«Καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς» λέμε όταν κάποιος ανοίγει το στόμα του και μιλάει απερίσκεπτα.
Το αποτέλεσμα των γαλλικών εκλογών της περασμένης Κυριακής ήταν σφαλιάρα και μάθημα (;) για κάποιους, επειδή όχι μόνο διέψευσε τις συγκλίνουσες εκτιμήσεις τους (παρά το γεγονός ότι ξεκινούσαν από διαφορετικές αφετηρίες), αλλά κυρίως επειδή δεν κατεβαίνει αμάσητο και δεν καταπίνεται με τίποτε το μήνυμα της γαλλικής κάλπης που διέψευσε το πολιτικό τους αφήγημα με κρότο.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης από την πρώτη στιγμή που ανέβηκε τα σκαλιά του Μαξίμου δεν κουράστηκε να δηλώνει ότι ο «κεντρώος» πρόεδρος Μακρόν είναι για τον ίδιο (ο οποίος επίσης αυτοπροσδιορίζεται ως κεντρώος και φιλελεύθερος πολιτικός) ιδεολογικός του αδερφός και αληθινή πηγή έμπνευσης. Και πώς να μην είναι;
Ο Μητσοτάκης της διάλυσης των εργασιακών σχέσεων, της δημιουργίας εργασιακών συνθηκών «γαλέρας», των απλήρωτων υπερωριών, της καθιέρωσης εξαήμερης εργασίας, της αφορολόγητης αισχροκέρδειας που μας κατατάσσει πρώτους στην Ευρώπη στην ακρίβεια των τροφίμων, της συνεχούς αύξησης του κόστους ενέργειας (πολύ πάνω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο), της εκτόξευσης του κόστους κατοικίας, της καταπάτησης κάθε έννοιας κράτους δικαίου εμπνέεται από τον πρόεδρο Μακρόν.
Τον Μακρόν ο οποίος επίσης κατέστησε τις εργασιακές σχέσεις «πιο ευέλικτες», απέκλεισε εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους από την πρόσβαση σε επιδόματα, μείωσε τον φόρο στις επιχειρήσεις, αύξησε τα όρια συνταξιοδότησης και επέβαλε αστυνομοκρατία (μέχρι τον στρατό κατέβασε στις διαδηλώσεις με τα «κίτρινα γιλέκα»).
Και οι δύο νίκησαν στις εθνικές κάλπες της χώρας τους με την κεντροαριστερή αντιπολίτευση κατακερματισμένη και ανίκανη να απορροφήσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια και να παρέχει πολιτική εκπροσώπηση στην κοινωνική αντιπολίτευση, όμως οι πρόσφατες ευρωεκλογές αποτέλεσαν ισχυρή σεισμική δόνηση τόσο στη Γαλλία, όπου το ακροδεξιό μέτωπο της Λεπέν καρπώθηκε την κοινωνική αγανάκτηση εισπράττοντας ποσοστό διπλάσιο από τον Μακρόν, όσο και στην Ελλάδα, όπου η αντίστοιχη αντίδραση των ψηφοφόρων γκρέμισε τον Μητσοτάκη υπέρ της αποχής (κοντά στο 60%) και υπέρ της ακροδεξιάς (περίπου 20%).
Και ενώ στη Γαλλία τα κόμματα στα αριστερά του Μακρόν συνασπίστηκαν σε ενιαίο μέτωπο προτάσσοντας τα σημεία που τα ενώνουν και όχι τα πολλά και μισητά που τα χωρίζουν, στην Ελλάδα ο Στέφανος Κασσελάκης δήλωνε το Σάββατο (πριν από τη δεύτερη κάλπη στη Γαλλία):
«Το να κλείσουμε οποιαδήποτε συμφωνία πίσω από κλειστές πόρτες με άλλα κόμματα, μόνο και μόνο για να προσπαθήσουμε να πετύχουμε ένα μεγαλύτερο άθροισμα ποσοστών, για μένα θα ήταν ανήθικο, καθώς θα αθετούσα την υπόσχεσή μου ότι δεν θα σας προδώσω ποτέ» και συνέχισε: «Γιατί με το να ζευγαρώσεις αυθαιρέτως τον τράγο με την έλαφο, το μόνο που θα καταφέρεις θα ήταν ο “τραγέλαφος”, αυτό δηλαδή που στη γλώσσα μας είναι συνώνυμο του γελοίου».
Κι έτσι έγινε ελαφοκυνηγός.
