Μπορεί στο παρελθόν ο αρθρογράφος της Καθημερινής να είχε ξεπλύνει τα τάγματα ασφαλείας αφού είχαν συμβάλει στην αντιμετώπιση του κομμουνισμού (sic), ο Στάθης Καλύβας ωστόσο επανέρχεται σήμερα με μια «αγιοποίηση» της χούντας, αφού -κατά την άποψή του – συνέβαλε στον εκδημοκρατισμό της χώρας…
Καλά διαβάσατε. Τώρα και το «χούντα» είναι σε εισαγωγικά κατά τον αρθρογράφο αφού «έτσι αποκαλείται κατά την λατινοαμερικανική πρακτική».
Για τον καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο του Yale λοιπόν στο άρθρο του με τίτλο “Μια παράδοξη κληρονομιά”, «η σημερινή πραγματικότητα είναι σε κάποιον, μάλλον όχι ασήμαντο, βαθμό προϊόν και της δικτατορίας». Δεν είναι όμως έτσι ακριβώς όπως το νομίζετε.
Πενήντα χρόνια μετά – όπως λέει – οι πραξικοπηματίες «μολονότι προερχόμενοι από τους κόλπους της σκληροπυρηνικής Δεξιάς , συνέβαλαν τελικά στον πλήρη εκδημοκρατισμό της Δεξιάς και διαμέσου αυτής και της χώρας». Επισημαίνει μάλιστα πως αν δεν υπήρχε το ’67, δεν θα υπήρξε και Ιούλιος του 74. Μάλλον κάτι τέτοιο είναι προφανές…
Ο ίδιος αναμασά τα περί εκσυγχρονισμού της κοινωνίας και της χώρας, αν «και δεν το επιδίωκε» (η χούντα).
Χωρίς να αναλύει γιατί έγινε το πραξικόπημα και τι επιδίωκε σε γεωπολιτικό επίπεδο, συνεχίζει ο συγγραφέας να θεωρεί πως ήταν καταλυτικό για τον εκσυγχρονισμό αφού οι «πολιτικές ελίτ (έδειξαν αδυναμία) στο να λειτουργήσουν συναινετικά στο πρώτο μισό της δεκαετίες του ‘60»
Αφού λοιπόν οι πολιτικές ελίτ αδυνατούσαν να βρουν ένα συναινετικό μοντέλο και «ο ομαλός εκδημοκρατισμός ήταν ανέφικτος την εποχή εκείνη για μια σειρά λόγων» καταλήγει στο συμπέρασμα πως «το πραξικόπημα ήταν αναπόφευκτο, αλλά επίσης συνιστούσε εκ των πραγμάτων τον πιο πιθανό δρόμο προς τη δημοκρατία».
Έτσι λοιπόν με το πραξικόπημα η Δεξιά διαχωρίστηκε από την ακροδεξιά με αποτέλεσμα η πορεία μετά να ήταν πιο εύκολη (!).
Με απλά λόγια ήταν όλα αναγκαία για να απαλλαγεί η Δεξιά από το ακραίο κομμάτι της και να προχωρήσουμε σε καθαρή πολιτειακή λύση αλλά και σε νομιμοποίηση του ΚΚΕ, κάτι που ήταν αδιανόητο πριν.
Εμμέσως αναφέρεται επίσης στην λαϊκή αποδοχή του πραξικοπήματος και δεν ξεχνά να επαναλάβει τα περί ελληνικού οικονομικού θαύματος, αστικοποίησης, οικοδομικής δραστηριότητας, οδικού δικτύου, εξηλεκτρισμού και ξένων επενδύσεων.
Κερασάκι στην τούρτα
Παρά τον αυταρχισμό οι Τέχνες άνθησαν και η νεολαία προσέγγισε τα δυτικά πρότυπα διασκέδασης, κατανάλωσης και ζωής.
«Η δικτατορία είναι σαν ένα από αυτά τα μεγάλα παλιά έπιπλα που δεσπόζουν σε ένα δωμάτιο τόσο πολύ που δεν τα παρατηρούμε ποτέ», καταλήγει ο συγγραφέας στο νέο του αφήγημα που έχει ελάχιστη σχέση με την πραγματικότητα, με μία προσέγγιση ούτε καν επιδερμική.
Δεν απαντά γιατί έγινε η δικτατορία, γιατί έπρεπε να υπάρχουν εξορίες και βασανιστήρια, γιατί έπρεπε να υπήρχε πραξικόπημα στην Κύπρο και Αττίλες, ποιον ουσιαστικά εξυπηρετούσε, γιατί υπήρχε λογοκρισία και κάτι πολύ απλό:
Ποιος ήταν υπεύθυνος που η Δεξιά είχε εναγκαλιστεί την ακροδεξιά και ποιον εξυπηρετούσε;
Τελικά, αν δεν το καταλάβατε, η χούντα μπορεί να μην ήταν “θέλημα Θεού” αλλά σίγουρα για τον κύριο Καλύβα, ήταν “ευλογία”…
Και μη χειρότερα!
