Συγκλονίζουν οι στίχοι του Φοίβου Δεληβοριά για την γυναικοκτονία της Ελένης Τοπαλούδη, που βιάστηκε και δολοφονήθηκε από δύο άνδρες τον Νοέμβριο του 2018 στη Ρόδο.
Το τραγούδι «Ελένη Τοπαλούδη» είναι ένα από τα δέκα τραγούδια του νέου του δίσκου που κυκλοφόρησε σήμερα, 6/5, με τίτλο «ΑΝΙΜΕ».
Οι στίχοι:
«Σκέφτομαι την Ελένη Τοπαλούδη
Κι αν θα ’χε το σκοπό του ένα τραγούδι
Που ν’ ανεβεί στα δίκτυα που την πνίξαν
Στη θάλασσα να πέσει που τη ρίξαν
Κάποια μικρά λουλούδια ίσως ξέρουν
Αυτά που οι στίχοι δεν θα καταφέρουν
Κάποια λουλούδια που είναι για ν’ ανθίσουν
Να δουν τον ήλιο και να ξεψυχήσουν
Ίσως και κάποια εφήμερα λιοντάρια
Που παίζουν στα ντοκιμαντέρ τα βράδια
Με το αίμα από το θήραμα στο στόμα
Να τα ‘λεγαν καλύτερα ακόμα
Κάποιοι που έχουν τον Κώδικα σπουδάξει
Αυτόν που λέει το Νόμο και την Τάξη
Ίσως και να ’χαν κάτι να προσθέσουν
Πού όλα όσα πω να τ’ αναιρέσουν
Κι όσοι έχουνε μια πίστη δεδομένη
Κι όμως ξυπνούν τις νύχτες καυλωμένοι
Και τους τσιμπάει τελειώνοντας η τύψη
Κάτι να πουν που θα’ χω παραλείψει
Κι εσύ που θες τα χέρια μου να δέσεις
Να κάτσεις πάνω μου και να πονέσεις
Κι ύστερα να σωριάσεις τον ιππότη
Εσύ θα ‘πρεπε να μιλήσεις πρώτη
Κι εγώ που σου ζητάω φωτογραφίες
Και μες στ’ αυτί σου λέω γι’ άλλες κυρίες
Που βρίζω και που σφίγγω το λαιμό σου
Εγώ να γίνω τραγουδοποιός σου
Μέσα στη Γη νικιέται η Αγάπη
Το ξέρουν όλοι και του κάνουν πλάτη
Μα ύστερα συγχωρούν και συγχωρούνται
Μονάχα ό, τι αγάπησαν θυμούνται
Ο διάβολος εγγύηση θα πληρώσει
Κι ο πρώτος δολοφόνος θα γλιτώσει
Ο δεύτερος θα γίνει αγιογραφία
Που θα στολίζει τα ορφανοτροφεία
Κι όσο για την Ελένη Τοπαλούδη
Θα υπάρχει σ’ οποιοδήποτε τραγούδι
Θα ανεβάζουν οι ξενυχτισμένοι
Στο δίκτυο που απλωμένο περιμένει
Θα ανεβάζουν οι ξενυχτισμένοι
Στο δίχτυ που απλωμένο περιμένει»
Η σχετική ανάρτηση του Φοίβου Δεληβοριά στο Instagram
«Το ΑΝΙΜΕ είναι εδώ. Ο 8ος δίσκος μου. 10 τραγούδια που ήρθαν ανάμεσα ‘18 και ‘21, με την ψυχή ταραγμένη, μειλίχια ή σε έκσταση. Ο έρωτας και το σκρολάρισμα, η κοινωνία και μια φάτσα στο προφίλ, η βία και το δόσιμο, ο πόλεμος των θρόνων και ένα μικρό παιδί είναι μερικά απ’τα παράθυρά του.
Ο ήχος -ευτυχής συνύπαρξη της μπάντας μου και του ποιητή-παραγωγού Βασίλη Ντοκάκη- αιχμαλωτίστηκε στα παλιά στούντιο της Φίνος Φιλμ και σε ένα μικρό στουντιάκι πλάι στο Α’ νεκροταφείο Αθηνών, έχει δηλ. αρκετές ψυχές με το μέρος του. Ο τίτλος είναι αυτό που είναι -γράφεται στα ελληνικά και στα λατινικά με τα ίδια γράμματα και ακουμπάει με διάφορους τρόπους την εμψύχωση.
Πέραν της καλλιτεχνικής μου οικογένειας (Σωτήρης Ντούβας, Κωστής Χριστοδούλου, Κώστας Παντέλης, Yoel Soto και Νεφέλη Φασούλη) καθώς και του τρομερού παιδιού Βασίλη Ντοκάκη συμμετέχουν και δίνονται πολύτιμα ο εξ αγχιστείας αδελφός μου Φώτης Σιώτας και οι σπουδαίοι Θοδωρής Ρέλλος, Δημήτρης Σιάμπος, Τζιμ Σταρίδας και Δημήτρης Κούρτης.
Η Inner Ear τον κυκλοφορεί δένοντάς τον στο κατάρτι με τον «Αόρατο Άνθρωπο» και την «Καλλιθέα». Πλοηγοί στα decks ο Νίκος Κόλλιας και ο Βασίλης Ντοκάκης, ψυχοπομπός ο Δημήτρης Μακρής και αδελφός σκηνοθέτης ο The Boy. Το artwork είναι του νέου φίλου Γιώργου Παπαδάκη. Θερμά ευχαριστώ αξίζουν επίσης στον Γιάννη Πετρόλια και στην ωραία του συνοδοιπορία όλο αυτό το διάστημα.
Από σήμερα φεύγει απ’ όλα αυτά τα χέρια και γίνεται ένα με τον πορφυρό ουρανό. Ξεκινήστε να το ακούτε απ’τις πλατφόρμες ή στη φυσική μορφή του κι εγώ από αύριο θα δίνω εδώ ένα κείμενο για κάθε του τραγούδι. Καλή μας Έξοδο».