Μια σοκαριστική εμπειρία έζησε, πριν από έναν μήνα περίπου, ο Έλληνας Πρόεδρος της Παγκόσμιας Ένωσης Διαχείρισης Στερεών Αποβλήτων, Αντώνης Μαυρόπουλος.
Ταξιδεύοντας προς το Ναϊρόμπι για να παρευρεθεί στο συνέδριο του ΟΗΕ για το περιβάλλον, που πραγματοποιείται κάθε δύο χρόνια, όταν έφτασε στην Αντίς Αμπέμπα έχασε την πτήση του για το Ναϊρόμπι. Λίγη ώρα αργότερα πληροφορούταν ότι η πτήση αγνοούταν και στη συνέχεια τον ενημέρωσαν ότι το αεροπλάνο είχε συντριβεί, παρασύροντας στον θάνατο 157 ανθρώπους.
Τις λεπτομέρειες της εμπειρίας που έζησε περιέγραψε ο ίδιος στους δημοσιογράφους, στο περιθώριο της σημερινής υπογραφής -από τον Φορέα Διαχείρισης Στερεών Αποβλήτων Κεντρικής Μακεδονίας- των συμβάσεων των μελετών ωρίμανσης, προκειμένου να κατασκευαστούν επτά μονάδες επεξεργασίας βιοαποβλήτων.
“Εγώ πήγαινα με μια πτήση Αντίς Αμπέμπα – Ναϊρόμπι να παρευρεθώ στο μεγάλο συνέδριο που κάνει κάθε δύο χρόνια ο ΟΗΕ για το περιβάλλον. Είναι η δεύτερη πιο σημαντική συνάντηση του ΟΗΕ αμέσως μετά τη Γενική Συνέλευση στη Νέα Υόρκη. Φέτος ήμασταν εκεί γύρω στους 7.000 άνθρωποι από όλον τον κόσμο, πάρα πολλοί υπουργοί, επιστήμονες κ.λπ. Όταν έφτασα στην Αντίς Αμπέμπα, έπρεπε να πάρω το αεροπλάνο για την πτήση Αντίς Αμπέμπα – Ναϊρόμπι και είχα μια πολύ μικρή σύνδεση, μόλις μισή ώρα.
Μου είχαν πει, βέβαια, από την εταιρεία ότι δεν υπάρχει πρόβλημα και μου ζήτησαν να έχω μαζί μου τη βαλίτσα μου, γιατί δεν υπήρχε χρόνος μεταφόρτωσης από το ένα αεροπλάνο στο άλλο. Με ενημέρωσαν, επίσης, ότι επρόκειτο να με περιμένει κάποιος, ώστε να με πάρει. Έτσι και έβγαλα και το εισιτήριο, αλλιώς δε θα το έβγαζα. Φτάσαμε 7.45, στην ώρα μας. Βγήκα πρώτος από το αεροπλάνο. Περίμενα λίγο, δε βρήκα κάποιον να με περιμένει για να με πάρει και επειδή φοβήθηκα ότι θα χάσω το αεροπλάνο, άρχισα να πηγαίνω μόνος μου.
Εκεί είναι ένα αφρικάνικο αεροδρόμιο, δε μπορεί να κριθεί με τα στάνταρτ τα δικά μας. Όλα είναι κάπως πιο δύσκολα και λίγο πιο περίεργα. Περνάς αρκετούς ελέγχους, είναι λίγο πιο αυστηροί, σε κοιτάνε λίγο περίεργα.
Στις 8.03 κατάφερα να φτάσω στην πύλη Α12 από την οποία έφευγε η πτήση μου. Την ώρα που έφτανα τη βρήκα κλειστή και έβλεπα τους τελευταίους επιβάτες να πηγαίνουν σιγά- σιγά μέσα. Εκνευρίστηκα. Άρχισα να φωνάζω, γιατί είχαν κλείσει την πτήση σχεδόν 15 λεπτά πριν να φύγει.
Έψαξα να βρω κάποιον υπεύθυνο και ήρθε ένας κύριος και μου είπε: ‘τσάμπα φωνάζεις, δε γίνεται να μπεις μέσα’. Σε εκείνο το αεροδρόμιο οι πύλες δεν κλείνουν με κάρτες κωδικούς και τέτοια πονηρά ζητήματα, αλλά με αλυσίδα και λουκέτο.
Μου είπαν ότι για να ανοίξει η πόρτα έπρεπε να βρεθεί εκείνος που έχει το λουκέτο και αυτός είχε φύγει. Μέσα στα νεύρα κι εγώ είπα: τι να κάνω… Ήρθε μετά ένας κύριος από την εταιρεία, την ώρα που έφευγα. Μου ζήτησε συγνώμη, αναγνώρισε ότι ήταν λάθος δικό τους και μου εξήγησε ότι ο άνθρωπος που ήρθε να με βρει, ήρθε τρία λεπτά αργότερα. Στη συνέχεια δεν πήρε τηλέφωνο να ενημερώσει ότι ο επιβάτης είναι εδώ, ώστε να τον περιμένουν. Έτσι κι εκείνοι κλείσανε την πτήση και έφυγαν. Και έτσι έγινε εγώ έμεινα απέξω”. Με τα παραπάνω λόγια ο κ. Μαυρόπουλος διηγήθηκε το περιστατικό που του έσωσε τη ζωή.
Αργότερα, όπως ανέφερε, η αεροπορική εταιρεία του έδωσε ένα εισιτήριο, ώστε να ταξιδέψει στις 11.30, ωστόσο, όταν έφτασε εκείνη η στιγμή, δεν του επέτρεψαν κάτι τέτοιο. “Μου είπαν ότι με ήθελε ο διευθυντής ασφάλειας του αεροδρομίου. Όταν τον ρώτησα, γιατί δεν μπορώ να πετάξω, μου απάντησε ότι είμαι ο μοναδικός επιβάτης που έχει μείνει απέξω από μια πτήση που αγνοείται και το πρωτόκολλο λέει ότι για λόγους ασφαλείας και επειδή μπορεί πιθανώς να είμαι ύποπτος έπρεπε να μείνω εκεί” σημείωσε.
Ο ίδιος απάντησε ότι μάλλον επρόκειτο για αστείο ή για δικαιολογία για να λάβει, στη συνέχεια, την πληροφορία ότι δεν υπήρχε επικοινωνία με το αεροπλάνο για δύο ώρες. “Μου είπαν πως υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να έχει γίνει κάτι και να είναι η πιο τυχερή μέρα της ζωής μου. Μέχρι να το μάθουμε, δεν μου επέτρεψαν να φύγω” ήταν τα λόγια του Αντώνη Μαυρόπουλου.
Αργότερα, και για όσο διάστημα περίμενε να δει πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση, άρχισε να σκέφτεται ότι θα μπορούσε ο ίδιος να συλληφθεί για τρομοκρατία. Έτσι άρχισε να στέλνει μηνύματα σε φίλους του στην Ελλάδα και στο Ναϊρόμπι, προκειμένου να υπάρχει κάποιο ίχνος του αν του έπαιρναν το κινητό. Τηλεφώνησε ακόμη στην ελληνική πρεσβεία, όπου ο πρέσβης κ. Πατακιάς, τον βοήθησε πολύ. Όταν έμαθε ότι το αεροπλάνο συνετρίβη ειδοποίησε τη μητέρα του, τη σύζυγό του και την κόρη του και μάλιστα την ώρα που μιλούσε με τη μητέρα του εκείνη έβλεπε ότι το αεροπλάνο είχε πέσει.
Οι περιπέτειες, όμως, δε σταμάτησαν εκεί, καθώς όταν προσπάθησε να κάνει τσεκ- ιν για την πτήση της επιστροφής, διαπίστωσε ότι το εισιτήριό του είχε ακυρωθεί αυτόματα από το σύστημα που τον θεωρούσε νεκρό, όπως και τους υπόλοιπους επιβάτες της μοιραίας πτήσης. “Η αεροσυνοδός έβαλε τα κλάματα και εμένα μου κόπηκαν τα πόδια. Φώναξε τον διευθυντή, ο οποίος μου ζήτησε συγνώμη και προτού τακτοποιήσει το θέμα μου ζήτησε μια selfie” πρόσθεσε.
“Ήταν η πιο τυχερή μέρα της ζωής μου. Αυτά είναι πράγματα που αφήνουν σημάδια, τα οποία φαίνονται σιγά- σιγά. Δε φαίνονται από τη μια μέρα στην άλλη. Δε θέλω να το ψυχολογώ και πολύ, γιατί υπάρχουν και πιο ωραία πράγματα να κάνω στη ζωή”, ήταν τα λόγια με τα οποία ο κ. Μαυρόπουλος έκλεισε την διήγηση της προσωπικής του περιπέτειας.
