Δύσκολη σπαζοκεφαλιά για τους αρχηγούς των κομμάτων η σύνθεση του ψηφοδελτίου για τις ευρωεκλογές, αφού πρέπει να κρατήσουν τις ισορροπίες ανάμεσα σε πρόσωπα με κομματικές περγαμηνές, από τον καλλιτεχνικό χώρο για το στοιχείο της αναγνωρισιμότητας ή άλλα για την επαγγελματική τους δράση. Και η ΝΔ ακολούθησε αυτό τον χρυσό κανόνα.
*H Χρύσα Κακατσάκη είναι φιλόλογος ιστορικός Τέχνης
Αναζητούσε ωστόσο εναγωνίως και μια απομίμηση του Ράμφου όχι σε φιλοσοφικό αλλά σε πολιτικό επίπεδο. Και τη βρήκε στο όνομα του Δ. Καιρίδη. Με ύφος μεταξύ ειρωνείας και εμπάθειας, με το σηκωμένο φρύδι της έπαρσης και της αυθεντίας, με ευχέρεια λόγου εξαιτίας της διδακτικής εμπειρίας και με το κύρος που του προσδίδει η ακαδημαϊκή ιδιότητα φαινόταν να είναι το άλογο κούρσας που θα κάνει την έκπληξη. Αναμενόμενη για πολλούς, γιατί κάπως έπρεπε να ανταμειφθεί για τα ένσημα που κολλάει τα τελευταία χρόνια στην αντικυβερνητική προπαγάνδα από το κανάλι Action 24 αλλά και για τον άκρατο νεοφιλελευθερισμό του.
Oλα αυτά βέβαια μέχρι να έρθουν στο φως οι απόψεις του. Το πώς θα συνυπάρξει με τους υπόλοιπους ενοίκους της «πολυκατοικίας» της ΝΔ και πώς θα διαχειριστούν τα κοινόχρηστα της Ιστορίας είναι δικό τους θέμα. Oταν όμως πρόκειται για ευρωπαϊκή εκπροσώπηση τέτοιες απόψεις μπορεί να αποβούν εθνικά επιζήμιες.
Ας εξετάσουμε λοιπόν μία προς μία τις επίμαχες θέσεις του. «Είμαστε παιδιά των Οθωμανών». Να του θυμίσουμε πως τον 19ο αιώνα που ο Φαλμεράιερ ισχυρίστηκε ότι οι νεότεροι Ελληνες δεν έχουν καμιά σχέση με τους αρχαίους προγόνους τους, τον αποστόμωσαν από την πλευρά της ιστορικής συνέχειας ο Παπαρρηγόπουλος, της γλωσσικής επιβίωσης ο Χατζιδάκης και της λαογραφικής παράδοσης ο Πολίτης. Το ότι είμαστε παιδιά των Οθωμανών πάει πακέτο κατά τον Καιρίδη με το ότι «οι Ελληνες είναι ένα τεχνητό έθνος». Ανεπίτρεπτο επιστημονικό ολίσθημα για τον κ. καθηγητή, γιατί η γλώσσα, η θρησκεία τα ήθη και τα έθιμα που συνιστούν την πεμπτουσία της έννοιας έθνος δεν κατασκευάζονται σε ιδεολογικό εργαστήριο. Τεχνητά μπορούν να είναι μόνο τα κράτη με συνθήκες, ύστερα από ένα διαπραγματευτικό παζάρι.
Τέλος, σχεδόν ταυτιζόμενος με τα επιχειρήματα της Τουρκίας υποστηρίζει ότι αποτελεί εθνικό μύθο η γενοκτονία των Ποντίων, η μνήμη της οποίας εορτάζεται σήμερα. Παρατήρηση πρώτη: το σόφισμά του ότι αναγνωρίστηκε από την ελληνική Βουλή το 1994 για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας δεν σημαίνει ότι δεν υπήρξε. Οι Πόντιοι υπέστησαν εκτός από τις χιλιάδες θανατώσεις, ψυχικές και σωματικές βλάβες και αναγκαστικές μετατοπίσεις, ό,τι δηλαδή ακριβώς περιέχεται στον νομικό όρο της γενοκτονίας που αποσκοπεί στον αφανισμό μιας φυλής. Οι ξένοι απεσταλμένοι, διπλωμάτες και δημοσιογράφοι μιλούσαν για εξολόθρευση πληθυσμών επειδή τότε δεν υπήρχε ο όρος που επινοήθηκε το 1944 για να αποτυπώσει το εβραϊκό Ολοκαύτωμα. Μετά τις έντονες διαμαρτυρίες των ποντιακών σωματείων ο Δ. Καιρίδης προσπάθησε να ανασκευάσει, για να μη χάσει τους ψηφοφόρους ποντιακής καταγωγής.
Είτε όμως εκλεγεί είτε όχι, αποδείχτηκε περίτρανα πως το άλογο είναι κουτσό. Τόσο οι τηλεθεατές όσο και οι «κοστοβόροι» 80άρηδες μπορούν να καταλάβουν ότι έχει χάσει πλέον ανεπιστρεπτί την αξιοπιστία του.
