Ο Καφενές του Καγιαμπή στο Ηράκλειο της Κρήτης σε λίγο καιρό κατεβάζει ρολά. Οχι γιατί τέλειωσε η αγάπη του κόσμου που για δυόμισι δεκαετίες τον είχε κάνει δεύτερο σπίτι του, αλλά επειδή τη θέση του θα πάρει ένα ξενοδοχείο. Φαίνεται πως είναι σημείο των καιρών. Λες και κάποιο σατανικό σχέδιο θέλει τις πόλεις μας τεράστιους κοιτώνες και τους ανθρώπους κοιμισμένους.
Στο κέντρο της Αθήνας τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Απ’ όπου κι αν περάσεις τους τελευταίους μήνες γίνονται έργα ανακαίνισης ακόμη και σε ξεχασμένα κτίρια. Γιατί «περιμένουμε κόσμο». Ακόμη και αν δεχτούμε ότι ο τουρισμός είναι το δυνατό όπλο της χώρας μας, δεν μπορεί να γίνεται με σαρωτικούς όρους. Πόλεις όπως η Βενετία έχουν καταντήσει εδώ και καιρό εφιαλτικές. Οι μόνιμοι κάτοικοι έχουν εγκαταλείψει το κέντρο και τα περισσότερα κτίρια έχουν γίνει Airbnb και ξενοδοχεία. Τα ιστορικά κέντρα των πόλεων απευθύνονται πλέον στον περαστικό καταναλωτή εμπειριών και όχι στον μόνιμο κάτοικο ή τον μόνιμο επισκέπτη. Δεκάδες επιχειρήσεις κλείνουν γιατί ο κόσμος που πλέον περνά μικρό χρονικό διάστημα στις γειτονιές δεν χρειάζεται τις υπηρεσίες τους. Γιατί να αγοράσεις κρεμμύδια όταν έχεις πάει κάπου για πέντε μέρες; Θα φας έξω σε ένα από τα δεκάδες πανομοιότυπα μαγαζάκια με πολύχρωμα πλαστικά λουλούδια, μουσική σουπερμάρκετ, αρωματικό χώρου και feel good ατμόσφαιρα. Μια απομίμηση αυθεντικού στεκιού δηλαδή που ζητάει κι από σένα να υποκριθείς πραγματικά συναισθήματα. Ενα μέρος στο οποίο μπαίνεις ξένος και βγαίνεις ακόμη πιο ξένος και ψυχικά ανέγγιχτος.
Διαβάστε ακόμα: Καφενές του Καγιαμπή: Τέλος εποχής για το πολιτιστικό καταφύγιο του Ηρακλείου
Ο Καγιαμπής θα λείψει από το Ηράκλειο όχι γιατί είναι ο μοναδικός καφενές, αλλά γιατί είναι κοινωνικός χώρος με ταυτότητα. Από αυτούς που άλλος μπαίνεις κι άλλος βγαίνεις, διότι κατά την παραμονή σου εκεί γίνονται ζυμώσεις που σε κάνουν να αμφισβητείς τις βεβαιότητές σου και να ανοίγεις το πλάνο σου. Ισως το μικρό πλάνο να δίνει μια ψευδαίσθηση ασφάλειας και ελέγχου, όμως τα πράγματα ούτως ή άλλως συμβαίνουν γύρω μας είτε αντέχουμε να τα δούμε είτε όχι.
