Ένα έργο που αντανακλά το παρόν, την εποχή της ταπείνωσης και της καταστρατήγησης των συμβάσεων εργασίας.
Η παράσταση «Αποσύμπλεξη» που παίζεται αυτόν τον καιρό στο θέατρο «NOUS» δεν είναι η πρώτη επαγγελματική εξόρμηση του νέου ηθοποιού Αλέξανδρου Θεοδωρόπουλου, που ξεκίνησε τις σπουδές του στην υποκριτική μόλις το 2021 στην «Αθηναϊκή Σκηνή Κάλβου – Καλαμπόκη». Δασκάλους είχε τον Μοσχολιδάκη, τον Καλαμπόκη, τον Δαμάτη, τον Παπαπαύλου, τη Μελεμέ κ.α. Ταυτόχρονα, απ’ το πρώτο έτος κιόλας της σχολής, ξεκίνησε να δουλεύει στην τηλεόραση, ενώ στο δεύτερο έτος έπαιξε στην κωμωδία του Ψαθά «Ένας βλάκας και μισός» σε σκηνοθεσία του Γιώργου Φρατζεσκάκη – αυτή ήταν και η πρώτη του επαγγελματική θεατρική εμπειρία.
Στην τωρινή «Αποσύμπλεξη», το έργο του Ρεμί Ντε Βο, η παραγωγή είναι του θεάτρου «NOUS», δηλαδή του σκηνοθέτη Βασίλη Τριανταφύλλου, ο οποίος είναι συνιδιοκτήτης του χώρου που από κινηματογράφο μετατράπηκε σε θεατρική σκηνή. Η Ευαγγελία Καλογιάννη, που επίσης παίζει στην παράσταση, ανήκει κι αυτή στους ανθρώπους που έστησαν το συγκεκριμένο θέατρο. Ο Τριανταφύλλου και η Καλογιάννη αποφάσισαν κάποια στιγμή να ανεβάσουν την «Αποσύμπλεξη» και έτσι σχηματίστηκε ο θίασος, αποτελούμενος κυρίως από φίλους.
Γιατί, όμως, στράφηκαν σε ένα τέτοιο έργο που ασχολείται με την εργασία ως γρανάζι ενός αδηφάγου καπιταλιστικού συστήματος; «Αυτή την περίοδο η καταπάτηση των εργατικών δικαιωμάτων μαζί με την καθιέρωση της πενθήμερης εργασίας, εκεί που στην Ευρώπη υπερισχύει το μοντέλο της τετραήμερης απασχόλησης, μας οδήγησαν σ’ ένα έργο που στηλιτεύει τον παραλογισμό της επιχειρηματικής κουλτούρας» μας εξηγεί ο Θεοδωρόπουλος.
Τον ρωτάω μετά αν έχει αντιληφθεί πόσο ιδιαίτερο είναι αυτό που κάνουν με ένα θέμα όχι ιδιαίτερα «ελκυστικό», τουλάχιστον για όλους όσοι επιλέγουν το θέατρο σαν μια ψυχαγωγική έξοδο χωρίς πολλές – πολλές αξιώσεις. Εξηγεί πως πρόκειται για ένα κοινωνικο-πολιτικό έργο και ένα θέατρο όχι απλά ιδιαίτερο, αλλά και δύσκολο. «Ο Βασίλης μας είπε ‘’Ναι μεν εγώ υπογράφω την παράσταση, αλλά θα είμαστε όλοι συνδημιουργοί’’, ίσως γιατί δεν ήταν σίγουρος προς τα που θα πήγαινε όλο αυτό» εξομολογείται ο Θεοδωρόπουλος. Η δομή του κειμένου παραμένει η ίδια πλην μεμονωμένων σκηνών όπως σ’ αυτή λόγου χάρη που το κείμενο προσαρμόστηκε στις σημερινές συνθήκες κάστινγκ νέων ηθοποιών.
Ο Θεοδωρόπουλος επικοινωνεί προσωπικά με τον Ντε Βο, τον συγγραφέα του έργου. Μου δείχνει μηνύματα του στα γαλλικά από το κινητό του. «Σας εύχομαι ολόψυχα καλή επιτυχία» ευχήθηκε μεταξύ άλλων ο Ντε Βο την ημέρα της πρεμιέρας τους. Έχει προσκληθεί, μάλιστα, να έρθει στην Ελλάδα και να παραστεί στην επίσημη πρεμιέρα του έργου του. Δεν είναι η πρώτη φορά, βέβαια, που η «Αποσύμπλεξη» ανεβαίνει στη χώρα μας. Τη σαιζόν 2013 – 14 είχε ανέβει από το ΚΘΒΕ, αλλά λίγο μετά και από έναν άλλο μικρό θίασο, όπως και από το θεατρικό εργαστήρι της ΚΝΕ. Ακούω την τελευταία πληροφορία και δεν μπορώ να μη σχολιάσω πως υπάρχουν σημεία που το έργο αγγίζει έως και την κομμουνιστική προπαγάνδα. «Δεν θέλαμε την κομματικοποίηση» λέει ο Θεοδωρόπουλος, «γι’ αυτό και κάποια άλλα σημεία με ευθείες αναφορές στο Κομμουνιστικό Κόμμα απαλείφθηκαν. Ωστόσο, μην κοιτάμε την κατάρρευση των σοσιαλιστικών καθεστώτων. Ο κομμουνισμός βασίζεται σε αξίες και ουμανιστικές ιδέες που απαιτείται σήμερα η άμεση εφαρμογή τους». Αναφέρεται στην αλληλεγγύη, στην επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων και στο χάσμα των κοινωνικών τάξεων. «Ακόμη και το να μπορούν να συνομιλούν ισότιμα οι ‘’από πάνω’’ με τους ‘’από κάτω’’ είναι κι αυτό ένα αναφαίρετο ανθρώπινο δικαίωμα» συνεχίζει ο ηθοποιός. «Ο καθένας από μας αντιπροσωπεύει ένα μέρος του θεατρόφιλου κοινού και γι’ αυτό υπάρχει φαινομενική διάδραση με το κοινό. Πως θα επικοινωνούσαμε μαζί του όλα αυτά που θέλαμε αν βάζαμε ένα τέταρτο τοίχο ανάμεσα σε μας και το κοινό;»
Η παράσταση έκανε πρεμιέρα στις 23 Οκτωβρίου και είναι προγραμματισμένη να συνεχίσει ως τα μέσα Δεκεμβρίου. Δεν αποκλείεται όμως να «ξαναπάει» μία φορά την εβδομάδα, Τετάρτη ή Πέμπτη, ενώ σκοπεύουν να βγουν και σε περιοδεία. «Όταν μου προτάθηκε ο ρόλος, ήμασταν λιγότερα άτομα στον θίασο. Αργότερα έγινε το ξάνοιγμα και μ’ άλλους ηθοποιούς» μας ενημερώνει ο Θεοδωρόπουλος. «Διάβασα το έργο και αντιλήφθηκα ότι πρόκειται για ένα δύσκολο εγχείρημα, απ’ αυτά με τα οποία θα δίσταζε κανείς να αναμετρηθεί μαζί τους». Η δυσκολία του, πέραν του θέματος, είναι και το ότι αποτελείται από αρκετές ξεχωριστές σκηνές, οι οποίες χρειαζόταν να δουλευτούν και ξεχωριστά.
Έχοντας δει την παράσταση, τον ρωτάω για το πόσο σημαντική υπήρξε η έννοια του ρυθμού: «Διαφορετικοί ρυθμοί αντιστοιχούν σε διαφορετικά θεατρικά είδη, αλλά οι δικοί μας θεατές αντιλαμβάνονται την αυτοτέλεια ορισμένων σκηνών μέσα στο έργο σαν να υπάρχει ένας πρόλογος και ένας επίλογος. Η δυσκολία στο ρυθμό ήταν με το τελείωμα κάθε σκηνής και τη μετάβαση στην επόμενη. Εκεί αποφασίσαμε να χτίσουμε κάτι πιο φορμαλιστικό με τη βοήθεια της κινησιολόγου μας, Χριστίνας Βασιλοπούλου. Μέσα από το σχήμα του Χορού της αρχαιοελληνικής τραγωδίας στοχεύσαμε στο να δείξουμε τη ρομποτική κατάσταση, στην οποία μπαίνουν οι σημερινοί εργαζόμενοι».
Η αλήθεια είναι πως ο Αλέξανδρος Θεοδωρόπουλος έχει έναν απ’ τους πιο αβανταδόρικους ρόλους μέσα στην παράσταση. Παίζει μ’ όλο του το σώμα, με τις εκφράσεις του και τη φωνή του, φτάνει στο σημείο να κάνει ως και cyber sex από σκηνής με μιαν άλλη «εργαζόμενη» εξ αποστάσεως. «Τον είδα σαν πρόκληση το ρόλο, ειδικά το μέρος του μονολόγου μου. Με δυσκόλεψε πολύ η σκηνή και τη δούλευα από το καλοκαίρι. Το ότι ένας απ’ τους χαρακτήρες που υποδύομαι αυνανίζεται μες στο σπίτι του, ‘’καυλωμένος’’ με την ίδια του την ανεργία – αεργία και βυθισμένος σε μια θλιβερή κατάσταση, είναι κάτι αφενός ανθρώπινο και αφετέρου καταδεικνύει ένα ολόκληρο καταπιεστικό σύστημα». Δηλώνει πως από παλιά τού δίνονταν ρόλοι αβανταδόρικοι, ίσως γιατί ανέκαθεν έψαχνε την ουσία των πραγμάτων. Θυμάται, για παράδειγμα, ένα ταξίδι του στο στρατόπεδο Νταχάου κοντά στο Μόναχο. Αγόρασε DVD με σχετικό ντοκιμαντέρ, καθώς και ένα μεγάλο βιβλίο με φωτογραφικά ντοκουμέντα της ναζιστικής θηριωδίας. Το βιβλίο αυτό το είχε μόνιμα στα καμαρίνια και το ξεφύλλιζε λίγο πριν βγει στη σκηνή και υποδυθεί τον Μαξ στο «Bent» του Μάρτιν Σέρμαν, που είχαν ανεβάσει στο πλαίσιο της σχολής.
Ναι μεν χαρακτήρισα το έργο «βαρύ» ή «δύσκολο», η αλήθεια είναι όμως πως έχει και πολλά στοιχεία μαύρης κωμωδίας. Στο σημείο αυτό ο Θεοδωρόπουλος με ενημερώνει πως έχουν γραφτεί πολλά για το σαρδόνιο χιούμορ του Ρεμί Ντε Βο. Η «Αποσύμπλεξη», γραμμένη τη δεκαετία του 1990, ήταν το ντεμπούτο του και η πρώτη του μεγάλη διαχρονική επιτυχία.
Εκτός από τα θεατρικά, ο Αλέξανδρος Θεοδωρόπουλος ασχολείται και με την τηλεόραση. Πρωταγωνιστεί στο τέταρτο από τα συνολικά έξι αυτοτελή 85άλεπτα επεισόδια μιας σειράς με τίτλο «Το δίχτυ» του Μανουσάκη, που κάνει πρεμιέρα στις 15 Νοεμβρίου από τη συχνότητα της ΕΡΤ. Το καθένα επεισόδιο έχει να κάνει με πάσης φύσεως εγκλήματα και αυτό που παίζει ο Θεοδωρόπουλος αφορά ένα μαφιόζικο κύκλωμα αρχαιοκάπηλων.
Για το τέλος της συζήτησης μας ο Θεοδωρόπουλος με εκπλήσσει, αφού με πληροφορεί πως εργάζεται και ως δημοσιογράφος, έχοντας κάνει μεταπτυχιακό με αντικείμενο «Media & Journalism» για ένα χρόνο στο Νιούκαστλ. Ξεκίνησε έτσι να αρθρογραφεί σε βρετανικά και ελληνικά sites όντας στο β’ έτος της σχολής. Σήμερα είναι μόνιμος κάτοικος Ελευσίνας, μιας πόλης που θαυμάζει για την ιστορία της και την πολιτισμική της ταυτότητα.
· Το έργο «Αποσύμπλεξη» του Ρεμί Ντε Βο σε σκηνοθεσία Βασίλη Τριανταφύλλου παίζεται κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21.00 στο θέατρο «NOUS». Παίζουν: Αλέξανδρος Δαβιλάς, Αλέξανδρος Θεοδωρόπουλος, Ευαγγελία Καλογιάννη, Εμμανουέλα Καρυτινού, Νίκη Κουτελιέρη, Μαρία Μπατή και Βασίλης Τριανταφύλλου.