Ολο αυτό το διάστηµα, µέχρι και την Τετάρτη 13/7, επέλεξα να µην προβώ σε καµιά δήλωση για τη δίκη Λιγνάδη, η οποία ήταν σε εξέλιξη και ακόµη εκκρεµούσε η ετυµηγορία του δικαστηρίου.
Στο άκουσµα της δικαστικής απόφασης που έκρινε ένοχο τον ∆ηµήτρη Λιγνάδη για δύο βιασµούς ανηλίκων και τον καταδίκασε σε δώδεκα χρόνια φυλάκιση ξεκίνησα να γράφω µερικές σκέψεις. Λίγη ώρα αργότερα πληροφορήθηκα, όπως όλοι, ότι ο ∆ηµήτρης Λιγνάδης την ίδια µέρα που κρίθηκε ένοχος αφέθηκε ελεύθερος µε περιοριστικούς όρους, καθώς αποφασίστηκε η έφεση να έχει ανασταλτικό χαρακτήρα έως την εκδίκασή της.
Εγραφα, έσβηνα, ξαναέγραφα, έσβηνα πάλι.
Στάθηκα αµήχανος, µουδιασµένος, µπροστά σε αυτή την εξέλιξη. Παρακολουθούσα τις οργισµένες αντιδράσεις, την αυθόρµητη συγκέντρωση ανθρώπων έξω από το δικαστήριο.
Ενδεχοµένως κάποιος θα µπορούσε να αναρωτηθεί γιατί ένα πολύ µεγάλο µέρος της κοινωνίας αντιδρά σε αποφάσεις του δικαστηρίου.
Οµως η οργή του λαού δεν λαθεύει.
Αυτός ο κάποιος θα έπρεπε πρωτίστως να αναρωτηθεί γιατί ένας άνθρωπος που καταδικάστηκε για τόσο σοβαρά και κατ’ εξακολούθηση εγκλήµατα αφήνεται ελεύθερος καθώς κρίθηκε πως, αν και ένοχος, δεν υπάρχει κίνδυνος να επαναλάβει τις πράξεις για τις οποίες καταδικάστηκε. Ενάµιση χρόνο πριν ωστόσο, µετά τη σύλληψή του, είχε αποφασιστεί η προφυλάκισή του µέχρι την εκδίκαση της υπόθεσης γιατί είχε κριθεί ότι υπήρχε κίνδυνος να επαναλάβει τις πράξεις του.
Αυτός ο κάποιος θα έπρεπε να θυµηθεί όλο το ιστορικό της απόπειρας αποπροσανατολισµού και συγκάλυψης, της στοχοποίησης των θυµάτων, των µαρτύρων, των δηµοσιογράφων που είχαν το θάρρος να σταθούν δίπλα στα θύµατα και απέναντι στον διορισµένο από την κυβέρνηση της Νέας ∆ηµοκρατίας πρώην καλλιτεχνικό διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, ο οποίος σαφώς υπήρξε η απόλυτη ενσάρκωση της αµετροέπειας και της υπεροψίας της εξουσίας και µάλιστα δίχως καµιά απόπειρα να τηρηθούν έστω τα προσχήµατα.
Αυτός ο κάποιος θα έπρεπε να θυµηθεί ότι την ίδια ώρα που ο ∆ηµήτρης Λιγνάδης επιστρέφει στο σπίτι του µετά την καταδίκη του ως βιαστής ανηλίκων ο Γιάννης Μιχαηλίδης, που έχει εκτίσει τα 3/5 της ποινής του εδώ και επτά µήνες, δεν έχει σωφρονιστεί ακόµη σύµφωνα µε το σκεπτικό των δικαστών και βρίσκεται σε απεργία πείνας διεκδικώντας τα νόµιµα δικαιώµατά του.
Ας µην ξεχάσει αυτός ο κάποιος ότι µέσα σε διάστηµα λίγων ηµερών αποφυλακίστηκε ο δολοφόνος του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, ο Επαµεινώνδας Κορκονέας, και ένας εκ των δολοφόνων του Ζακ Κωστόπολου, ο Αθανάσιος Χορταριάς.
Η χθεσινή εξέλιξη της δίκης του ∆ηµήτρη Λιγνάδη µας υπενθύµισε µε τρόπο οδυνηρό ότι ζούµε σε µια κοινωνία, σ’ ένα κράτος που λειτουργεί µε όρους ταξικούς. Το ζήτηµα είναι απολύτως πολιτικό.
Γι’ αυτό οφείλουµε να µην ξεχάσουµε ότι ο ∆ηµήτρης Λιγνάδης είναι ένοχος, οφείλουµε να µην ξεχάσουµε τον πόνο των θυµάτων.
Οι υπόλοιποι ας µην ξεχάσουν ότι τούτο το χώµα δεν είναι µόνο δικό τους, είναι και δικό µας.
