Τον ον που μαχαίρωσε τον συγγραφέα ανήκει στην κατηγορία «προάνθρωπος»· δεν έχει περάσει ακόμη, και ίσως δεν πρόκειται ποτέ να περάσει, στην ηλικία της λογικής της ανθρωπότητας – και, ασφαλώς, η λογική της ανθρωπότητας είναι η μυθοπλασία, είναι η τέχνη, είναι ο τρόπος να δεξιωνόμαστε την πραγματικότητα μέσα από το καλειδοσκόπιο της έλλογης φαντασίας, τραγουδώντας, πάντα, το τραγούδι που ξεγελάει τον χρόνο.
Ο σερ Αχμεντ Σαλμάν Ρούσντι είναι συγγραφέας, ανήκει στους άοπλους νομοθέτες του κόσμου, στη συμμορία Σαίξπηρ που συμβάλλει στο να υπάρχουμε διαστέλλοντας, επιμηκύνοντας τα δευτερόλεπτα. Ο άνθρωπος είναι δεσμώτης των δευτερολέπτων, ο χρόνος τον χαλάει αλλά και του δίνει τη δυνατότητα –μέσω της τέχνης, μέσω της σκέψης, μέσω της φιλοσοφίας– να αποδρά από το γκουλάγκ του χρόνου, να απλώνεται (έστω πρόσκαιρα) στο Λονγκ Αϊλαντ της αιωνιότητας. Οι προάνθρωποι δεν έχουν τέτοια τύχη.
Το ον που μαχαίρωσε τον συγγραφέα δεν ανήκει πουθενά, ούτε καν σε ανήμερες αγέλες, είναι το ελεεινό σκλαβάκι μιας ανεστραμμένης και διεστραμμένης μοναξιάς ενώ διατηρεί τη φριχτή ψευδαίσθηση ότι είναι μέλος κάποιας κοινότητας. Ανήκει μονάχα στην κινούμενη άμμο του Κακού· και το Κακό είναι πάντα πεπερασμένο, πάντα παραμένει πρόσκαιρο, αενάως ατελές, μίζερα μικρό. Απεναντίας, το Καλό είναι η ανοιχτωσιά, το διηνεκές της διαλεκτικής, η ατραπός (ή/και η στραφταλιστή λεωφόρος) που σε φέρνει στον άλλο, που σε σμίγει με τους άλλους στα κονάκια και στα μέλαθρα της κοινότητας, της όντως κοινότητας, εκεί όπου το όλον του εγώ σου συμπράττει και συνουσιάζεται με το όλον του άλλου.
Ο σερ Αχμεντ Σαλμάν Ρούσντι είναι συγγραφέας, συνομιλεί με την αρχαιότητα και με το μέλλον, κάνει σλάλομ ανάμεσα στις στρυφνές πεποιθήσεις και τους βγάζει, προσπερνώντας τες με χάρη, τη γλώσσα. Ο συγγραφέας Σαλμάν Ρούσντι παίζει κρίκετ με τον Ομηρο, μπεκρουλιάζει σαν Φάλσταφ με τον Τζέιμς Τζόις, πλαγιάζει με το κάλλος της Αν Σέξτον, πάει να δει Χοντρό και Λιγνό με τον Βλαντίμιρ Ναμπόκοφ, ταΐζει τις γάτες του Ουίλιαμ Μπάροουζ και σκαρώνει φάρσες με τον Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας για να σκάει στα γέλια το κολλητάρι του ο Μπόνο. Οι άνθρωποι τον αγαπάνε, θα τον θυμούνται πάντα. Οι προάνθρωποι λησμονιούνται αδυσώπητα.
