Το Documento απευθύνθηκε στον σκιοπαίκτη και σκηνοθέτη Ηλία Καρελλά για να γράψει την άποψή του σχετικά με όσα συμβαίνουν στον χώρο του παιδικού θεάτρου εξαιτίας της πανδημίας
Η πανδηµία µε βρήκε µε δύο ηµιτελείς παραγωγές: τον «Συρανό ντε Μπερζεράκ» στο Θέατρο Κάππα και το «Σπίτι του Καραγκιόζη» στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, δηλαδή µε µια ηµιτελή σεζόν αφού κλείσαµε µε εντολή της κυβέρνησης. Υστερα από δύο µήνες και λόγω της ιδιαιτερότητας της κατάστασης ο πολιτισµός διανύει περίοδο µεγάλης αβεβαιότητας. Στο δικό µου κοµµάτι, το οποίο αφορά το θέατρο για παιδιά και νέους και το θέατρο σκιών, αυτή η κρίση είναι πλέον παρούσα, αισθητή, µε το πρόβληµα να γιγαντώνεται για την ερχόµενη σχολική και θεατρική χρονιά. Νιώθω πως βαδίζουµε σε ένα θολό τοπίο στο οποίο δεν ξέρει κανείς αν, πότε και πώς να κινηθεί.
Τα αρµόδια υπουργεία Παιδείας και Πολιτισµού θα χρειαστεί να ασχοληθούν µε το παιδικό θέατρο επισταµένα και ξεχωριστά γιατί έχει ιδιαιτερότητες και πλήττεται παραπάνω. Η κατάσταση αυτή έχει επηρεάσει όλα τα επαγγέλµατα· αυτό το γνωρίζω και το συµµερίζοµαι απόλυτα. Αυτό που θέλω όµως να φωνάξω είναι πως και η δική µου δουλειά είναι κανονική δουλειά. Οπως σε κάθε δυσκολία το θέατρο δίνει το παρών, έτσι και τώρα. Μέχρι να βρεθεί το πολυπόθητο εµβόλιο έχουµε στα χέρια µας ένα σπουδαίο φάρµακο. Κοινό και δηµιουργοί µπορούµε να συναντηθούµε ξανά στη σκηνή µε όποιον τρόπο, µε όποια µέτρα και σταθµά. Το έχουµε ανάγκη. Εδώ και 20 χρόνια που κάνω αυτήν τη δουλειά δεν είχα σταµατήσει ποτέ. Ούτε τώρα θα το κάνω.
Η δουλειά µου στο παιδικό θέατρο και το θέατρο σκιών είναι πολλές φορές µοναχική, αλλά ως παραγωγός απασχολώ για σεζόν ολόκληρες πολύ µεγάλο αριθµό συνεργατών. Τι κάνουν τώρα όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Πιστεύω πως το υγειονοµικό και κοινωνικό πρόβληµα αυτήν τη στιγµή είναι µεγάλο και επείγον. Ερχεται ένα διαφορετικό καλοκαίρι. Ενας αβέβαιος χειµώνας. Οµως δεν θα πάψω να δηµιουργώ και να ονειρεύοµαι. Τα φώτα στη σκηνή αργά ή γρήγορα θα ανάψουν ξανά. Θέλω να βρεθούµε ξανά, θέλω παιδιά, γονείς και εκπαιδευτικοί να µας καταλάβουν. Σας περιµένουµε όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν να µας βοηθήσετε να ανάψουµε τα φώτα της σκηνής κι εµείς να φωτίσουµε την ψυχή σας. Επειτα από κάθε µεγάλη δυσκολία κάτι γεννιέται.
Το θέατρο είναι ζωντανός οργανισµός, οι οθόνες µπλοκάρουν αυτήν τη µαγεία. Θα έχω υποµονή, θα έχω επιµονή, θα συνεχίσω να εργάζοµαι και να παλεύω για να βρεθούµε αργά ή γρήγορα στους πιο ωραίους µας συνωστισµούς. Κάτι που έχω µάθει καλά δουλεύοντας µε παιδιά είναι η υποµονή. Υποµονή και ελπίδα. Αν χάσουµε την υποµονή µας, σηµαίνει ότι χάσαµε τη µάχη. Μπορεί να χρειαστεί να πάµε αργά, όµως δεν θα πάµε προς τα πίσω.
