημα από την εταιρεία Polygram για να γράψω μελωδίες για τη φωνή της Νάνας Μούσχουρη. Με μεγάλη χαρά στρώνομαι στο πιάνο να γράψω κομμάτια, έχοντας στον νου μου τη φωνή της. Γεμίζω μια κασέτα με διάφορες μελωδίες και τη δίνω σ’ έναν “παραγωγό” της εταιρείας – τα εισαγωγικά απαραίτητα στην ιδιότητα του συγκεκριμένου. Μου λέει αυτός: “Θα μιλήσουμε σύντομα στο τηλέφωνο να σου πούμε τι θα γίνει”. Το τηλεφώνημα που περίμενα δεν έγινε ποτέ. Με ντροπή, όντας και αλλιώς μαθημένος απ’ τη Γαλλία και τη συμπεριφορά των δισκογραφικών, του τηλεφώνησα εγώ. Σκάλωσε, πιθανότατα να μη με θυμόταν καν, όταν μου λέει ξερά: “Της τα στείλαμε, αλλά δεν της κάνουν. Ευχαριστούμε πολύ”. Η απογοήτευση ήταν μεγάλη, αλλά τότε ακριβώς ο αείμνηστος παραγωγός της BMG Βαγγέλης Γιαννόπουλος (χωρίς εισαγωγικά στην ιδιότητά του) με συστήνει στην άλλη αείμνηστη, τη στιχουργό Ιφιγένεια Γιαννοπούλου, προτείνοντάς μου να πω εγώ τα τραγούδια σε δικό μου δίσκο.
Αυτό δεν συνέβη άμεσα γιατί δεν ήθελα να βγω ως τραγουδιστής, παρόλο που ένα άλλο κομμάτι που τραγούδησα, το “Ζωή με το κομμάτι”, σε στίχους Καρασούλου, είχε ακουστεί πολύ. Τον χειμώνα του 1991 πείθομαι να κάνω τον δίσκο, αφού ήταν κι ο μόνος τρόπος για να βιοποριστούμε κι εμείς οι δημιουργοί της εποχής. Μου φέρνουν την Κωνσταντίνα, η οποία ήταν εξαιρετική τραγουδίστρια και απ’ τα καλύτερα κορίτσια, λέμε ντουέτο τους “Πέντε ανέμους” και ο δίσκος με γενικό τίτλο “Οι μέρες της φωτιάς” κυκλοφορεί και κάνει πολύ μεγάλη επιτυχία. Κάπως έτσι ξεκίνησε και η προσωπική μου, ολιγόχρονη, όπως αποδείχτηκε, τραγουδιστική καριέρα. Τα χρόνια περνάνε κι εγώ δίνω τραγούδια στις μεγαλύτερες φωνές, όπως η Πρωτοψάλτη και ο Μητροπάνος. Κάποια στιγμή μου τηλεφωνούν απ’ την ίδια εταιρεία που είχε γίνει πια Universal για να μου πουν ότι η Νάνα Μούσχουρη ζήτησε να της γράψω τραγούδια. Η Μούσχουρη μου κάνει την τιμή να έρθει στο σπίτι μου για να γνωριστούμε και να της παίξω κομμάτια. Κάθισε στο σκαμπό του πιάνου, δίπλα μου, λέγοντάς μου ότι είχε πολλά χρόνια να το κάνει αυτό με κάποιον συνθέτη. Της παίζω τους “Πέντε ανέμους” και της κάνω: “Αχ, βρε Νάνα, τι κρίμα να μη σου αρέσει αυτό το κομμάτι”. Τη θυμάμαι σαν τώρα να πετάγεται απάνω με μάτια ορθάνοιχτα και να μου λέει: “Αυτό το τραγούδι ήταν για μένα! Αποκλείεται να άκουγα κάτι δικό σου και να έλεγα όχι, γιατί σε παρακολουθούσα απ’ όταν ήσουν νέο παιδί στο Παρίσι”. Συμπέρασμα: ο “παραγωγός” δεν είχε στείλει ποτέ τους “Πέντε ανέμους” στη Νάνα Μούσχουρη».
