Η πρώτη δουλειά που έκαναν ο Μητσοτάκης και οι συν αυτώ μόλις ανέλαβαν τη διακυβέρνηση ήταν να αρχίσουν τους διορισμούς.
Αυτοί που έψαχναν δεξιά και αριστερά μην τυχόν είχε διοριστεί κάποιος από τον ΣΥΡΙΖΑ και τι πράγματα είναι αυτά και τι προσόντα έχουν και τι χρειάζονται έκαναν φέιγ βολάν τα ΦΕΚ και διόρισαν ολόκληρες στρατιές μετακλητών, μέχρι που έχασαν το μέτρημα.
Ηταν τόσο φανερό ότι το παράκαναν, που ακόμη και ο Μητσοτάκης αναγκάστηκε για τα μάτια έστω του κόσμου να δηλώσει: «Υπάρχουν ολισθήματα. Κάποια από τα τελευταία μάλιστα εγώ πρώτος θα τα αναγνωρίσω και θα σπεύσω να τα θεραπεύσω».
Και σαν καλός πολιτικάντης που κάνει «αυτοκριτική» μόνο για να πάρει συγχωροχάρτι και να συνεχίσει να διαπράττει τα ίδια λάθη, δεν θεράπευσε τίποτε, αλλά έκανε το «επιτελικό κράτος» εφαλτήριο για νέα, μεγαλύτερα λάθη. Η καινούργια πατέντα –που δεν είναι καινούργια αλλά παλιά όσο και το πελατειακό κράτος– είναι οι αναθέσεις. Απευθείας αναθέσεις ώστε να είναι σίγουρο ότι τα κονδύλια θα τα πάρουν οι γνωστοί και οι φίλοι. Με προσχηματικές δικαιολογίες ώστε απλώς να κρύβονται –με τη βοήθεια των φιλικών ΜΜΕ– πίσω από το δάχτυλό τους. Και με την πανδημία να είναι πια το νεοφιλελεύθερο άλλοθι για τα πάντα.
Το νόμιμο υποβιβάζεται σε απλώς νομότυπο και αν…, το ηθικό πάει περίπατο και μένουν οι κολλητοί, οι τσέπες τους και τα κονδύλια. Γιατί και αυτή η νεοφιλελεύθερη ιστορία μυρίζει: άλλες εταιρείες φτιάχνονται μια εβδομάδα προτού πάρουν την ανάθεση, άλλες αλλάζουν δραστηριότητα και δυο εβδομάδες μετά παίρνουν την «παραγγελία» και άλλες αποκτούν ξαφνικά νέους εταίρους προτού τους ανατεθεί η δουλειά.
«Επιτελικό κράτος» μας λένε μετά. Αντί να πουν με απλά ελληνικά την αλήθεια: ότι πάλι αρχίσαμε να μιλάμε για το κράτος του κουμπάρου, του ξαδέλφου, του ανιψιού και των κολλητών τους. Οπως και τον προηγούμενο αιώνα.
