Μερικά πράγματα είναι απλά: είναι θετικό σε κρίσιμες στιγμές να υπάρχουν συνεννόηση και αναζήτηση της ευρύτερης δυνατής συμφωνίας στις όποιες θέσεις της χώρας.
Είναι όμως αρνητικό –και προς τα «μέσα» και προς τα «έξω»– να μην έχει συγκληθεί ούτε μία φορά το συμβούλιο πολιτικών αρχηγών. Είναι θετικό επίσης να δείχνουμε ότι θέλουμε διάλογο «με όλους τους γείτονες» και ότι αποδεχόμαστε μια προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο, αλλά είναι πασιφανώς αρνητικό να μην υπάρχουν ευδιάκριτες και δημοσιοποιημένες –προς τα «μέσα» και προς τα «έξω»– κόκκινες γραμμές στα ζητήματα της επήρειας αλλά και της κυριαρχίας.
Και είναι ορθό να μην είμαστε μαξιμαλιστές και ακόμη περισσότερο να μην εμφανιζόμαστε ως τέτοιοι στα μάτια της διεθνούς κοινής γνώμης. Αλλά είναι επίσης ορθό να κάνουμε σαφές όπου δει ότι δεν πρόκειται να αποδεχτούμε τις απόλυτα μαξιμαλιστικές θέσεις του καθεστώτος Ερντογάν.
Εχει σημασία –την οποία δεν μπορούμε να παραβλέψουμε– ότι εκτός από τις… γνωστές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στη Συρία και στο Ιράκ, η Τουρκία έχει σημαντική στρατιωτική παρουσία στη Λιβύη, τη Σομαλία αλλά και στο Κόσοβο, το Κατάρ και το Αφγανιστάν.
Και όλες αυτές οι διόλου αμυντικές παρεμβάσεις υλοποιούν ένα συγκροτημένο επεκτατικό δόγμα. Δεν έχουν άλλωστε περάσει ούτε δέκα ημέρες από τη συνέντευξη του πατέρα της «γαλάζιας πατρίδας» ναυάρχου ε.α. Τζεμ Γκιουρντενίζ ότι η Τουρκία πρέπει να υπερβεί την καθήλωσή της στη… Μεσόγειο και να έχει παρουσία στην Ερυθρά Θάλασσα, την Αραβική Θάλασσα αλλά και στον Ατλαντικό! Πιθανότατα για κάποιους όλα αυτά να είναι υπερβολές.
Και η αμφισβήτηση της κυριαρχίας της… Γαύδου από την Αγκυρα το 1996 (!) είχε κριθεί «υπερβολική» αλλά δεν ήταν.
Ηταν αποτύπωση του επεκτατικού δόγματος της Αγκυρας στο πεδίο την οποία αρκετοί δεν μπόρεσαν να δουν εγκαίρως.
Και αυτά που «δεν είδαμε» τότε πρέπει να τα αντιμετωπίσουμε τώρα.
