Ενα μακρινό παιδικό του όνειρο πραγματοποιεί ο Φοίβος Δεληβοριάς στήνοντας έναν μοναδικό καλοκαιρινό τόπο αναψυχής στη μέση της πόλης. Μια ταράτσα στο Γκάζι (Ιερά Οδός 13-15) γεμάτη πολλές αναμνήσεις και ακόμη περισσότερες εκπλήξεις θα φιλοξενήσει μια σειρά από παραστάσεις και διαφορετικούς καλεσμένους κάθε φορά.
Σκοπός του είναι να συναντηθούν κάπου εκεί το ελληνικό τραγούδι με το θέατρο, οι μάγοι με τους κομπέρ, να ζωντανέψουν πάλι οι παλιές καλές μέρες του ελληνικού βαριετέ. Εμπνευσμένο από τη Μάντρα του Αττίκ, αυτήν τη μαγική «αυλή» που φιλοξένησε στους κόλπους της τραγουδιστές, μίμους, ταχυδακτυλουργούς και αυτοσχέδιους παρουσιαστές, το όραμα του Φοίβου Δεληβοριά θέλει να αναβιώσει την ατμόσφαιρα ενός υπαίθριου θίασου και τη αθωότητα ενός ξεχασμένου τρόπου διασκέδασης. Παρέα με έναν μόνιμο θίασο και τέσσερις σπουδαίους μουσικούς το «αναψυκτήριο» του Φοίβου θα λειτουργεί μέχρι τον Σεπτέμβριο κάθε Τετάρτη και Πέμπτη και κάθε εβδομάδα θα έχει διαφορετικούς καλεσμένους. Από την Ταράτσα του Φοίβου θα περάσουν οι Νατάσσα Μποφίλιου, Θανάσης Αλευράς και Λάμπρος Φισφής (7-8/6), θα ακολουθήσουν οι Δήμητρα Γαλάνη, Αγγελος Παπαδημητρίου, Μιχάλης Μαθιουδάκης (14-15/6), Αργύρης Μπακιρτζής, Γιάννης Ζουγανέλης και Βύρων Θεοδωρόπουλος (21-22/6) και Λάκης με τα Ψηλά Ρεβέρ, Λευτέρης Ελευθερίου και Γιώργος Χατζηπαύλου (28-29/6).
Μετά το χειμωνιάτικο «δημοτικό» πανηγύρι στην Ερμού επανέρχεστε με μια ακόμη συλλογική πρόταση διασκέδασης. Πώς γεννήθηκε η ιδέα της Ταράτσας του Φοίβου;
Διαβάζω πολύ τα τελευταία χρόνια για την Αθήνα και τα θεάματά της, ιδιαίτερα αυτά που άνθησαν σε εποχές κρίσης. Επιθεωρήσεις, αναψυκτήρια, θέατρα σκιών, μουσικά καταγώγια, θερινοί. Επίσης βλέπω παλιά variety shows σε torrent. Το Colgate Music Theatre, το Saturday Night Live του ’70, τα Μάπετ. Μου άρεσε η ιδέα να φτιάξω πάλι, απ’ το μηδέν, ένα τέτοιο στέκι. Με μάγους και μπουρλέσκ χορεύτριες. Αλλά και με stand-up. Και με τωρινούς σταρ της μουσικής και του θεάτρου, που θα ανατρέπουν την εικόνα τους. Η καλοκαιρινή Αθήνα δεν έχει πια λαϊκό θέαμα ενώ όλοι είναι έξω κάθε βράδυ. Υπήρχε ένα κενό προς αναπλήρωσιν. Και βρέθηκα μπροστά σε μια μαγική ταράτσα στο Γκάζι.
Για κάποιους τα πιο αξέχαστα καλοκαιρινά πάρτι έγιναν σε ταράτσες. Σας λείπουν τόσο πολύ που θέλετε με κάποιον τρόπο να τα επαναφέρετε στο προσκήνιο; Τι συμβολίζουν για εσάς οι καλοκαιρινές ταράτσες;
Όλα μπορούν να γίνουν σε μια ταράτσα. Έχεις την ψευδαίσθηση του παντοκράτορα, του βασιλιά της πόλης. Και τραγουδάς με το σλιπάκι σαν το Γαρδέλη ή κοιτάς το ξημέρωμα μεθυσμένος ακούγοντας ένα εκλεκτικό mixtape. Δεν μου λείπει κάτι απ’ όσα έχω ήδη ζήσει, μου λείπουν όμως τα πράγματα που φαντάζομαι από παιδί. Και πάντα φανταζόμουν ένα βαριετέ, ένα τολμηρό θέαμα σε μια ταράτσα.
Υπάρχουν σήμερα πολλές πρακτικές δυσκολίες για να αφήσουμε τη χαρά να ξαναμπεί στη ζωή και τη διασκέδασή μας;
Ναι, ο κοινός μύθος έχει περιοριστεί σε ριάλιτι που έχουν να κάνουν με το φαγητό ή με την απουσία φαγητού. Ο κόσμος αποχαιρετάει στη φαντασία του το πιάτο με το φαΐ του. Κι έτσι όλοι βγαίνουν έξω μόνο για να φάνε και όχι για να δουν κάτι μαζί ή να πάθουν μαζική παράκρουση με κάτι. Δεν μπορούμε να αφήσουμε ολόκληρη ποπ κουλτούρα να πεθάνει έτσι άδοξα, πάνω σ’ ένα μενού ντελιβεράδικου.
Πιστεύετε ότι η μουσική μπορεί να αποτελέσει μια μορφή αντίστασης ή ενδεχομένως μια απάντηση στην παρακμή των καιρών μας και με ποιον τρόπο (όταν και η ίδια ως τέχνη υποφέρει στις μέρες μας από την ασημαντότητα στον ωκεανό της πληροφορίας);
Όχι, δυστυχώς, η μουσική δεν μπορεί πια να απαντήσει σε τίποτα, μαζικά τουλάχιστον. Μπορεί όμως να παραγάγει ομορφιά κι ας μην της το ζητάει κανείς. Εχω ακούσει πανέμορφα πράγματα φέτος, τα οποία τα στέλνω σε φίλους και δεν ξέρω αν τ’ακούνε. Κι εγώ σπανίως τα ξανακούω, έτσι ασυγκέντρωτος όπως είμαι μέσα στις τρικυμίες του διαδικτύου. Θαυμάζω όμως εκείνους που παράγουν ομορφιά σήμερα, περισσότερο από ποτέ. Είναι οι πιο παράλογοι άνθρωποι στον κόσμο, οι πιο ανυποχώρητοι, οι πιο γενναίοι.
Tι σημαίνει για έναν τραγουδοποιό να ωριμάζει; Ωριμάζει περισσότερο μέσα από την επιτυχία ή μέσα από τη στασιμότητα της βαθιάς σκέψης;
Δεν μπορώ να ξέρω. Δεν αισθάνομαι ώριμος. Το μόνο που ξέρω είναι πως από τότε που οι δίσκοι μου κυκλοφορούν από την Inner Ear, τους κάνω ακριβώς όπως τους φαντάστηκα, με όλα τους τα λάθη και τις ανακρίβειες φόρα παρτίδα. Δεν ξέρω αν είναι καλύτεροι ή πιο ώριμοι από τους παλιούς, είναι πάντως πιο κοντά σ’ αυτό που φαντάζομαι ως μουσική από τότε που πρωτοέφτιαξα στο λύκειο μια κασέτα για να την χαρίσω σε αγαπημένο πρόσωπο. Αυτού του τύπου τις κασέτες θέλω να φτιάξω πάλι και όλο και κάποιος θα βρεθεί για να του τις αφιερώσω.
Προτιμάτε να σας θαυμάζουν για το ταλέντο σας ή για τον χαρακτήρα σας; Πώς θα περιγράφατε τον εαυτό σας σήμερα με λίγες λέξεις;
Προτιμώ να αγαπούν ένα τραγούδι μου παρά εμένα. Και αυτό να το αγαπούν απλώς, να το συνδέουν με κάποια φάση της ζωής τους, όχι απαραίτητα να το θαυμάζουν. Δεν με ενδιαφέρει να με αγαπούν ως χαρακτήρα, παρά μόνο αυτοί που με ζουν στ’αλήθεια, που θα μπορούν να με φροντίσουν αν αρρωστήσω. Μακάρι να μπορούσαν να μας φροντίσουν χίλιοι άνθρωποι, όμως σε όλους μας αρκούν τρεις τέσσερις. Και αυτοί , πάντα, εμφανίζονται για όλους. Ο εαυτός μου τώρα είναι ερωτύλος και δημιουργικός με μια προσκόλληση στην ηλικία των 16, του αρέσει να είναι μόνος και να βλέπει και να ακούει πράγματα, σιχαίνεται τα λεφτά και τους καταλόγους, του αρέσουν οι άδειοι δρόμοι στις πόλεις και τα σπίτια με τέσσερις ανθρώπους το πολύ, που είναι καλά θωρακισμένα για να μην μπορούν να μπουν ζόμπι. Επίσης αισθάνεται χαρούμενος μόνο όταν ακούει μελαγχολικές μουσικές. Αυτά όμως ο εαυτός μου, όχι εγώ. Εγώ θέλω μια καλοκαιρινή γρανίτα σε μια ταράτσα. Και να είστε κι εσείς εκεί.
