Ο ποιητής, συγγραφέας και δημοσιογράφος Φώντας Λάδης αποχαιρέτησε τον Μίκη Θεοδωράκη. Το 1966 ο Μίκης είχε παραγγείλει στον Φ. Λάδη μια σειρά τραγουδιών, τα «Γράμματα από τη Γερμανία», τα οποία αν και παρουσιάστηκαν πρώτη φορά τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς στην μπουάτ Εσπερίδες εκδόθηκαν σε βινύλιο το 1975 εξαιτίας της δικτατορίας.
Το κείμενο – δήλωση του Φώντα Λάδη για την απώλεια του Μίκη Θεοδωράκη
Τίποτα δεν είναι υπερθετικό, κανένας χαρακτηρισμός δεν είναι υπερβολικός, αν θέλει κανείς να περιγράψει τον Μίκη, την εκρηκτική, επαναστατική -με την πλήρη έννοια της λέξης- προσωπικότητά του. «Περίσσευε» από οποιαδήποτε περιγραφή κι αν επιχειρούσε κανείς να του κάνει. Η όψη, το έργο του, η γενική παρουσία του.
Όταν συνειδητοποιήσουμε κάποια στιγμή πως πέθανε, θα μπορούμε να πούμε: «Ναι, πέθανε ένας μεγάλος Έλληνας, ένας παγκόσμιος καλλιτέχνης, μια βαθιά πολιτική προσωπικότητα, ένας διεθνιστής επαναστάτης. Πέθανε ένας άνθρωπος με μεγάλο ταλέντο στον γραπτό και τον προφορικό λόγο, ένας ακούραστος δουλευτής, ένας γλαφυρός αφηγητής, ένας συνοδοιπόρος με μεγάλη αίσθηση της συλλογικότητας και του χιούμορ, ένας γενναιόδωρος στους νεότερους συνεργάτες του άνθρωπος, ένας μαχητής της Εθνικής Αντίστασης στα χρόνια της Κατοχής και ένας ανήσυχος ηγέτης, με πρωτότυπες ιδέες και πρωτοβουλίες στη συνέχεια».
Έζησε πολύ. Όσο έπρεπε. Έτσι δέθηκε με πολλές γενιές Ελλήνων, ακόμα και με τους σημερινούς νέους. Αυτός και το έργο του.
Με την επανάσταση που έφερε στον χώρο της τέχνης, μαζί με άλλους μεγάλους της γενιάς του, στάθηκε για μας παράδειγμα και παροτρυντικός, προωθητικός παράγοντας.
Προσωπικά, δέθηκα αδιάσπαστα μαζί του στο καλλιτεχνικό, αλλά και στο ανθρώπινο πεδίο. Γι’ αυτό και όταν, καμιά φορά, είχαμε αντιθέσεις και έντονες αντιπαραθέσεις -όπως γίνεται σε κάθε οικογένεια- μου έλεγε συνοφρυωμένος αλλά και λίγο περιπαικτικά: «Την μάνα σου μη την πετροβολάς», θυμίζοντάς μου τον γνωστό στίχο από το έργο “Ένας Όμηρος” του Μπρένταν Μπήαν.
Θα έχουμε καιρό, πάλι και πάλι, να μιλήσουμε για τον Μίκη, να τραγουδήσουμε τα τραγούδια του, να αφηγηθούμε, να θυμηθούμε, να αποτιμήσουμε το πέρασμά του από τον τόπο και από τη ζωή μας, να τον ευχαριστήσουμε.
Τώρα είναι η ώρα για τη λύπη. Για το πένθος, που έρχεται σιγά-σιγά, να μας πικράνει -αναπόφευκτα- με τη βαρειά σκιά του.
Που, να ‘την, πλησιάζει.
Γεια σου, Μίκη.
