∆εν είναι ασυνήθιστο οι πρωθυπουργοί να λένε ψέµατα. Να υπόσχονται, να ανασκευάζουν και, ακόµη χειρότερα, να κατασκευάζουν βολικές αλήθειες. Η πολιτική είναι µια διαδικασία ενεργή που µοιραία κουβαλά εκτός από υψηλούς στόχους και τα ελαττώµατα των ανθρώπων. ∆εν γίνεται όµως οι πολιτικοί, πολύ περισσότερο οι ηγέτες, να θεωρούν το ψέµα ως a priori τρόπο άσκησης της πολιτικής. Ο πολιτικός δεν επιτρέπεται να είναι απατεώνας επειδή αναγνωρίζουµε την ανθρώπινη φύση του και κατανοούµε την πιθανότητα του παραπτώµατος.
Επίσης, ο πρωθυπουργός έχοντας ευθύνη της διοίκησης της χώρας πρέπει να βρίσκει τους τρόπους εκείνους (δηµοκρατικούς, επιστηµονικούς και κοινωνικά αποδεκτούς) για να το κάνει. Οι πολιτικές αποφάσεις δεν µπορεί να είναι το αποτέλεσµα µιας αυθαίρετης θεώρησης, το καπρίτσιο του ηγέτη ή η αδυναµία του να αντιµετωπίσει την πραγµατικότητα. Οι πρωθυπουργοί δεν είναι Λουδοβίκοι και αυτοκράτορες για να αποφασίζουν και να απαιτούν υπακοή. ∆εν βρισκόµαστε στον Μεσαίωνα για να αποφασίσει ο ηγεµόνας ότι η αιτία της πανούκλας είναι οι γάτες και να διατάξει τη σφαγή τους. Η θέση του πρωθυπουργού που θα πει για παράδειγµα ότι η Γη είναι επίπεδη, ακόµη κι αν υπάρχει ακροατήριο για να απευθυνθεί, είναι σε ψυχιατρείο.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανακοίνωσε µες στην ελληνική Βουλή ότι όσοι νοσηλεύονται µε Covid και διασωληνώνονται εκτός ΜΕΘ δεν έχουν µεγαλύτερη θνησιµότητα από αυτούς που νοσηλεύονται σε κανονικές ΜΕΘ. Στην εικονική πραγµατικότητα που διαµορφώνει για να κυριαρχεί πολιτικά η Γη είναι επίπεδη και τα άστρα ενδεχοµένως φωτάκια που κάποιος ανάβει στον ουρανό για να µας ξεγελά.
Ναι, ο Μητσοτάκης είναι αρνητής ΜΕΘ, ένας ψεκασµένος πρωθυπουργός που κατασκευάζει αντιεπιστηµονικές θεωρίες παίζοντας µε ζωές ανθρώπων.
Κινείται χωρίς αναστολές, µε κυνική άνεση, στα πεδία του πολιτικού κοµπογιαννιτισµού, υποστηρίζοντας ότι δεν χρειάζονται τα επιστηµονικά συµπεράσµατα και ότι αντί για επιστήµη και ΜΕΘ, αρκεί το νερό του Καµατερού, ένα ράντσο στον διάδροµο και κάποιος που µετρά τους σφυγµούς µέχρι να συµβεί το µοιραίο.
Οι γιατροί, αυτοί που δίνουν τη µάχη στην πρώτη γραµµή (για τους ιατρικούς συλλόγους και τις λεγόµενες επιστηµονικές επιτροπές µε τους βαρύγδουπους προσδιορισµούς ούτε κουβέντα), καταδίκασαν τις δηλώσεις του Μητσοτάκη. Το αποτέλεσµα όµως είναι το ίδιο. Ο Μητσοτάκης επικρατεί επιµένοντας στο ψέµα και κατηγορώντας, πέρα από τους αντιπάλους, όποιον τολµήσει πλέον να πει την αλήθεια. Γύρω του δηµιουργεί τοξικό περιβάλλον, δηλητηριάζοντας προκαταβολικά οτιδήποτε επιχειρεί να αναπτυχθεί κριτικά. Οσο µεγαλύτερο είναι το ψέµα τόσο περισσότεροι θα το πιστέψουν. Το χειρότερο είναι ότι δρα διαλυτικά για την κοινωνία δηµιουργώντας κλίµα αντιπαράθεσης και εξαφανίζει τις ευθύνες του µες στον θόρυβο που δηµιουργεί η τεχνητή αντιπαράθεση.
Ο Μητσοτάκης ανήκει σε µια κατηγορία ηγετών (Τραµπ, Ορµπάν, Μπολσονάρο) που εκφυλίζουν συνειδητά τις θεσµικές διαδικασίες ώστε να µην µπορούν να τον καταστήσουν απολογούµενο. Απέναντι στη συλλογικότητα, ακόµη και αυτή που αφορά το κόµµα του, προτάσσει ένα ιδιόµορφο «εγώ», µε το οποίο πυροβολεί την αξιοπρέπεια. Είναι ο µοναδικός πολιτικός που συναγωνίζεται τον Ευάγγελο Βενιζέλο σε αυτοαναφορικότητα και εγωλογία. «Εγώ δεν έχω µελέτες», «εγώ δεν το αποφασίζω», «εγώ σας έσωσα», «εγώ οργάνωσα τον πόλεµο κατά της πανδηµίας». Ο Κυριάκος Μητσοτάκης εξουθενώνει την κοινωνία προσπαθώντας να την εκπαιδεύσει σε µια κουλτούρα ηγεµόνα µεσοπολέµου, µε το φαντασιακό του να του αποδίδει ρόλο αρχιστράτηγου.
Αφού εµπεδώσαµε την πρωθυπουργική κοµψότητα σε όλες τις στάσεις, ηµίγυµνη, λάγνα, µε ελαφριά αξυρισιά αλλά πάντα αυτάρεσκη και ναρκισσιστική, ήρθε η ώρα να ακούσουµε τον Κυριάκο σε εκποµπή podcast. «Με τον Κυριάκο» λέγεται η εκποµπή του και δεν είναι τίποτε άλλο από µια ακόµη προσπάθεια να µεταφέρει την πολιτική στα στενά πλαίσια της προσωπικής τεχνητής δηµοφιλίας. Σε άλλες εποχές και µε άλλους όρους ο Καντάφι δηµιουργούσε την αγάπη του λαού του στήνοντας την τέντα του στην έρηµο, όπου περνούσαν να τον προσκυνήσουν οι βεδουίνοι. Και επειδή τέντα στο Σύνταγµα είναι µπανάλ (εκτός αν κατασκευάσει η Zeus+Dione), δεν είναι απίθανο να δούµε κάποιο γυάλινο στούντιο, όπου ο πολυχρονεµένος θα απαντάει σε ερωτήσεις δηµοσιογράφων για τα αγαπηµένα του φαγητά.
Η Ελλάδα βρίσκεται σε κρίσιµη περίοδο. Η οικονοµική και υγειονοµική κρίση θα παρέλθουν, αλλά υπάρχει κίνδυνος να παραµείνει µια καθεστωτική αντίληψη για την πολιτική, µε τους πολίτες να έχουν αποκτήσει πεποίθηση της αδυναµίας τους να παρέµβουν και να αλλάξουν τα πράγµατα.
Η κυβέρνηση παράγει καθηµερινά µια αριθµολογία ανάπτυξης και στατιστικές ευµάρειας, αποκρύπτοντας έντεχνα ότι οι «επενδύσεις», οι «επενδυτές» και το χρήµα δεν είναι τίποτε άλλο από το άθροισµα που δεν αφορά όλους αλλά αυτούς που έγιναν ακόµη πιο πλούσιοι. Σαουδάραβες και fundαδόροι µπαινοβγαίνουν στο Μαξίµου για να κλείσουν δουλειές σε ένα περιβάλλον που δεν είναι θελκτικό και υγιές αλλά γκρίζο και εγγυάται συνθήκες υποτέλειας µε υψηλό κέρδος.
Κοµπιναδόροι και κοµπογιαννίτες χτίζουν πάνω στα ερείπια που δηµιούργησαν τα µνηµόνια, έχοντας ως εγγύηση την πολιτική σφραγίδα του Μητσοτάκη. Για να καλυφθεί η µπίζνα λέγονται συνεχώς ψέµατα, ενώ το ψέµα καθιερώνεται ως µέθοδος πολιτικής.
∆είτε λίγο το παράδειγµα µε τον γιο του βιοµήχανου από τα Γιάννενα που επέστρεψε από την Αµερική για να εργαστεί στο εργοστάσιο του µπαµπά, τον οποίο ο Μητσοτάκης εµφάνισε ως νέο που επιστρέφει στην Ελλάδα που αναπτύσσεται. ∆εν είναι η µοναδική τηλεοπτική απάτη του πρωθυπουργού. Σε συζήτηση για την ανεργία ο σύζυγος στελέχους του ΟΑΕ∆ εµφανίστηκε ως άνεργος που ενστερνίστηκε τις προσπάθειες του Μητσοτάκη. Τηλεοπτικές κοµπίνες πρωθυπουργικής εµπλοκής που στήνονται στο µοτίβο της γραµµατέα του Χατζηδάκη η οποία είχε βρεθεί προεκλογικά και δήθεν τυχαία µπροστά στον Μητσοτάκη για να αναφωνήσει το αξέχαστο «τι γκόµενος είσαι εσύ!».
Η αντιµετώπιση του Μητσοτάκη, για όσους πιστεύουν ότι πρέπει να αντιµετωπιστεί, δεν µπορεί να γίνει µε τις αντίπαλές του δυνάµεις σε ρόλο τερµατοφύλακα του ψέµατος. Γίνεται µόνο µε τη διαµόρφωση των πολιτικών θέσεων που είναι ικανές να τον ανατρέψουν. Αυτές σήµερα δεν είναι ορατές.
