Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης θυμίζει κάποιους ηθοποιούς του παλιού ελληνικού σινεμά που έκαναν μεγάλο σουξέ σε έναν ρόλο, έγιναν γνωστοί απ’ αυτό τον ρόλο, για να καταλήξουν δούλοι αυτού του ρόλου.
Ακόμη και το όνομά τους ο πολύς κόσμος το ξεχνάει και τους μνημονεύει ως Αγκόπ ή Μεθύστακα ή Μάγκα ή Χαζό. Ε, ο Χρυσοχοΐδης είναι ο εθνικός μας αστυνόμος. Ο βλοσυρός, λιγόλογος, ελάχιστα επικοινωνιακός αλλά απηνής διώκτης του εγκλήματος και ακραιφνής υπερασπιστής της περιουσίας, της τιμής και της ζωής μας. Για να το εμπεδώσετε: Ο Παράβας, εθνικός μας γκέι. Ο Μακρής, εθνικός μας μπεκρής. Ο Φέρμας, εθνικός μας βαρύμαγκας. Και ο Χρυσοχοΐδης, εθνικός μας αστυνόμος.
Το κακό άρχισε γι’ αυτόν με την εξάρθρωση –βοήθησε και η βόμβα που έσκασε στα χέρια του Ξηρού– της 17Ν, αλλά και του ΕΛΑ και του Επαναστατικού Αγώνα. Με αποτέλεσμα, πρώτον, να τον μισήσουν οι απανταχού αναρχικοί και πρόθυμοι ηλίθιοι που πιστεύουν στην επαναστατική αφύπνιση του λαού με βόμβες και φόνους. Και δεύτερον, να τον αγαπήσουν όσοι γενούν πρωθυπουργοί, με τα καλά που κάνουν. Αστυνόμο των αστυνόμων, υπουργό Δημόσιας Τάξης και εν συνεχεία Προστασίας του Πολίτη τον διόρισαν με τη σειρά ο Σημίτης, ο Γιωργάκης, ο Παπαδήμος και τώρα ο Μητσοτάκης. Ενδιαμέσως ασχολήθηκε λίγο και με την ανάπτυξή μας, ελέω Σαμαρά την τελευταία φορά, με αμφίβολα αποτελέσματα.
Το πολιτικό βιογραφικό του, όπως βλέπετε, διασχίζει οριζόντια κόμματα και ιδεολογίες, με μόνη σταθερά το αστυνομικό πηλήκιο. Ο Μιχάλης αναλαμβάνει με εθνική συνείδηση τον εθνικό του ρόλο του εθνικού αστυνόμου. Τόσο πολύ που ελάχιστα θυμίζει πλέον πολιτικό με αρχή, μέση και τέλος. «Υδραυλικό του συστήματος στην πολυκατοικία της εξουσίας» τον χαρακτήρισε ένας πικρόχολος πρώην σύντροφός του στο ΠΑΣΟΚ, εξηγώντας ότι η ειδίκευσή του είναι να ξεβουλώνει τουαλέτες και φρεάτια για λογαριασμό του εκάστοτε ιδιοκτήτη. Ο ίδιος όμως δεν δίνει σημασία. Με διακριτικά βαμμένο μαλλί, στα 64 χρόνια του, και με διαπιστευτήρια τη συμπάθεια του Ανδρέα και την εμπιστοσύνη του Σημίτη, ξανά προς τη δόξα τραβά.
Ποια δόξα; Να καθαρίσει τα Εξάρχεια. Να διαφυλάξει την τάξη στα πανεπιστήμια. Να επιβάλει το καθεστώς του νόμου και του αστυνόμου που υποσχέθηκε ο Κυριάκος στους νοικοκυραίους. Και βεβαίως να ταρακουνήσει τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, τη μοίρα των οποίων έχει αναλάβει, για να εμπεδώσουν τη νέα αλήθεια, ότι η Ελλάδα δεν είναι πλέον ξέφραγο αμπέλι. Χέρι χέρι ή μάλλον χειροπέδα χειροπέδα με τον Αδωνη, τον Βορίδη, τον Πλεύρη, τον Μπογδάνο, διεκδικεί μια θέση στο ηρώο των ηρώων της πολιτικής που είχαν ένα αξεπέραστο προτέρημα: δεν ορρωδούσαν προ ουδενός. Και είχαν καταφέρει να αποβάλουν το μειονέκτημα της ντροπής…
