Το Documento απευθύνθηκε στον σκηνοθέτη και ηθοποιό Γιάννο Περλέγκα για να γράψει την άποψή του σχετικά με όσα συμβαίνουν στον χώρο του θεάτρου εξαιτίας της πανδημίας
∆υστυχώς η ελληνική παθογένεια έχει ήδη κάνει την εµφάνισή της µέσα σ’ αυτήν τη νέα ευκαιρία που µας παρουσιάστηκε για συλλογικότητα. Η πολυδιάσπαση των απόψεων των ανθρώπων των τεχνών βέβαια δεν είναι σηµερινή, δεν είναι αποτέλεσµα της παγωµάρας που έχει φέρει σε όλους µας το φάντασµα του κορονοϊού. Οι διαφορετικές αφετηρίες ήταν πάντα το πρόβληµα. Πάντως, ανεξαρτήτως των εξαγγελιών του πρωθυπουργού, της υπουργού Πολιτισµού, των διευθυντών των µεγάλων θεσµικών πολιτιστικών φορέων, της φαγωµάρας µας, της απαξίωσης (δίκαιης ή άδικης, δεν είναι αυτό τώρα το θέµα) των συνδικαλιστικών οργάνων, των ρατσιστικών απόψεων που εµφιλοχωρούν στο µυαλό για το ποιος έχει δικαίωµα να ονοµάζεται καλλιτέχνης και ποιος όχι, αναµένω, µε συγκίνηση σχεδόν, κάθε συγκέντρωση ανθρώπων που θα προκύψει το επόµενο διάστηµα. Αρχικά για να δούµε ξανά ο ένας το πρόσωπο του άλλου, µπας και χωνέψουµε πως ό,τι κι αν πιστεύουµε για την τέχνη, όσο κι αν δεν µπορούµε να φανταστούµε την τέχνη χωρίς την αφεντοµουτσουνάρα µας, όσο έτοιµοι κι αν είµαστε για νέες αδιανόητες εργασιακές υποχωρήσεις προκειµένου να εµφανιστούµε ντε και καλά ξανά στις σκηνές, η ανάγκη της συνεύρεσης και της συνύπαρξης είναι, ελπίζω, αγιάτρευτη.
