Aν βρισκόταν ένας τολμηρός σκηνοθέτης που να ξαναγύριζε σε μια εκσυγχρονισμένη εκδοχή την ταινία «Οι Γερμανοί ξανάρχονται», πιθανόν να κρατούσε τους βασικούς ήρωες, τους νοικοκυραίους που αγανακτούν με τη διασπάθιση του δημόσιου χρήματος. Θα προσέθετε όμως και άλλους ρόλους που θα έβλεπαν στους εφιάλτες τους. Τον Μένγκελε, υπεύθυνο των βασανιστηρίων στο Αουσβιτς, και τον γιατρό Καρλ Κλάουμπεργκ, που επινόησε τη μέθοδο στείρωσης χιλιάδων γυναικών γιατί δεν θα γεννούσαν παιδιά της Αριας φυλής. Τον λαδέμπορα και τον μαυραγορίτη που έκρυβαν στα κελάρια τους τα τρόφιμα για να κερδοσκοπούν, αδιαφορώντας αν οι άνθρωποι πέθαιναν από την πείνα. Θα τους υποδύονταν εξαιρετικά οι Βορίδηδες που προτείνουν χημικό ευνουχισμό για τους παιδεραστές, αγνοώντας τις θέσεις του διαφωτιστή Τσέζαρε Μπεκαρία στο «Περί εγκλημάτων και ποινών» και παρακάμπτοντας κάθε ευρωπαϊκή νομολογία. Ο Κικίλιας που εργαλειοποιεί ψηφοθηρικά τα κελεύσματα της εξοργισμένης κοινής γνώμης για την υπόθεση του Κολωνού και ζητά τη διαπόμπευση των κατηγορούμενων, έμμεση ομολογία για τη χρεοκοπία του θεσμού της δικαιοσύνης και ένα υποσχόμενο stonepass για τον δημόσιο λιθοβολισμό τους. Ο Αδωνης που μας προτρέπει να ψάχνουμε στις ηλεκτρονικές πλατφόρμες τις φθηνότερες τιμές, όπως έψαχναν επί Κατοχής στα σκουπίδια. Ο Ανδρέας Πάτσης, ο οποίος απαλλαγμένος των κοινοβουλευτικών καθηκόντων θα έχει καιρό να συγγράψει το εγχειρίδιο «Πλουτισμός και λαμογιά είναι αδέλφια δίδυμα».
Εγείρεται λοιπόν το ερώτημα: Ποιο είναι το νόημα μιας εθνικής επετείου; Να φρεσκάρουμε την ιστορική μνήμη με τα εμβατήρια και τα τραγούδια της Σοφίας Βέμπο; Να ακούσουμε σε ομιλίες ότι ο νέος εχθρός είναι ο λαϊκισμός; Ή να νανουρίσουμε τους πολίτες μιας πελιδνής δημοκρατίας με ιάμβους και διθυράμβους;
Το βέβαιο είναι ότι ποτέ δεν τέθηκε επί της ουσίας το γιατί και ποιους πολεμήσαμε και ακριβώς για αυτό έχουμε το copyright της παγκόσμιας πρωτοτυπίας να εορτάζεται η επέτειος έναρξης του πολέμου και όχι η ημερομηνία της απελευθέρωσης, έργο της Εθνικής Αντίστασης που το μεγαλύτερο βάρος της το σήκωσε η Αριστερά. Μια Αριστερά που κατάγεται από τους «ξεβράκωτους» της Γαλλικής Επανάστασης, από τα προτάγματα των στοχαστών του Διαφωτισμού για ισονομία και από την υπογραφή του Κοινωνικού Συμβολαίου ότι η εξουσία θα σέβεται τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των πολιτών.
Εκτός από την αδιαμφισβήτητη υπεράσπιση της εδαφικής και εθνικής ανεξαρτησίας, τόσο οι Ελληνες όσο και οι Συμμαχικές Δυνάμεις πάλεψαν και για όλα αυτά που κατάργησε ο ναζισμός και ο φασισμός. Η κυβέρνηση της ΝΔ, αργά αλλά σταθερά, αποδομεί κάθε έννοια πολιτικής ηθικής. Αναγορεύει σε υπέρτατο αγαθό την ανάπτυξη και την οικονομία, όπου επωάζονται τα σκάνδαλα και η διαφθορά, με το μοίρασμα χρήματος σε φίλους και golden boys, αφήνοντας το «προνόμιο» του επαίτη στους ευάλωτους. που πολλαπλασιάζονται με γεωμετρική πρόοδο.
Αν επομένως δεν υψώσουμε στα μπαλκόνια δίπλα στη γαλανόλευκη και ένα μεγαλοπρεπές ΟΧΙ ενάντια στην καταρράκωση της ζωής και της αξιοπρέπειας, τότε είναι προτιμότερο να βγάλουμε από τα μπαούλα μας 1940 μαύρα κρέπια. Γιατί όπως έλεγε και ο Μάνος Χατζιδάκις, «ο πατριωτισμός των φασιστών έχει τόση σχέση με την πατρίδα, όση σχέση μπορεί να έχουν με τον πατριωτισμό τα άλογα επειδή συμμετέχουν στις παρελάσεις».
