Στο στόχαστρο αυτή τη φορά η εμβληματική αντίσταση των φοιτητών του Πολυτεχνείου η οποία χαρακτηρίστηκε «πολιτικός μύθος». Και μάλιστα στην ολομέλεια της Βουλής. Και μάλιστα από επίσημα χείλη του αρμοδίου για θέματα ανώτατης εκπαίδευσης υφυπουργού, πανεπιστημιακού του ιδίου, Άγγελου Συρίγου. «Η χούντα» σύμφωνα με τον υφυπουργό Παιδείας δεν έπεσε εξαιτίας της αντιστάσεως, αλλά εξαιτίας της τραγωδίας της Κύπρου» και συμπλήρωσε ότι δεν αναφέρεται στο «αξιακό άρωμα» του Πολυτεχνείου, αλλά «στην πολιτική του λειτουργία ως μύθου στα μεταπολιτευτικά χρόνια».
Δείτε επίσης: Αδιανόητες καταστάσεις στη Βουλή: Ο υφυπουργός Παιδείας θεωρεί «πολιτικό μύθο» την αντίσταση του Πολυτεχνείου κατά της Χούντας
Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο κ. καθηγητής εκφράζεται απολογητικά για την επταετία. Τον Ιανουάριο 2021 σε διαδικτυακή εκδήλωση για την πανεπιστημιακή αστυνομία αναφέρθηκε στα αστυνομικά τμήματα που ιδρύθηκαν στη δικτατορία μέσα στα πανεπιστήμια. Η ντροπιαστική αυτή επίκληση σε ιστορικά πρότυπα της χούντας είχε ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων. Ουδόλως βέβαια πτοήθηκε και την κατάλληλη στιγμή ξαναχτύπησε…
Ίσως γιατί ακολουθεί τα βήματα του γνωστού και μη εξαιρετέου Στάθη Καλύβα. Ο κορυφαίος εκπρόσωπος του ιστορικού αναθεωρητισμού σε άρθρο του στην Καθημερινή (18.6.2017)ταύτισε την Χούντα με μια εποχή μεγάλης οικονομικής ανόδου και αισιοδοξίας και τη χαρακτήρισε ως «ένα μικρό διάλειμμα δίχως μεγάλη σημασία. Ίσως και να ασπάζεται τον εξωφρενικό ισχυρισμό πως «δεν υπήρχαν νεκροί στο Πολυτεχνείο» του Άδωνη Γεωργιάδη, υπουργού και αυτού της ΝΔ, του κόμματος που ίδρυσε ο Κων. Καραμανλής.
Στο βωμό της απαξίωσης κάθε κινηματικής και μαζικής της δράσης, εν προκειμένω του μαζικού φοιτητικού κινήματος, των αγώνων και των διεκδικήσεων της νεολαίας, οι αναθεωρητές αποκηρύσσουν κάθε ιδέα κοινωνικής επανάστασης, αντίστασης, ανατροπής ή μεταρρύθμισης αλλά και όποια ιδέας αντίστασης στον επελαύνοντα νεοφιλελευθερισμό.
Το βλέμμα των αναθεωρητών είναι στραμμένο στο πολιτικό παρόν καθώς σκοπός τους είναι η στοχοποίηση και ο πολιτικός αποκλεισμός της Αριστεράς. Η προσπάθεια κατάρριψης του ηθικού πλεονεκτήματος της με τη διάχυση της δηλητηριώδους άποψης ότι «όλοι ίδιοι είναι». Η ισοπέδωση προλειαίνει την απαξίωση της πολιτικής και εν τέλει της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Προκαλεί συναίσθημα απογοήτευσης και ανημπόριας. Η απαξίωση της οργανωμένης συλλογικής δράσης, όπως αυτή έχει αποτυπωθεί στο ιστορικό παράδειγμα της λαϊκής αντίστασης, έχει ως στόχο την ανάδειξη του ατομικισμού ως της μόνης οδού προς την προσωπική ευτυχία. Έπαθλο των αναθεωρητών είναι η πολιτική κυριαρχία στο παρόν. Η ανάδειξη του οικονομικού και πολιτικού φιλελευθερισμού ως μοναδικης εναλλακτικής, ως μοναδικής λύσης, ως το φυσικό δίκαιο της κυρίαρχης τάξης. Μέσω μιας αναθεωρημένης κατά το δοκούν Ιστορίας να ξαναέλθουν στο προσκήνιο πολιτικοί σχεδιασμοί που είχαν καταδικαστεί από όλη την ανθρωπότητα, καταστάσεις που δεν θα ήταν ευθέως αποδεκτές. Και υπό αυτή την έννοια ο αναθεωρητισμός δεν στρέφεται αποκλειστικά απέναντι στην Αριστερά αλλά βάλλει, κυρίως και πρωτίστως, ενάντια σε όλο τον προοδευτικό, δημοκρατικό κόσμο.
Εκεί βρίσκεται η μεγάλη διαιρετική τομή. Από τη μια ο νεοφασισμός, σφιχταγκαλιασμένος με τον νεοφιλελευθερισμό και από την άλλη το προοδευτικό μέτωπο. Και μόνο κάτω από αυτό το πρίσμα μπορεί να αντιμετωπισθεί με επιτυχία ο επελαύνων αναθεωρητισμός και τα παράγωγα του.
