Το «επιτελικό κράτος» είναι μια επικοινωνιακή μπουρμπουλήθρα. Μια προσπάθεια να ελέγχουν όλα τα διαθέσιμα κονδύλια υφυπουργοί και γενικοί γραμματείς αφήνοντας την… τηλεόραση για τους κατ΄ όνομα υπουργούς. Ένα σχέδιο δηλαδή ελέγχου του συστήματος από τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τους περί αυτόν και όχι μια προσπάθεια «ανασυγκρότησης» και «εκσυγχρονισμού» όπως πλασάρεται.
Κάτι δηλαδή σαν το σύστημα που έστησε παλαιότερα ο Τσουκάτος στο όνομα της ευρωπαϊκής αναδιοργάνωσης της χώρας που επαγγελλόταν ο Σημίτης.
Για αυτό μόλις ο κορονοϊός άρχισε να καλπάζει δεν σκέφτηκαν ούτε προς στιγμήν να αναθεωρήσουν τα σχέδια «ανοίγματος» των νησιών που είχαν κάνει όταν, πιστεύοντας τα επικοινωνιακά παραμύθια που κατασκεύαζαν, νόμιζαν ότι έχουν «νικήσει» τον ιό.
Ήταν τόσο μεγάλη η οίησή τους που είχαν αρχίσει να πιστεύουν και κάτι ακόμα χειρότερο: ότι είχαν νικήσει τον ιό οι ίδιοι προσωπικά! Παριστάνοντας τον… Διγενή στα Μαρμαρένια Αλώνια έχασαν το βασικό στοιχείο μιας επιτυχημένης πολιτικής: τη δυνατότητα να τροποποιείται όταν αλλάζουν οι συνθήκες.
Για αυτό το μόνο που κάνουν εδώ και πολλές ημέρες είναι να εύχονται -δειλοί και άβουλοι αντάμα- να εξαφανιστεί με κάποιο μαγικό τρόπο ο ιός και να μην έρθουν τα χειρότερα. Γιατί όπως φαίνεται δεν τους περνάει καν από το μυαλό ότι χρειάζεται αναθεώρηση της πολιτικής (τους) που μας έφερε μέχρι εδώ.
Όταν όμως κοτζάμ «επιτελικό κράτος» κάθεται με σταυρωμένα χέρια και κοιτάει πώς θα περάσει ο καιρός είναι λογικό η μόνη «πολιτική» να είναι οι λαθροχειρίες με τον αριθμό των κρουσμάτων και η συσκότιση για το πού υπάρχει σημαντικότερο πρόβλημα.
Με αυτά τα δεδομένα είναι εξηγήσιμο γιατί ακόμα δεν υπάρχει κυβερνητική θέση για το πώς θα ανοίξουν τα σχολεία και υπό ποιεςσυνθήκες θα γίνονται τα μαθήματα. Και με μια τέτοια κυβέρνηση βέβαια είναι εξηγήσιμο γιατί δεν υπάρχει οποιοδήποτε σχέδιο για την επόμενη ημέρα στην οικονομία.
Όταν λοιπόν ο πρωθυπουργός, οι υπουργοί και οι παρατρεχάμενοί τους στα ΜΜΕ πιάνουν πάλι το τροπάρι για την «ατομική ευθύνη»πρέπει να έχουμε καθαρό ότι προσπαθούν -όπως συνηθίζουν οι ένοχοι- να κρύψουν την προσωπική τους ευθύνη.
Γιατί η προσωπική ευθύνη ενός εκάστου εξ αυτών και η συλλογική ευθύνη όσων μετέχουν σε αυτή την κυβέρνηση, προσυπογράφοντας τις αποφάσεις της και αποδεχόμενοι τις συνέπειες τους, έστω και δια της σιωπής τους, είναι πολλές: Το άνοιγμα του τουρισμού χωρίς σχέδιο. Η αύξηση της πληρότητας στην ακτοπλοΐα. Η παρέμβαση με καθυστέρηση όταν διαπιστώθηκε το πρόβλημα. Τα πρόχειρα, ελλιπή μέτρα που δεν απέτρεψαν τον συνωστισμό και τη διασπορά του ιού.
Και πάνω απ’ όλα η μη θωράκιση του ΕΣΥ και η παρουσίαση -με τη συνέργεια των ΜΜΕ της λίστας Πέτσα- μιας επικοινωνιακής αφήγησης κατασκευασμένης στα υπόγεια του Μαξίμου ως… «εθνικού σχεδίου».
Όλα αυτά λοιπόν βαραίνουν τον Κικίλια, τον Πλακιωτάκη, τον Θεοχάρη, τον Χαρδαλιά, την Κεραμέως και τον Βρούτση. Αλλά και τον Δένδια, τον Παναγιωτόπουλο και τον Γεωργιάδη και τους αποδέλοιπους σαν τον Βορίδη και τον Θεοδωρικάκο που φροντίζουν να μην πολυμπαίνουν στο κάδρο . Και όλους αυτούς τους υφυπουργούς τους βγαλμένους από τη «σχολή Σημίτη» που… εκσυγχρονίζουν τη μεροληψία, τις ανισότητες και τον κοσμοπολιτισμό.
Και βέβαια η ευθύνη για τα λάθη που ήδη πληρώνουμε και τα αδιέξοδα που έρχονται βαραίνει και όλους αυτούς που… συντονίζουν τους υπουργούς των λαθών και των παραλείψεων: τον Σκέρτσο, τον Γεραπετρίτη και τον Δημητριάδη. Και τελικά, όλες αυτές οι ευθύνες -παρά τις αγιογραφίες στα ενσωματωμένα ΜΜΕ- προσωποποιούνται στον Κυριάκο Μητσοτάκη.
