Θα περίμενε κανείς ότι πίσω από τα έντυπα που μηρυκάζουν τα περί κακού και άκρως δυσλειτουργικού δημοσίου βρίσκονται άνθρωποι που κάθε άλλο παρά σχετίζονται με το κράτος. Είναι όμως έτσι;
Ρεπορτάζ: Μάριος Αραβαντινός
Αν στο παραπάνω ρητορικό ερώτημα απαντήσατε «ναι» κάνατε λάθος. Και τούτο διότι το πρώην στέλεχος του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη και διευθυντής σήμερα της εφημερίδας «Φιλελεύθερος», η οποία στηρίζει ανοικτά τη γραμμή της ΝΔ και του Κυριάκου Μητσοτάκη, λαμβάνει εδώ και χρόνια έξτρα μισθό από το δημόσιο. Πρόκειται για τον Παναγιώτη Λάμψια, ο οποίος εμφανίζεται να εργάζεται στον ΟΑΕΔ ως δημοσιογράφος και συγκεκριμένα ως υπάλληλος της Διεύθυνσης Γραμματείας Διοικητή.
Ο Π. Λάμψιας, το όνομα του οποίου υπήρχε (αν και ο ίδιος το αρνήθηκε) και στη λίστα Λαγκάρντ, προσλήφθηκε στο δημόσιο, όπως πληροφορείται το Documento, το μακρινό 1989. Το πόσες φορές πάτησε από τότε το πόδι του στον ΟΑΕΔ είναι άγνωστο, αν και η απουσία του, όπως ψιθυρίζεται στα πηγαδάκια του οργανισμού, είναι εδώ και χρόνια αισθητή. Αυτός άλλωστε είναι ο λόγος που στις αρχές του 2015 η νέα διοικήτρια του ΟΑΕΔ, Μαρία Καραμεσίνη, του επέβαλε ποινή αργίας, ενώ παραπέμφθηκε και στο πειθαρχικό όργανο του υπουργείου Εργασίας, το οποίο επικύρωσε την ποινή θέτοντάς τον σε αργία για έναν χρόνο.
Κατά πληροφορίες, ο διευθυντής του «Φιλελεύθερου» υποστήριξε ότι «διώκεται πολιτικά», με αποτέλεσμα να διαταχθεί ένορκη διοικητική εξέταση (ΕΔΕ) ώστε να διαπιστωθεί αν πράγματι εκτελούσε τα καθήκοντά του στον οργανισμό. Τελικά πριν από περίπου τρεις μήνες ο Π. Λάμψιας σταμάτησε να λαμβάνει τον μισθό του κατόπιν σχετικής απόφασης του ΟΑΕΔ, ενώ το πόρισμα της ΕΔΕ τέθηκε πρόσφατα υπόψη των αρμόδιων οργάνων του υπουργείου Εργασίας, τα οποία σε εύλογο χρονικό διάστημα θα πρέπει να αποφανθούν για το μέλλον του δημοσιογράφου στον οργανισμό.
Το όνομα του Π. Λάμψια, πάντως, βρίσκεται σε μια σειρά από λίστες με ονόματα υπαλλήλων που λαμβάνουν χρήματα ακόμη και για υπερωριακή εργασία ως μέρος του μισθού τους. Πρόκειται για επίσημα έγγραφα του ΟΑΕΔ, στα οποία καθένας μπορεί να αποκτήσει πρόσβαση με μια γρήγορη αναζήτηση στη Διαύγεια.
Ο δημόσιος υπάλληλος που μισεί το δημόσιο
Αν και δημόσιος υπάλληλος εδώ και περίπου 30 χρόνια, ο διευθυντής του «Φιλελεύθερου» δεν φαίνεται να συμπαθεί το δημόσιο. Δαγκώνοντας κατά κάποιον τρόπο το χέρι που τον ταΐζει, ο Π. Λάμψιας αρθρογραφεί συχνά, άλλοτε καταγγέλλοντας την κυβέρνηση ότι χρησιμοποιεί τους μηχανισμούς του κράτους «για διευθετήσεις συχνά ύποπτες και ενίοτε κραυγαλέες» κι άλλοτε κάνοντας λόγο για «ρουσφέτια στα όρια του νόμου και μερικές φορές και πέραν αυτού», για φωτογραφικές διατάξεις μέσω των οποίων «τρέχουν να τακτοποιήσουν διάφορες υποθέσεις φίλων τους» και για περίεργα ρουσφέτια ημετέρων.
Το ίδιο εξάλλου πράττει και μέσω των πρωτοσέλιδων της εφημερίδας «Φιλελεύθερος», η οποία συχνά γράφει για «παρακράτος» και «καθεστώς», ενώ πολλές φορές από τότε που ο Π. Λάμψιας ανέλαβε διευθυντής της έχει κυκλοφορήσει με ρεπορτάζ για «προσλήψεις από το παράθυρο», για «βιομηχανία διορισμών» και για «επέλαση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στο κράτος», ακόμη και με αποκάλυψη για δημόσιο υπάλληλο ο οποίος έχρησε εαυτόν ανάπηρο για να πάρει πλήρη σύνταξη.
Η δαιμονοποίηση
Στα περίπου οκτώ χρόνια της κρίσης στη χώρα μας αν κάτι έχει δαιμονοποιηθεί σχεδόν για τα πάντα, είναι το δημόσιο. Οι «τεμπέληδες» δημόσιοι υπάλληλοι έγιναν επωδός στα χείλη όσων επιχειρούν να βρουν αποδιοπομπαίο τράγο, το δημόσιο συρρικνώθηκε και απαξιώθηκε όσο ποτέ στο παρελθόν και σημαντική μερίδα του κόσμου πιστεύει και υποστηρίζει με σθένος ότι ο περαιτέρω περιορισμός του κράτους αποτελεί τη λύση στο πρόβλημα.
Η θέση αυτή, που πολιτικά εκφράζεται από το αποκαλούμενο και «ακραίο κέντρο» με κεντρικό πυλώνα τη ΝΔ και τον Κυρ. Μητσοτάκη, τείνει με την αμέριστη βοήθεια μέσων ενημέρωσης και δημοσιογράφων που εμφανίζονται περίπου ως αυθεντίες να παγιωθεί στην ελληνική κοινωνία. Αν κανείς συνυπολογίσει τα δημοσιεύματα που θέλουν το δημόσιο να έχει μετατραπεί τα τελευταία χρόνια σε παραμάγαζο της κυβέρνησης, η οποία κατηγορείται διαρκώς για αθρόους διορισμούς δικών της παιδιών, τότε εύκολα μπορεί να αντιληφθεί τον τρόπο με τον οποίο μεθοδεύεται η απαξίωση κάθε γραναζιού του κρατικού μηχανισμού.
Ο όψιμος προβληματισμός ορισμένων για ένα δημόσιο που δίχως αμφιβολία υπήρξε υδροκέφαλο και συχνά προβληματικό δημιουργεί όμως ερωτήματα. Ποιον και τι ακριβώς εξυπηρετούν, μα κυρίως ποιοι είναι εκείνοι που με ζέση υποστηρίζουν τα τελευταία χρόνια την ανάγκη ενός μικρότερου κράτους και αποκαλύπτουν (ή ανακαλύπτουν) το φαινόμενο των διορισμών φίλων ή συγγενών;