Η ταινία «Joker» είναι η μοναδική ακατάλληλη ταινία που προβάλλεται στις κινηματογραφικές αίθουσες; Όχι φυσικά. Δεκάδες ταινίες με τη σήμανση ακατάλληλη για ανήλικους προβάλλονται και στα σινεμά και στις τηλεοράσεις μας.
Τότε γιατί κάποιοι ένιωσαν ότι απειλούνται; Η απάντηση είναι απλή κι αν δει κάποιος την ταινία θα την αντιληφθεί από τα πέντε πρώτα λεπτά προβολής της.
Πρόκειται για μια αριστοτεχνική απόδοση στο σελιλόιντ της όλο και πιο εντεινόμενης επίθεσης των κυρίαρχων ελίτ στις κοινωνίες η οποία απογειώνεται, στην κυριολεξία, από την ερμηνεία του γεννημένου στις 28 Οκτωβρίου του 1974 στο Σαν Χουάν του Πουέρτο Ρίκο, Χοακίν Φίνιξ.
Της πόλης όπου οι κάτοικοί της βλέπουν τις σφαίρες να πέφτουν βροχή στους δρόμους της ακόμη και μέρα μεσημέρι! Ο Χοακίν έχει στο γονίδιό του όχι τη βία αλλά την καταγγελία εκείνων των πολιτικών που την υποθάλπουν για να διαιωνίζουν την εξουσία τους οι κυρίαρχες ελίτ κιαυτό φαίνεται ακόμη κι από τον τρόπο που κάνει το face paint μπροστά στον καθρέφτη του.
Υπάρχει όμως κάτι που ξεπερνά τον Χοακίν: ο υποδόριος τρόπος με τον οποίο ο Todd Phillips, ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος της ταινίας, παίρνει το μέρος των «πλεμπέων» του πλανήτη. Προσέξτε, όχι με ταξικά κριτήρια, η ακραία φτώχεια φωνάζει στα πλάνα του, είναι πανταχού παρούσα από το σπίτια των ηρώων του μέχρι τις ζωές τους και την καθημερινότητά τους.
Αλλά για τον Todd Phillips, δεν φτάνει. Η ταινία του μπαίνει μέσα στην κοινωνία των κατατρεγμένων και φωτίζει το μπούλινγκ μεταξύ τους. Τη βία που γεννά η αδικία και η περιθωριοποίηση, η έλλειψη της ελπίδας. Μια βία που ξετυλίγεται με τη μορφή του κοινωνικού αυτοματισμού και η οποία ξεσπά στους πιο αδύνατους μεταξύ των αδυνάτων.
Εκεί η ελληνική κοινωνία θα δει τον δικό της Ζακ, τον δικό της Γιακουμάκη, τα δικά της μουρέλια των προσφύγων και μεταναστών, τα δικά της παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες.Εκεί η ελληνική κοινωνία θα βρει τα δικά της κολέγια, τα δικά της «Κολάμπια», τους δικούς της «άριστους», τη δική της ατιμωρησία, τη δική της χρεοκοπία.
Ο Todd Phillips, με την ταινία του «φωνάζει» στους «πλεμπέους» ότι ο εχθρός τους δεν είναι οι joker αυτού του πλανήτη αλλά οι ελίτ και οι πολιτικές της. Ο Χοακίν υπενθυμίζει ότι αυτές οι ελίτ περνούν πάνω από τη ζωή του σαν οδοστρωτήρας και δεν τους καίγεται καρφάκι γι αυτό.
Και κάποιοι στην ημεδαπή ενοχλούνται πολλοί. Φοβούνται την οργήτων πιτσιρικάδων της ανεργίας, των 480 ευρώ μηνιαίως, της ακραίας φτώχειας. Φοβούνται γιατί όταν στερέψουν οι εύκολοι στόχοι των προσφύγων, των ατόμων με ειδικές ανάγκες, της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, τα παιδιά θα στραφούν κατά των ελίτ και τότε θα δικαιωθεί κι ο Ντοστογιέφσκι.