Ενας… δεύτερος Αϊλάν στις ακτές της Λέσβου το πρωί της Τρίτης ξύπνησε τον εφιάλτη.
Το πραγματικό όνομα του μικρού αγοριού με την μπλε μπλούζα δεν θα το μάθουμε ποτέ, όπως και πολλών άλλων θυμάτων των πολέμων. Ολοι πέθαναν γιατί η Ευρώπη δεν είχε ποτέ μια αγκαλιά για να τους χωρέσει.
Αντίθετα, ύψωσε συρματοπλέγματα και έστησε φράχτες. Πολωνία και Λευκορωσία συνεχίζουν μέχρι και σήμερα την τακτική αυτή για να διώξουν κάθε ανεπιθύμητο πρόσφυγα από τη Συρία, τη Λιβύη, το Κέρας, τη Νιγηρία. Οχι όμως και από την Ουκρανία.
Για εκείνους η Πολωνία έχει ανοίξει αυτή την αγκαλιά. Το ίδιο και η Ρουμανία, η Λευκορωσία, η Ελλάδα.
Η σημερινή εικόνα των Ουκρανών που βρίσκουν καταφύγιο σε κάποια χώρα της ΕΕ απέχει πολύ από εκείνη με τα ψηλά συρματοπλέγματα και τους στρατιώτες πίσω από αυτά να απειλούν οποιονδήποτε Σύριο τολμούσε να τα ανέβει. Το «δεν πρόκειται να αφήσουμε κανέναν να μπει στη χώρα» μετατράπηκε μέσα σε λίγες μέρες στο «θα τους αφήσουμε όλους να μπουν».
Η δήλωση του Βούλγαρου πρωθυπουργού, όσο απογοητευτική κι αν είναι, δυστυχώς εμπεριέχει μεγάλη δόση αλήθειας για τον ρατσιστικό τρόπο που σκέφτονται οι Ευρωπαίοι. «Αυτοί δεν είναι οι πρόσφυγες όπως τους έχουμε συνηθίσει, είναι Ευρωπαίοι, είναι έξυπνοι, μορφωμένοι, δεν είναι άνθρωποι που δεν είμαστε σίγουροι για την ταυτότητά τους».
Επτά χρόνια μετά τον θάνατο του Αϊλάν, η Δύση ετοιμάζεται να ξαναζήσει μια προσφυγική κρίση όμοια με αυτή του 2015, όμως το πρόσωπο των Ευρωπαίων παραμένει ίδιο, γεμάτο μίσος και φόβο, έτοιμο να ξεχωρίσει τον μορφωμένο πρόσφυγα από τον αμόρφωτο, τον έξυπνο από τον χαζό, τον κανονικό από τον μη κανονικό.
