Ο ζωγράφος και γλύπτης Φερνάντο Μποτέρο (19/4/1932 – 15/9/2023), από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες του 20ού αιώνα, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 91 χρόνων (σε νοσοκομείο του Μονακό), έχοντας γευτεί τη δόξα και την παγκόσμια αναγνώριση. Γεννήθηκε στο Μεδεγίν, μία από τις πιο «δύσκολες» πόλεις της Κολομβίας (γνωστή για τις κακόφημες γειτονιές της και για τον πόλεμο των καρτέλ της κόκας) από πολύ φτωχή οικογένεια και έμεινε ορφανός από πατέρα στα τέσσερά του.
Από πολύ νωρίς ένιωσε την κλίση του στη ζωγραφική, ενώ οργάνωσε την πρώτη του ατομική έκθεση σε ηλικία είκοσι ετών. Το 1952 ήταν η χρονιά κατά την οποία έγινε μέλος του κύκλου των καλλιτεχνών και διανοούμενων της Μπογκοτά κι από εκεί άνοιξε ο δρόμος για την Ευρώπη και την παγκόσμια αναγνώριση του έργου του. Ανθρωποκεντρικό, με επιρροές από την πρώιμη αιγυπτιακή, την προκολομβιανή και την αναγεννησιακή τέχνη, με χαρακτηριστικό στοιχείο, που έκανε την τέχνη του αναγνωρίσιμη, τις ευμεγέθεις μορφές.
Δέκα «πινελιές» για τον Μποτέρο
1. Ο άνθρωπος που έπαιξε καταλυτικό ρόλο στη ζωή του ήταν ένας θείος του ο οποίος ανέλαβε την ανατροφή του μετά τον πρόωρο θάνατο του πατέρα του. Εκείνος τον έστειλε σε σχολή για ταυρομάχους, μια δραστηριότητα με την οποία ο Μποτέρο ποτέ δεν ταυτίστηκε. Ωστόσο, αυτή του η εμπειρία καταγράφεται συχνά στα έργα του.
2. Αγαπούσε τόσο τη χώρα του ώστε αυτοχαρακτηριζόταν «ο πιο Κολομβιανός από τους Κολομβιανούς καλλιτέχνες».
3. Είχε μελετήσει την τέχνη του Τζιότο και όλων των μεγάλων Ιταλών δασκάλων και όπως έλεγε τον γοήτευε η αίσθηση του όγκου και της μνημειακότητάς τους. «Φυσικά στη σύγχρονη τέχνη τα πάντα είναι υπερβολικά, έτσι οι ογκώδεις φιγούρες μου έγιναν επίσης υπερβολικές» δήλωνε.
4. Το 1953 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι ώστε να μπορεί να μελετήσει τα έργα που βρίσκονται στο Λούβρο.
5. Μεταξύ του 1963 και του 1964, ο Μποτέρο επιχείρησε να δημιουργήσει γλυπτά. Ωστόσο, λόγω της υψηλής τιμής του μπρούντζου τα έφτιαξε με ακρυλική ρητίνη και πριονίδι. Σύντομα εγκατέλειψε αυτή τη μέθοδο καθώς το υλικό ήταν υπερβολικά πορώδες.
6. Τα έντονα χρώματα στους πίνακες του Μποτέρο και ο μπρούντζος στα γλυπτά του είναι χαρακτηριστικά του στιλ του που ονομάστηκε «μποτερισμός».
7. Για πρώτη φορά εκτέθηκαν δημόσια υπερμεγέθη γλυπτά του στο Καστέλο Μπελβεντέρε της Φλωρεντίας το 1991 και έπειτα στο καζίνο του Μόντε Κάρλο και στα Ηλύσια Πεδία του Παρισιού.
8. «Ο Μποτέρο ανήκει στους καλλιτέχνες οι οποίοι ακόμη και σε προχωρημένη ηλικία αλλάζουν τη θεματική τους. Στο παρελθόν ζωγράφιζε ευκατάστατες οικογένειες ντυμένες με τα καλά τους, γυμνές γυναίκες να στεγνώνουν τα μαλλιά τους, τεράστια πορτοκάλια και μπανάνες και τον λατινοαμερικανό πρόεδρο ή στρατηγό με τη στολή του. Πλέον ζωγραφίζει τη βία του πολέμου, τις απαγωγές και τα φονικά, τις νεκρικές πομπές και τους τραμπούκους-εκτελεστές», αναφέρεται σε άρθρο των New York Times.
9. Πολλά έργα του απεικονίζουν θύματα απαγωγών και πτώματα. Έλεγε ωστόσο ότι δεν είχε αυταπάτες ότι τα έργα του θα συνέβαλαν στη μείωση της βίας στην Κολομβία, όπως κατ’ αντιστοιχία δεν κατάφερε να σταματήσει τον Ισπανικό Εμφύλιο η Γκουέρνικα του Πικάσο. Το 2005, παρουσίασε τους πίνακές του (περισσότεροι από 85) με θέμα τους βασανισμούς στις φυλακές του Αμπου Γκράιμπ, η οποία βασίστηκε στις αναφορές των κρατουμένων από τις δυνάμεις των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Ιράκ.
10. Σύντροφός του επί 46 χρόνια ήταν η γλύπτρια Σοφία Βάρη, η οποία έφυγε από τη ζωή τον περασμένο Μάιο. Περνούσαν μαζί τα καλοκαίρια τους στο σπίτι τους στην Ερέτρια, μπροστά στη θάλασσα.
