Στη συζήτηση για το νομοσχέδιο με θέμα την αλλαγή της ταυτότητας φύλου ο πρόεδρος της ΝΔ Κυριάκος Μητσοτάκης είπε ότι μιλώντας με έναν ειδικό τού ανέφερε ότι ένας 18άχρονος ήθελε να αλλάξει φύλο διότι σε μια επίσκεψή του στον Υμηττό είδε έναν εξωγήινο και εκείνος του το ζήτησε.
Ε, λοιπόν ο εξωγήινος βρέθηκε και θέλει να σπάσει τη σιωπή του.
Από μια ατυχία που μου συνέβη πριν από μερικές γήινες δεκαετίες (ένας οικογενειακός καβγάς, ένα «πάω στο περίπτερο για τσιγάρα», ένα άδειο ντεπόζιτο) βρέθηκα να προσγειώνομαι στον πλανήτη σας. Δύσκολα ήταν στην αρχή. Αν δεν βρισκόταν στον δρόμο μου εκείνο το καλό παιδί να με κρύψει αρχικά στην ντουλάπα και μετά να με ντύνει με περούκες και φορέματα της μάνας του για να με καμουφλάρει, ποιος ξέρει πού θα βρισκόμουν τώρα. Ισως σε κάνα χαντάκι, ίσως με τσιμεντένια παπούτσια στο Φάληρο. Ξέρεις τι είναι να είσαι εξωγήινος στα 80s; Μη σου τύχει, που λέμε.
Τη ζωή μου του χρωστάω, παρότι θα ήθελα να καταγγείλω το γεγονός ότι εκείνη την ημέρα, όπως είπα και πριν, μου φόρεσε την ξανθιά περούκα. Μου άλλαξε τη ζωή εκείνο το σαντρέ. Πιο πολύ όμως από την απόχρωση και το κλαρωτό φόρεμα που δεν θα καταδεχόμουν να πιάσω ούτε για ξεσκονόπανο, με πόνεσε εκείνη η ψευτοπέρλα που μου πέρασε στον λαιμό. Με «έσβηνε» αυτό το υπόλευκο, τέλος πάντων.
Εκεί ψηλά στον Υμηττό υπάρχει δάχτυλο καυτό
Δεν σας τα λέω αυτά για τίποτε άλλο, αλλά να ξέρετε: ό,τι έκανα εκείνη τη μέρα πάνω στον Υμηττό ήταν κάτι που παρεξηγήθηκε με ολέθρια για τη ζωή μου αποτελέσματα. Και δεν περίμενα ποτέ ότι κάτι που θα έλεγα σε μια αυθόρμητη εξόρμησή μου στην οποία γνώρισα εκείνο το αγόρι, που κακό χρόνο να ’χει που άνοιξε το στόμα του και μ’ έδωσε, θα έφτανε μέχρι τα έδρανα του Κοινοβουλίου σας και μάλιστα μέσω του Κούλη του Τρομερού.
Και όλα αυτά τα κακεντρεχή που λένε για τα δάχτυλα που έβαζα εγώ στον Υμηττό, αηδίες και ψέματα είναι. Εμείς στον πλανήτη μου τα δάχτυλα δεν τα έχουμε για να τα βάζουμε στον κώλο του άλλου. Τα έχουμε για να τα ενώνουμε κάθε φορά που θέλουμε να προσευχηθούμε στον θεό μας. Και μόνο. Τέλος πάντων, εγώ μια κουβέντα έκανα με το παλικάρι – τι κουβέντα δηλαδή, απλώς εκεί που βρεθήκαμε, εκεί στον δρόμο που φτάνει λίγο πιο κάτω από τις κεραίες, που συχνά ανεβαίνω μπας και πιάσω κάνα καψούρικο τραγούδι του πλανήτη μου, άρχισε να μου λέει τον καημό του.
Μου λέει: «Εγώ που με βλέπεις έρχομαι εδώ όταν θέλω να βρω απάντηση σε αυτά που με απασχολούν». «Τι έχεις, λεβέντη μου;» τον ρωτάω όλο κατανόηση, «Σε τι μπορώ εγώ ο ξένος να βοηθήσω;». «Φιλελέ ή ντράμερ;» μου λέει. «Μ’ έχει βάλει σε δίλημμα ο κολλητός κι έχω μπριζωθεί από χτες, έχω χάσει τον ύπνο μου». Τον κοιτάζω τότε με νόημα στα μάτια, στα οποία καθρεφτιζόταν ο ήλιος που είχε σχεδόν ακουμπήσει τη θάλασσα και του λέω: «Αλλαξε φίλο». Και τι κάνει αυτός; Στην αρχή με κοιτάζει με απορία. Ξύνει λίγο το δεξί του, λίγο το αριστερό του και μετά και τα δυο μαζί. Δάκρυα συγκίνησης ανάβλυσαν από τα βάθη της ψυχής μου γιατί θυμήθηκα τον τρόπο που τα έξυνε η μάνα μου, όταν με ξεπροβόδιζε για το σχολείο όταν ήμουν παιδί. Τι τα θέλω και τα θυμάμαι, τέλος πάντων.
Τάκα τάκα τάκα τάκα τάκα τα…
Ξέρετε, εκείνη την ημέρα έπαιξε μια παρεξήγηση και θέλω μέσα από αυτή την εξομολόγηση, που μου δόθηκε κι εμένα η ευκαιρία να μιλήσω, να πω ότι άλλα είπα, άλλα κατάλαβε, άλλα έκανε αυτό το παιδί. Κι αυτό γιατί, επιτρέψτε μου να πω, η επικοινωνία μας έγινε σε λεκτικό επίπεδο και όπως καταλαβαίνετε οι λέξεις όταν δεν καταγράφονται παρεξηγούνται.
Ο άνθρωπος, όπως πολύ καλά καταλαβαίνετε πλέον, εννόησε: «Αλλαξε φύλο». Και τι έκανε; Εβγαλε το κινητό του και αφού μας τράβηξε μια, δύο, τρεις σέλφι, άρχισε να καλεί έναν αριθμό. Καταλαβαίνετε ποιος ήταν στην άλλη γραμμή. Ο γιατρός του. Ο οποίος με ζήτησε κι άρχισε να με απειλεί: «Ολα στον Κούλη». Προτού προλάβω να καταλάβω τι συνέβαινε, είδα στον φιδωτό δρόμο μαύρες λιμουζίνες να κατευθύνονται στο σημείο όπου βρισκόμασταν. Ερχονταν να με συλλάβουν. Ο Κούλης με τον γιατρό. Αυτοπροσώπως. Με τα φωτόσπαθά τους (ναι, καλά καταλάβατε) να ξεπροβάλλουν αγέρωχα από τα παράθυρα της λιμουζίνας. Για μια γραμματική παρεξήγηση θα έχανα τη ζωή μου.
Είδα κι απόειδα ο καημένος κι άρχισα να τρέχω με τα τακούνια μέχρι τις κεραίες. Να φωνάζω για βοήθεια. Φαίνεται ότι στάθηκα πολύ τυχερός, γιατί εκείνη τη στιγμή προσγειώθηκε στο σημείο ένας γιγαντιαίος μουσακάς που μόλις λίγα λεπτά πριν είχε «αλώσει» την πόλη. Φυγάς αυτός, φυγάς κι εγώ, ενώσαμε τις μοίρες μας. Πάνω του κάλπασα και σώθηκα. Κάπως έτσι βρίσκομαι τώρα εδώ ζωντανός και ασφαλής και σας τα λέω. Τι; Δεν με πιστεύετε; Πιο εύκολα θα με πιστεύατε αν σας έλεγα ότι είμαι ο καυτός δάκτυλος του κομμουνισμού που διακορεύει νεαρές λελέδικες υπάρξεις που τα αναγνώσματά τους ξεκινούν από Χρήστο –πίσω και σας έφαγα αναρχοκομμούνια– Χωμενίδη και φτάνουν μέχρι Τάκη –μου η φιούμπα σου– Θεοδωρόπουλο; Ας γαληνέψουμε τις ψυχές μας με λίγο Τέρη –πού τον θυμήθηκα αυτόν τώρα;– Χρυσό: «Ονειρα, πουλιά μου ταξιδιάρικα, φύγατε νωρίς, νωρίς, η χειμωνιά μη σας βρει». Ο νους μου πάντα στο κακό…
