Ζωντανή μουσική, αφηνιασμένοι ρυθμοί και σκοτεινό χιούμορ. Οι «Παίκτες» είναι μία παράσταση – οφθαλμαπάτη για την τέχνη της εξαπάτησης.
Το πιο ξέφρενο έργο του Νικολάι Γκόγκολ – «Οι Παίκτες» – ανεβαίνει στη σκηνή του θεάτρου Κιβωτός από μία παρέα νέων ηθοποιών που βλέπει την τέχνη σαν γιορτή και έχει όσο τίποτα ανάγκη να φωνάξει «ζήτω η ζωή». Μία δαιμονισμένη μυστήρια κωμωδία για την απάτη και το παιχνίδι, για την αδρεναλίνη της κομπίνας και τη μανία που κυριεύει τον άνθρωπο μπροστά στην έξαψη. Ο συγγραφέας διεισδύει αριστοτεχνικά στον εσωτερικό κόσμο των πρωταγωνιστών για να αναδείξει μέσα από τη φάρσα την αγωνία και τις συγκρούσεις μιας ολόκληρης κοινωνίας. «Αξίζει να ζεις τη ζωή σου και μόνο για να εξαπατήσεις τους άλλους και να μην εξαπατηθείς ο ίδιος», γράφει ο Γκόγκολ. Με αφορμή την παράσταση μιλήσαμε με τον σκηνοθέτη Γιώργο Κουτλή ο οποίος γοητεύεται από την αίσθηση που δημιουργείται όταν τα πάντα κρέμονται από μία λεπτή κλωστή. Οι «Παίκτες» εκκινούν από την απάτη και τη μανία του τζόγου, την «αδρεναλίνη» της κομπίνας, αλλά αναδεικνύουν όλο το φάσμα της τραγικότητας του ανθρώπου.
Τι σας γοήτευσε περισσότερο στο έργο και γιατί το επιλέξατε;
Με γοήτευσε το πόσο καθαρτικά απολαυστικό είναι να παρακολουθείς ανθρώπους δοσμένους με όλο τους το είναι σε ένα πάθος. Πόσο τραγικοί και αστείοι γίνονται ταυτόχρονα. Και με γοήτευσε κάπως η έξαψη που σου δημιουργείται όταν μονίμως όλα κρέμονται από μια λεπτή κλωστή. Επίσης, μ’ αρέσει που το έργο λέγεται «Οι παίχτες». Πάει πολύ στην ομάδα που έχω.
Στη σκηνή του θεάτρου Κιβωτός οι «Παίκτες» ζωντανεύουν από μία νέα ομάδα ηθοποιών, ζωντανή μουσική και μαύρο χιούμορ. Ποιο είναι το δραματουργικό βάρος της «απάτης» πάνω στη σκηνή;
Το ίδιο το έργο πρόκειται για απάτη. Σου λέει ψέματα και σου κρύβει πράγματα. Έτσι κι εμείς παίζουμε με τα επίπεδα του θεάτρου μέσα στο θέατρο και ακολουθούμε την απάτη του έργου κι όπου μας πάει. Η δραματουργία της απάτης έχει καθορίσει τις σκηνοθετικές επιλογές σε όλη την παράσταση επηρεάζοντας τα πάντα, από τις υποκριτικές κατευθύνσεις των ηθοποιών μέχρι τη μουσική και τους φωτισμούς. Απάτη και σκηνοθεσία πάνε χεράκι χεράκι στη συγκεκριμένη παράσταση.
Ο συγγραφέας επιχειρεί με τα έργα του να κατακρίνει και να καυτηριάσει τα πεπραγμένα της εποχής του. Ποια είναι η σύνδεση των περιεχομένων που θίγει με τη σημερινή εποχή; Ποιος είναι ο Γκόγκολ την εποχή της πανδημίας;
Ο Γκόγκολ όπως και όλοι οι μεγάλοι συγγραφείς γράφουν για την ανθρώπινη φύση. Η ανθρώπινη φύση στον πυρήνα της -αν αλλάζει- αλλάζει με δικούς της ρυθμούς και σίγουρα τα σχεδόν 200 χρόνια από τότε που γράφτηκε το έργο δεν είναι τίποτα μπροστά στην πορεία του ανθρώπινου είδους από την εμφάνισή του μέχρι σήμερα. Επίσης, η μαγεία του θεάτρου κι ο λόγος που αξίζει να βλέπεις ένα έργο που το ξέρεις ξανά και ξανά νομίζω είναι για να δεις τον τρόπο που το έχουν “διαβάσει” κάποιοι καλλιτέχνες. Μεταφέροντας τα λόγια του Γκόγκολ από το χαρτί στη σκηνή τον φιλτράρουμε με τον ίδιο μας τον εαυτό. Οπότε ο Γκόγκολ στην εποχή της πανδημίας είναι ο Γιώργος κι ο Γιάννης, κι ο Βασίλης, με τον Αλέξανδρο και ο άλλος Αλέξανδρος, με τον τρίτο τον Αλέξανδρο τον Δράκο, και ο Ηλίας με το Χρήστο και τον Γιώργο και τον άλλο Γιώργο και η Ιωάννα κι η Άρτεμις, κι ο Χρήστος κι ο Ιάκωβος, κι ο Σάκης κι ο Γιάννος. Ο Γκόγκολ κι ο κάθε Γκόγκολ, είναι πάντα η αφορμή για να μιλήσουμε για μας.
«Αξίζει να ζεις τη ζωή σου και μόνο για να εξαπατήσεις τους άλλους και να μην εξαπατηθείς ο ίδιος». Πώς νοηματοδοτείτε αυτή τη φράση του έργου;
Δεν νοηματοδοτώ αυτή τη φράση του έργου. Ούτε ο Γκόγκολ νομίζω ότι το κάνει. Είναι μια αντίληψη. Μια ιδεολογία ενός ήρωα. Παρακολουθώ απλά που θα πάει κάποιος αν ζει με αυτή την κοσμοθεωρία. Αλλιώς θα αρχίσουμε μια άσκοπη και παρωχημένη ηθικολογία.
Από το σκηνοθετικό σημείωμα φαίνεται να αποδίδετε στην παράσταση την έννοια μιας γιορτής, ενός ξεφαντώματος. Πόσο το έχουμε ανάγκη;
Πολύ. Εγώ τουλάχιστον πολύ. Βλέπω τη ζωή σαν μια γιορτή. Με τα γέλια της, τα ευτράπελά της, τα απρόοπτά της και τα δυσάρεστά της. Αλλά πάντα γιορτή. Κάπως με την καραντίνα δυσκολευόμουν να γιορτάσω. Θέλουν κόσμο οι γιορτές και μου έλειπε. Ε, τώρα που μαζευτήκαμε με φίλους που αλληλοθαυμαζόμαστε να κάνουμε αυτό που αγαπάμε, νομίζω ότι όλοι θέλαμε να φτιάξουμε μια θεατρική γιορτή. Ναι, νομίζω έχω ανάγκη από τέχνη που φωνάζει «ζήτω η ζωή». Εμείς σίγουρα φωνάζουμε «Ζήτω το θέατρο».
Ποια είναι η θέση του παιχνιδιού – ως παιχνίδι εξαπάτησης – στην παράσταση; Τι ρόλο παίζει το θέατρο μέσα στο θέατρο;
Όσον αφορά στα χαρτιά, οι ήρωες του έργου δεν θέλουν να παίξουν το παιχνίδι με τους όρους του παιχνιδιού. Προσπαθούν να κλέψουν. Προσπαθούν να εξαπατήσουν ο ένας τον άλλον και στο τέλος τέλος να καταφέρουν να εξαπατήσουν την ίδια τη ζωή. Σαν μια ματριόσκα – μπάμπουσκα ελληνιστί – η ίδια η παράσταση έχει πολλά παράλληλα παιχνίδια και αυτά είναι τα επίπεδα του θεάτρου μέσα στο θέατρο.
INFO:
Θέατρο Κιβωτός
Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00
Τιμές εισιτηρίων: 17€ κανονικό,
15€ φοιτητικό, ΑΜΕΑ, ανέργων, άνω 65 ετών
Προπώληση: www.viva.gr