Ο δημοσιογράφος των ”NY Times”, Πίτερ Γκούντμαν, ταξίδεψε στην Ελλάδα και έγραψε ένα φοβερό κείμενο για το παρελθόν του Γιάννη Αντετοκούνμπο! Ένα παρελθόν που δεν έχει την λάμψη και την αποδοχή του ”σήμερα”…
ΑΠΟΔΟΣΗ: Ευάγγελος Παπαδημητρίου/ info@eurohoops.net
Ο Γιάννης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, με τους γονείς του να αφήνουν τη Νιγηρία, για ένα καλύτερο μέλλον. Ο δεύτερος γιος της οικογένειας Αντετοκούνμπο γνώρισε ουκ ολίγες φορές τον ρατσισμό, καθώς μεγάλωνε στη μόνη πατρίδα που γνώρισε ποτέ.
Πλέον, μιλάμε για τον κορυφαίο παίκτη του ΝΒΑ, που οδεύει για το βραβείο του MVP, με τους Μπακς να είναι ένα από τα φαβορί για τους Τελικούς! Όχι και άσχημα για ένα παιδί, που πριν μερικά χρόνια δεν μπορούσε να ντριμπλάρει καλά. Όμως, τα όμορφα ταξίδια – τα παραμύθια καλύτερα – έτσι είναι: πρέπει να ξεκινήσεις από το μηδέν για να φτάσεις στη κορυφή!
Δεν είναι άγνωστο πως οι μετανάστες… περνούν δύσκολα. Σε πάρα πολλές περιπτώσεις, δεν μπορούν να έχουν ούτε τα βασικά. Φυσικά, ο Γιάννης δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Ακόμα και αν γεννήθηκε στην Ελλάδα. Η ελληνική ιθαγένεια ήρθε μόλις πριν 6 χρόνια, όταν ξεκινούσε το ταξίδι του για το ΝΒΑ!
”Πήρε την ιθαγένεια, προκειμένου να μην ταξιδέψει ως Νιγηριανός στη Νέα Υόρκη για το Draft”, σχολίασε ο Νίκος Οντουμπιτάν, ο ιδρυτής της οργάνωσης Generation 2.0, η οποία βοηθάει τους μετανάστες δεύτερης γενιάς στην Ελλάδα.
”Τώρα, εκπροσωπεί την Ελλάδα. Είμαστε όλοι υπερήφανοι γι’ όλα αυτά. Αλλά δεν χρειάζονται αυτά για να γίνεις Έλληνας πολίτης. Έχουμε μηχανικούς, γιατρούς, όλα τα επαγγέλματα και η ελληνική Πολιτεία δεν το αναγνωρίζει”.
Η Τζάκι Αμπουλιμέν είναι επίσης παιδί Αφρικανών μεταναστών. Και έχει να πει κάποια ενδιαφέροντα πράγματα: ”Βάζουν τον Γιάννη στο βάθρο. Κάποιοι από αυτούς που τον στηρίζουν, μπορεί εμένα να με βρίζουν στον δρόμο. Μπορεί αν είσαι αόρατος, να μην αναγνωρίζεσαι σαν ύπαρξη. Αυτό που εκπροσωπεί ο Γιάννης, είναι πολύ σημαντικό για τα παιδιά που μεγαλώνουν. Αλλά είμαι κάπως απογοητευμένη από το πώς μερικές ιστορίες έχουν μπει στην άκρη. Δεν έχει αναγνωριστεί δημοσίως ως μαύρος Έλληνας”.
Ο Κρις Οντοεμελάμ θυμάται το παρελθόν του Γιάννη, στους δρόμους της Αθήνας. Εκεί που δεν υπήρχε βόλτα, αλλά δουλειά και βιοπορισμός: ”Ήταν ένα πεινασμένο παιδί στους δρόμους, που πουλούσε πράγματα για να επιβιώσει αυτός και η οικογένειά του. Δεν είχε τίποτα. Ένα ζευγάρι παπούτσια, που μοιραζόταν με τα αδέλφια του. Και τώρα είναι πλούσιος, είναι τρελό!”
Το όνειρο ενός παιδιού πριν μερικά χρόνια, έχει γίνει οδηγός για πολλά παιδιά της πόλης. Η Τζαστίνα Τσακούμα βλέπει τον 10χρονο γιο της να προπονείται στο μπάσκετ, μετά το σχολείο: ”Όλοι από την Αφρική παρακολουθούμε τον Γιάννη. Όλοι θέλουν να γίνουν σαν και αυτόν, ειδικά τα αγόρια. Όσα κατάφερε έχουν γίνει κίνητρο για αυτά”.
Ο 16χρονος Φέιβορ Ουκπεμπόρ, με μία ατάκα, δείχνει την αλλαγή: ”οι μαύροι παίκτες σήμερα έχουν περισσότερες ελπίδες στην Ελλάδα, λόγω του Γιάννη”.
Τα παιδιά αυτά που έχουν το ταλέντο να παίξουν, περιμένουν τη δική τους ευκαιρία. Ο Γιάννης πήρε αυτή την ευκαιρία από τον Σπύρο Βελλινιάτη: ”Το πιο σημαντικό είναι να έχει αντίληψη και πόνο από τον δρόμο. Κοιτάζω τα μάτια των ανθρώπων. Είναι ενεργοί και με ενδιαφέρον; Αυτό είναι το δικό μου scouting report. Μπορούσα να δω ότι ο Γιάννης είχε πραγματικές δυνατότητες στο να αλλάξει κατεύθυνση. Είχε τεράστια χέρια και ένα κορμί που φαινόταν έτοιμο να αναπτυχθεί. Όταν τον είδα, ήταν σαν να με χτύπησε κεραυνός. Σαν να μίλησα με τον Θεό. Μπορείς να με πεις τρελό, αλλά έτσι ένιωσα. Θεέ μου, βλέπω καλά; Γιατί εγώ; Και η απάντηση που πήρα: Αν όχι εσύ, ποιος;”
Ο προπονητής ρώτησε τη μητέρα του αν αφήνει τον γιο της να παίξει μπάσκετ. Η προσφορά δελεαστική και σπάνια για τα δεδομένα της ζωής του. Δουλειά 800 ευρώ και στους δύο γονείς.
”Ήξερα ότι οι Νιγηριανοί δεν έχουν ενδιαφέρον για το μπάσκετ. Τους νοιάζει το ποδόσφαιρο. Αν θες να ενδιαφερθούν οι γονείς, πρέπει να του δωροδοκήσεις. Αλλιώς, δεν νοιάζονται”.
Σε εκείνο το σημείο, ο δημοσιογράφος αναρωτήθηκε για τις πρακτικές του Βελλινιάτη: ”Στην Ελλάδα, όλα είναι νόμιμα και όλα είναι παράνομα. Εξαρτάται τί ταμπέλα θα βάλεις”.
Όπως είπαμε, η αρχή είναι πάντα από το μηδέν. Και ο Χριστόφορος Κελαϊδής, ο τότε αρχηγός του Φιλαθλητικού, το επιβεβαιώνει: ”Δεν ήξερε να ντριπλάρει και να κάνει λέι απ. Είχε κανονικό μέγεθος τότε, ήταν ένα παιδί που ξεκινούσε κάτι νέο. Δεν έβλεπα κάτι ιδιαίτερο σε εκείνον. Ήταν όμως πολύ ανταγωνιστικός, δεν του άρεσε να χάνει. Δεν μπορούσε να κάνει πολλά, αλλά είχε αυτό το πνεύμα”.
Η… εμμονή του Γιάννη για δουλειά ξεκίνησε από τότε. Συχνά, κοιμόταν στο γήπεδο, γιατί ξενυχτούσε κάνοντας ατομικές προπονήσεις. Το σκοτάδι της νύχτας δεν ήταν φίλος. Ο άβολος ύπνος στο γυμναστήριο του γηπέδου ήταν προτιμότερος. Εκεί, δεν υπήρχε κανένας ρατσιστής, που θα μπορούσε να τον πειράξει. Εκεί, ήταν ασφαλής.
Η πορεία του γνωστή, με το Draft του 2013 να τον βρίσκει στη 15η θέση και τους Μπακς. Στη δεύτερη σεζόν του στο ΝΒΑ, βρέθηκε στην Αθήνα και δείπνησε με τον παλιό του προπονητή. Οι συμβουλές προς τον παλιό του παίκτη δεν είχαν τελειώσει: ”Έγινες αυτό που έγινες, λόγω της καταγωγής σου. Δεν καταλαβαίνεις τί σημαίνει φόβος”.
Και επειδή η διαδρομή προς τη κορυφή έχει πάντα πολλές, μικρές ιστορίες, ο Γιάννης Τσίγκας, ιδιοκτήτης καφέ απέναντι από το περίφημο γήπεδο των Σεπολίων, έχει να διηγηθεί ακόμα μία: ”Πάντα εκείνος και τα αδέλφια του έλεγαν καλημέρα. Έδινα να φάνε κάτι, γιατί ήξερα ότι πεινάνε”.
Το μεγαλύτερο δώρο του όμως ήταν η αποδοχή, αυτή που δεν είχαν οι ”παρείσακτοι” από πολλούς κατοίκους της περιοχής… Γιατί πολύ απλά, η οικογένεια Αντετοκούνμπο και τόσες άλλες, δεν έπρεπε να βρίσκονται εκεί.
Τα δώρα φέρνουν άλλα δώρα. Τα φαγητά και οι χυμοί που έδινε πριν μερικά χρόνια, έγιναν μία φανέλα από το All-Star Game του 2018, που πλέον κοσμεί το τοίχο του μαγαζιού του! Δίπλα στις τόσες φωτογραφίες του με τον ”Greek Freak”!
O 64χρονος επιχειρηματίας δίνει και τον καταλληλότερο επίλογο: ”Είναι απίστευτο αυτό για την Ελλάδα. Είμαστε όλοι υπερήφανοι για τον Γιάννη. Είναι το δικό μας παιδί. Ακόμα και όταν κάποιοι δεν τον ήθελα. Γιατί; Γιατί πολύ απλά είναι ένα μαύρο παιδί”.
Ευτυχώς για όλους μας, αυτό το παιδί μεγάλωσε και βρήκε τον δρόμο του. Και μαζί, βρέθηκε και στη κορυφή το ελληνικό μπάσκετ. Αλλά το πιο σημαντικό είναι άλλο: ότι ένα μαύρο παιδί σηκώνει περήφανα την ελληνική σημαία και τραγουδά τον Εθνικό Ύμνο. Για όλους. Ακόμα και γι’ αυτούς που φοβόταν όταν ήταν πιτσιρικάς. Ακόμα και γι’ αυτούς που τον ανάγκαζαν να κοιμηθεί στο γήπεδο.
Αλλά είπαμε: ”O Γιάννης δεν καταλαβαίνει τί σημαίνει φόβος…”
