Ο Γουίλεμ Νταφόε αποκλειστικά στο Docville αυτή την Κυριακή με το Documento

«Νομίζω ότι όσα συμβαίνουν σήμερα αντικατοπτρίζουν την αγωνία της επόμενης μέρας για τον φόβο της επιστροφής του σκότους όχι μόνο στη Γηραιά Ήπειρο αλλά σε όλο τον κόσμο» λέει ο Γουίλεμ Νταφόε στον Κωνσταντίνο Καϊμάκη, στην αποκλειστική συνέντευξη που του έδωσε για το Documento. Ο καταξιωμένος Αμερικανός ηθοποιός ο οποίος συνεργάζεται ξανά με τον σκηνοθέτη Ρόμπερτ Eγκερς αναφέρει τους λόγους που το «Nosferatu» (βγαίνει στους κινηματογράφος στις 2 Ιανουαρίου) είναι πιο τρομακτικό και επίκαιρο από ποτέ.

Φεύγει «γεμάτο» το 2024. Η ομάδα του Docville ανατρέχει στις σημαντικότερες στιγμές από τον χώρο του πολιτισμού για τη χρονιά που αφήνουμε πίσω μας. Το μεγάλο αφιέρωμα επιμελήθηκαν οι: Κωνσταντίνος Καϊμάκης, Κατερίνα Αγγελιδάκη, Ειρήνη Δρίβα, Αντώνης Μποσκοΐτης, Ηρακλής Λογοθέτης, Εμυ Ντούρου, Γιάννης Πούλλος.

Το «Υπάρχω» του Γιώργου Τσεμπερόπουλου με πρωταγωνιστή τον Χρήστο Μάστορα τείνει να δημιουργήσει μια νέα «καζαντζιδομανία». Ο Αντώνης Μποσκοΐτης μεταφέρει το κλίμα που επικρατεί στις αίθουσες κατά τη διάρκεια της προβολής της ταινίας, ενώ εξετάζει τις ιστορικές ανακρίβειες, για τις οποίες ευθύνεται η φιλμική οικονομία.

Οι βαμπιρικές ιστορίες συνοδεύουν την ανθρωπότητα από την απαρχή της, ωστόσο ο «Δράκουλας» ήταν που σφράγισε την εποποιία του βρικόλακα. Η Έμυ Ντούρου γράφει για το βιβλίο του Μπραμ Στόκερ στο οποίο βασίστηκε το «Nosferatu» (1922) του Φρίντριχ Μουρνάου από το οποίο εμπνεύστηκε ο Ρόμπερτ Έγκερς.

«Ο Πάνος Βλάχος διαθέτει έμφυτη άνεση, γυμνασμένη αντοχή και το ενεργειακό σθένος που απαιτείται για να παραμείνει αεικίνητος σχεδόν δύο ώρες επί σκηνής». Ο κριτικός θεάτρου Ηρακλής Λογοθέτης είδε τον «Δον Ζουάν».

Φέτος συμπληρώνονται πέντε χρόνια χωρίς τον Θάνο Μικρούτσικο και η κόρη του, Κωνσταντίνα Μικρούτσικου, μοιράζεται μνήμες από τον σπουδαίο συνθέτη ο οποίος έφυγε από τη ζωή στις 28 Δεκεμβρίου 2019.

«Ναι, ήταν πρόσφορος και πλούσιος ο χρόνος που φεύγει για εμάς που μας διέπει μια ηδύτατη μανία για τα όσα προσφέρουν οι δημιουργοί, οι ποιητές, οι λογοτέχνες, οι κινηματογραφιστές». Ο Γιώργος Ίκαρος Μπαμπασάκης αποχαιρετά το 2024.

Ένα γιορτινό τραπέζι που έγινε ποίημα. Ο Αντώνης Μποσκοΐτης γράφει για την παραμονή Πρωτοχρονιάς του 1984 όταν στο σπίτι της Λένας Πλάτωνος ήταν και ο Μάνος Χατζιδάκις. Μια βραδιά για την οποία η συνθέτρια έγραψε πολλά χρόνια αργότερα ένα ποίημα.

Ο θεωρητικός και κριτικός κινηματογράφου Αλέξης Ν. Δερμεντζόγλου γράφει για τις κινηματογραφικές πρωτοχρονιές, σε αρκετές από τις οποίες ανατρέπεται το στερεότυπο του καλοκάγαθου Αϊ-Βασίλη.

«Πατρίκιοι τουρίστες και πληβείοι μαθητές. Ή αλλιώς όπου υπάρχει χρήμα υπάρχει επιτροπή καλωσορίσματος στην Ακρόπολη, ενώ μαθητές σχολείων περιμένουν ματαίως στις πύλες εισόδου, χωρίς τελικά να καταφέρνουν να ανέβουν στο μνημείο». Γράφει η Κατερίνα Αγγελιδάκη.

Μια ιστορία από τη… Μουσική. Ο Γιάννης Πούλλος ανατρέχει στην παραμονή Πρωτοχρονιάς του 1984, όταν ο Ρικ Αλεν των Def Leppard έχασε το χέρι του σε ατύχημα και έγινε ο πρώτος μονόχειρας ντράμερ.

Κι όμως οι ήρωες του πρώτου «Καλιφόρνια Ντρίμιν» έγιναν σαράντα ετών. Ο Βασίλης Κατσικονούρης υπογράφει το πρώτο θεατρικό σίκουελ που παίζεται στην Ελλάδα και παρουσιάζεται στη Σκηνή Ωμέγα του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά. Προτείνει η Ειρήνη Δρίβα.