Κατά τις προγραμματικές δηλώσεις ο κ. Πρωθυπουργός ακούγοντας ότι “οι νικητές γράφουν την ιστορία”, αποφάσισε να την (ξανα)γράψει!
Οικειοποιήθηκε τον προπολεμικό εκσυγχρονισμό του Βενιζέλου παραλείποντας την λεπτομέρεια ότι ηγείται της παράταξης που απαγόρευσε την ταφή του στην Αττική γη!
Στη συνέχεια, ξεπέρασε ως άλτης τις δεκαετίες του 40 και του 50, όταν δηλαδή συγκροτήθηκε ο σύγχρονος ελληνικός καπιταλισμός υπό τους τρεις “περιορισμούς”: Στέμμα, Στρατός και Πρεσβεία. Ο Α. Παπανδρέου εμφατικά διευκρίνιζε ότι γι’ αυτό δεν υπάρχει ελληνική αστική τάξη, αλλά απλώς αστική τάξη της Ελλάδας.
Στην προσεδάφισή του στην ιστορία, ο άλτης βρήκε το Κέντρο και την δωρεάν παιδεία του Γεωργίου Παπανδρέου! Ξέχασε τη λεπτομέρεια ότι η Ένωση Κέντρου συγκρούστηκε με τους “περιορισμούς” που ακρωτηριάζανε τη δημοκρατία και πραξικοπηματικώς αποκαθηλώθηκε. Γνωστός ο δρόμος από την Αποστασία στη Χούντα κι από κει στην Προδοσία της Κύπρου. Δεν θα ήθελα να γίνω πιο συγκεκριμένη, καθότι ονόματα δεν λέμε κι οικογένειες δεν θίγουμε …
Ο τρίτος εκσυγχρονιστικός σταθμός που ανέφερε είναι η Μεταπολίτευση, που πρώτα από όλα σήμανε “η Ελλάδα στους Έλληνες” ή άλλως ότι η χώρα έπαψε να είναι χώρα-πελάτης (Κλίντον). Η λεπτομέρεια που διέφυγε λεγόταν Ανδρέας Παπανδρέου!
Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι είμαστε παρεμφερείς κι οι παλιές διαιρέσεις δεν ισχύουν πιά. Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε! Άρα το Έθνος κοιλοπονούσε εκατό χρόνια προκειμένου να προκύψει το υβρίδιο του “πολυδύναμου εκσυγχρονισμού”, κάτι ανάμεσα στο κοτέτσι του ΛΑΟΣ κατά Καρατζαφέρη και σε αειθαλείς “εκσυγχρονιστές”.
Η πολτοποίηση της ιστορίας για τις ανάγκες του κίβδηλου αφηγήματος παρέλειψε την πολιτική Αλογοσκούφη που μας πήγε στα βράχια, τα «Γερούν γερά!» και διάφορες ψεκασμένες θεωρίες όπως το Πρέσπες αντί … συντάξεων.
Βεβαίως οι ψεκ θεωρίες συνεχίζονται. Έτσι, δεν είναι η πρώτη φορά που ένα Νόμπελ συνδέεται με μια υποτιθέμενη προδοσία. Το Νόμπελ ποίησης, στον άγνωστο κατά τον Οκτώβρη του 1963 Γεώργιο Σεφέρη, θεωρήθηκε από πλήθος ειδημόνων ως “αποζημίωση” για τον αντεθνικό του τάχα ρόλο στις προηγηθείσες συμφωνίες για το Κυπριακό! Εξήντα χρόνια μετά, κανείς δεν θυμάται τους διαβολείς, ενώ όλοι θυμούνται τον Σεφέρη.
Ευτυχώς προχθές ο κ. Πρωθυπουργός διαβεβαίωσε τη Βουλή ότι στις εκλογές «η κοινωνία έκλεισε οριστικά ένα κύκλο καθυστέρησης και διχασμού, ψέματος άρνησης και τοξικότητας». Με μια μικρή καθυστέρηση, προκειμένου να συνειδητοποιήσω ότι το τέλος της τοξικότητας το ενσαρκώνει η υπουργοποίηση Κυρανάκη, επιθυμώ να ανταποδώσω την αβρότητά του.
Τον συγχαίρω δημοσίως για τον υφυπουργό που απέκτησε και βρίσκω τις δηλώσεις του εν λόγω, για την αποποίηση της ευθύνης έρευνας – διάσωσης στα ύδατα της ελληνικής ΑΟΖ στο ναυάγιο της Πύλου, ως εξόχως συμβατές με τις τουρκικές θέσεις. Οπότε βρίσκω και την πρωθυπουργική επιλογή ενός τέτοιου ουτιδανού ως απολύτως συμβατή με τον Πρωθυπουργό της Χώρας της Φαιδράς Πορτοκαλέας.
Ξεύρεις την χώρα που ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα,
που κοκκινίζει η σταφύλη και θάλλει η ελαία;
Ω δεν την αγνοεί κανείς, είναι η γη η Ελληνίς!
