Εφιάλτης για τους λαούς της γηραιάς ηπείρου η πολιτική της ΕΚΤ, που απαιτεί δημοσιονομική λιτότητα από τις κυβερνήσεις
Μοιάζει με τη σύγχρονη εκδοχή του χορού του Ζαλόγγου, στον οποίο όμως το μαντίλι δεν το κρατούν οι Σουλιώτισσες αλλά οι χώρες της Ευρώπης: πληθωρισμός, κρατικά ομόλογα, πίεση στο ευρώ…
Ο πληθωρισμός δεν χτυπάει την πόρτα αλλά έχει εισβάλει στο κάστρο. Η Eurostat μόλις προχτές ανακοίνωσε πληθωρισμό Σεπτεμβρίου για την ευρωζώνη μεγαλύτερο από αυτόν του περασμένου Αυγούστου!
Το παιχνίδι έχει ξεφύγει και χτυπά τις ίδιες τις οικονομίες. Ο,τι συμβαίνει με τη στερλίνα στη Βρετανία (όπου υπό το βάρος της κατάρρευσης η κεντρική τράπεζα αναγκάστηκε να ανακοινώσει πρόγραμμα αγοράς κρατικών ομολόγων) έρχεται και στο ευρώ μέσω της Ιταλίας. Η αφορμή είναι εδώ και είναι οι φτερούγες του φασισμού που έχουν απλώσει τα μαύρα φτερά τους στη γείτονα χώρα.
Η Τζόρτζια Μελόνι ετοιμάζεται να ανακοινώσει ίδια οικονομική πολιτική με την πρωθυπουργό της Αγγλίας Λιζ Τρας. Είναι οι εξαγγελίες της Τρας (φορολογικές περικοπές για τους έχοντες), τις οποίες ο «Guardian» χαρακτήρισε «προϋπολογισμό για τους πλούσιους», που πυροδότησαν την κρίση της στερλίνας. «Οι μεγάλες μη χρηματοδοτούμενες φορολογικές περικοπές θα οδηγήσουν σε διαρθρωτικά υψηλότερα ελλείμματα εν μέσω αυξανόμενου κόστους δανεισμού, ασθενέστερων προοπτικών ανάπτυξης και οξείας πίεσης στις δημόσιες δαπάνες που προέρχονται από την πανδημία και μια δεκαετία λιτότητας» είναι η τοποθέτηση της Moody’s.
Αδύναμο το ευρώ
Όλα αυτά αναδεικνύουν την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) σε εσωτερικό εχθρό των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Την ώρα που οι κυρώσεις κατά της Ρωσίας έχουν γυρίσει μπούμερανγκ και η Ευρώπη βάλλεται από την κρίση του κόστους ζωής για τους πολίτες, η ΕΚΤ επιλέγει να εθνικοποιήσει το κόστος χρήματος.
Αφενός επιβάλλει αύξηση επιτοκίων (ήδη από τον Ιούλιο έχει αυξήσει τα επιτόκια κατά 1,25% και τώρα ετοιμάζεται να ανακοινώσει νέα αύξηση κατά μία ποσοστιαία μονάδα) και αφετέρου ζητά δημοσιονομική λιτότητα από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις ενώ αποσύρει τη νομισματική στήριξη.
Έτσι όμως αφήνει τις εθνικές οικονομίες έρμαια στην αξιολόγηση των αγορών. Κι αυτό ισχύει ιδίως για την ελληνική οικονομία, καθώς τα φληναφήματα Μητσοτάκη – Σταϊκούρα – Σκυλακάκη περί ισχυρής οικονομίας αποτυπώνονται στην αύξηση των αποδόσεων του δεκαετούς ομολόγου, που ξεπέρασε το 5% με τάση προς το 6,5%, καθιστώντας τα ελληνικά ομόλογα στην κατηγορία των μη διαπραγματεύσιμων σκουπιδιών.
Και όλα αυτά βέβαια αποτυπώνονται στην ισοτιμία ευρώ – δολαρίου: το ευρώ είναι αδύναμο και αυτό κοστίζει σε αδύναμες οικονομίες όπως η ελληνική.
Η θέση της Ελλάδας
Όποιος συγκρίνει την πολιτική Μητσοτάκη θα βρει απόλυτη ταύτιση με τις πολιτικές της Τρας. Η μόνη διαφορά έγκειται στο ότι η ελληνική οικονομία είναι αδιάφορη για το παγκόσμιο περιβάλλον… Αυτά που συμβαίνουν στο παγκόσμιο περιβάλλον επηρεάζουν τα μέγιστα τη ζωή όσων ζουν στην Ελλάδα. Ομως αυτή η κρίση των ομολόγων δεν φαίνεται να ακουμπά τη χώρα με το υψηλότερο δημόσιο χρέος.
Η αιτία βρίσκεται στο «μαξιλάρι» των 37 δισ. ευρώ που άφησε παρακαταθήκη η κυβέρνηση Τσίπρα (είναι αυτό που κατά τον πρωθυπουργό δεν υπήρχε και ήταν απλώς επικοινωνιακή φούσκα). Αυτό το «μαξιλάρι», που περιλαμβάνει και την από τότε αγορά ασφαλίστρων κινδύνου ως εγγύηση, φέρνει ακόμη και έξτρα ρευστότητα.
Όμως, παρ’ όλα αυτά, ο κίνδυνος είναι υπαρκτός. Η παγίδα που μπορεί να μας φέρει πάλι στο επίκεντρο της κρίσης που σοβεί στην ευρωζώνη βρίσκεται στη διακυβέρνηση Μητσοτάκη. Είναι η χρηματοδότηση των νέων (επί Μητσοτάκη) ελλειμμάτων της γενικής κυβέρνησης, στα οποία συμπεριλαμβάνονται βέβαια τα 7,5 δισ. των απευθείας αναθέσεων στους φίλους της «Μαξίμου ΑΕ», που μπορεί εκ νέου να μας γκρεμίσουν. Και τότε, το 2010, η Ευρώπη ήταν ισχυρή, ενώ τώρα τρίζει απ’ άκρου εις άκρον…
Διαβάστε επίσης
Σοκαριστικά στοιχεία από ΕΛΣΤΑΤ: Στο όριο της φτώχειας περίπου 3 εκατ. πολίτες
Σε τρόφιμα, στέγαση και μεταφορές «φεύγει» το εισόδημα των νοικοκυριών
