Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν κατατάσσεται στην κατηγορία ούτε των καλών ούτε των κακών πρωθυπουργών. Ο νυν πρωθυπουργός έθεσε εαυτόν στην κατηγορία εκείνη των προσώπων που διακυβέρνησαν τη χώρα και δεν κρίθηκαν για τις πολιτικές τους απόψεις ή τα έργα τους, αλλά για την εχθρότητα που έδειξαν απέναντι στη δημοκρατία. Οι εξελίξεις τον σκιαγραφούν ως έναν Εφιάλτη του πολιτεύματος και καθεστωτικό ηγέτη.
Αρκεί άραγε ο φτηνός και επικίνδυνος ισχυρισμός ότι οι παρακολουθήσεις ήταν πάντοτε σύμφυτες με τη λειτουργία της πολιτικής για να δικαιολογήσει ότι ένας συγκεκριμένος πρωθυπουργός πιάστηκε με τους κοριούς στην πλάτη, να παρακολουθεί πολιτικούς αντιπάλους και δημοσιογράφους; Οποιος διακινεί τέτοια επιχειρήματα στη δημόσια σφαίρα προφανώς θα δέχεται ότι εφόσον πάντα γίνονται εγκλήματα, αν πιάσουμε κάποιον να δολοφονεί, πρέπει να τον αφήσουμε ατιμώρητο.
Αλήθεια, πώς θα αντιμετώπιζαν τα μέσα ενημέρωσης μια επιβεβαιωμένη παρακολούθηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, για παράδειγμα από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ; Τι θα λέγαμε σήμερα αν μαθαίναμε ότι παρακολουθείται ο Μακρόν ή ο Τζόνσον;
Ούτε ο Μητσοτάκης ούτε τα επιχειρήματά του μπορούν να σταθούν πλέον. Η στήριξη που του παρέχεται ακόμη από τα μίντια έχει ημερομηνία λήξης και δεν μπορεί να αντιστρέψει την κατάσταση. Η κατάσταση είναι τόσο δραματική για τον Μητσοτάκη που ακόμη και ο Βαγγέλης Βενιζέλος (ναι, ο πάντα πληθωρικός προς την Οικογένεια Βενιζέλος) του επιτίθεται, χαρακτηρίζοντας μάλιστα το καθεστώς του «συγκεντρωτικό και μονοπρόσωπο μοντέλο εξουσίας». Τα σενάρια για οικειοθελή ή βίαιη απομάκρυνση του Μητσοτάκη από το κόμμα του θεριεύουν και ακόμη και αν δεν γίνουν πραγματικότητα, γιατί ο φόβος είναι ισχυρότερος από τα δημοκρατικά αισθήματα στο συντηρητικό κόμμα, ωστόσο εκφράζουν την κατάσταση.
Το χειρότερο είναι ότι ο πρωθυπουργός καταφέρνει με τη διαχείριση του σκανδάλου (του) των υποκλοπών να κατευθύνει τα βέλη στον ίδιο, συγκεντρώνοντας ταυτόχρονα τη δύναμη πυρός της αντιπολίτευσης. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι ο ίδιος είναι εγκέφαλος του επιτελικού (παρα)κράτους και γι’ αυτό δεν θα κάνει καμιά παραχώρηση στη δημοκρατία και τη διαφάνεια, γιατί απλώς θα αποκαλυφθεί. Η κατάστασή του είναι μια θλιβερή προσπάθεια να αποσείσει από πάνω του τις ευθύνες και, ακόμη χειρότερα, να τις οδηγήσει στο πρόσωπο του πιο πιστού του ανθρώπου και μέλους της Οικογένειας. Σαν ενδοοικογενειακός ρουφιάνος δείχνει το πρόσωπο του Γρηγόρη Δημητριάδη ως υπεύθυνο για το σκάνδαλο, το οποίο ταυτόχρονα υπερασπίζεται ως νόμιμη διαδικασία. Ο Δημητριάδης, ο διοικητής της ΕΥΠ και δεκάδες ακόμη στελέχη της ΕΥΠ τέθηκαν εκτός λόγω σκανδάλου, αλλά κατά έναν περίεργο τρόπο όλα είχαν γίνει νόμιμα. Τιμωρία για ένα έγκλημα που ουδέποτε έγινε.
Ο Μητσοτάκης επιβεβαιώνει όσα είπε ο Αλέξης Τσίπρας στη Βουλή. Με δική του ευθύνη αλλά και εντολή παρακολουθήθηκε ο Νίκος Ανδρουλάκης την περίοδο που τον ενδιέφεραν οι εξελίξεις μες στο ΠΑΣΟΚ. Με δική του εντολή παρακολουθήθηκαν ο Θανάσης Κουκάκης και όποιος άλλος δημοσιογράφος έθετε εκείνη την περίοδο στο στόχαστρο της έρευνάς του τα βρόμικα συμφέροντα τα οποία αμνήστευε με νόμους ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Κανένας άλλος δεν είχε κίνητρο να το πράξει και κανένας άλλος δεν θα έπαιρνε το ρίσκο να το κάνει αν δεν ήταν ο απόλυτος και ανεξέλεγκτος άρχων.
Αυτός είναι ο λόγος που ο Μητσοτάκης προσπαθεί να μείνουν σε σύννεφο αδιαφάνειας όσα έγιναν. Φέρει προσωπικά και εξ ολοκλήρου την ευθύνη. Για παράδειγμα, εναντίον της εισαγγελέα της ΕΥΠ Βασιλικής Βλάχου δεν έχει κινηθεί καμιά πειθαρχική διαδικασία ή διαδικασία ελέγχου, αν και έχει πιστοποιηθεί ότι με την υπογραφή της (και ενώ δεν έπρεπε, όπως δήλωσε ο ίδιος ο Μητσοτάκης) έγινε η παρακολούθηση του Νίκου Ανδρουλάκη. Γιατί δεν διατάχτηκε πειθαρχικός έλεγχος;
Για λόγους προσωπικής ευθύνης ο Μητσοτάκης δεν επαναφέρει, όπως έχει ζητήσει η αντιπολίτευση, τον νόμο που κατήργησε, με βάση τον οποίο ένας πολίτης μπορεί να ενημερωθεί για την παρακολούθησή του. Αν επανέλθει ο νόμος, τότε πολιτικοί, δημοσιογράφοι και επιχειρηματίες που υποψιάζονται ότι ήταν υπό παρακολούθηση θα ζητήσουν επισήμως στοιχεία και θα αποκαλυφθούν τα πρόσωπα και οι πραγματικοί λόγοι της παρακολούθησης.
Φυσικά το σκάνδαλο των υποκλοπών δεν είναι ούτε αστοχία ούτε διατήρηση μιας κάποιας οικογενειακής παράδοσης. Αποτελεί μοιραία κατάληξη της καθεστωτικής αντίληψης που διακατέχει τον Μητσοτάκη. Η ίδρυση και η λειτουργία του «επιτελικού κράτους» ήταν συνταγή πλήρους ελέγχου των υπουργών και των υπουργείων αλλά και συγκέντρωσης εξουσίας στον Μητσοτάκη και στα οικογενειακά παράκεντρα εξουσίας. Στα τρία χρόνια διακυβέρνησής του έχει φροντίσει να ελέγχει πλήρως τις λειτουργίες του κράτους, να ξεπουλάει τη δημόσια περιουσία και να κατεδαφίζει το κράτος δικαίου. Τα δικαιώματα των πολιτών έχουν πάψει να αποτελούν συνταγματικές προβλέψεις και μνημονεύονται σαν ποινικά αδικήματα. Οποιος διεκδικεί δικαιώματα και κράτος δικαίου αποκαλείται ανθέλληνας, προδότης, μειοδότης και παρίας. Ο πρωθυπουργός ανέσυρε από το εγχειρίδιο εγκλημάτων της ΕΡΕ και της εμφυλιοπολεμικής Δεξιάς τον εσωτερικό εχθρό και την εθνική ασφάλεια. Δεν είναι ο ίδιος εγκληματίας απέναντι στο σύνταγμα, αλλά όσοι ζητούν νομιμότητα είναι εχθροί της χώρας.
Όταν πριν από τέσσερα χρόνια ο Μητσοτάκης είχε επιτεθεί στο Documento και επιχείρησε τη δολοφονία χαρακτήρα της εφημερίδας και των δημοσιογράφων της είχαμε προειδοποιήσει ότι στόχος δεν είμαστε εμείς, αλλά η δημοσιογραφία που ασκεί έλεγχο. Σήμερα εχθρός της αλήθειας του Μητσοτάκη είναι κάθε δημοσιογράφος όπου γης ο οποίος κρίνει τα πεπραγμένα και το καθεστώς του. Από τον «Guardian» και τους «New York Times» έως το Politico και την DW, οι δημοσιογράφοι αποτελούν τα μέλη μιας συνωμοσίας ή ίσως και μιας κατασκοπευτικής δράσης που θέλει να πλήξει τη χώρα. Κατά την παλιά παράδοση της εμφυλιοπολεμικής Δεξιάς, η χώρα, το δημόσιο συμφέρον και οι εθνική υπόσταση ταυτίζονται με τον αυταρχικό ηγέτη και το καθεστώς του. Ο δημοκρατικός έλεγχος και το σύνταγμα είναι ενοχλητικές παραφυάδες του διεθνούς κομμουνισμού και των συνοδοιπόρων του.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ξύπνησε όλα τα ζόμπι του παρελθόντος και άνοιξε την πόρτα στον ελληνικό τραμπισμό και στην alt right. Κάθε φιλελεύθερη φωνή στη ΝΔ έχει σιγήσει, ενώ ακόμη κι αυτός ο Αντώνης Σαμαράς μοιάζει πλέον «μετριοπαθής» ακροδεξιός μπροστά του
Ο Μητσοτάκης θα καταρρεύσει και θα καταγραφεί στην Ιστορία με τον τρόπο που έχουν μεριμνήσει εκείνος και οι πράξεις του. Εχει δημιουργήσει όμως ανεπανόρθωτη ζημιά στη χώρα. Λόγω των οικονομικών εξελίξεων οι περισσότεροι θα του αποδώσουν ότι κατάφερε να οδηγήσει και πάλι τη χώρα στην εποχή των μνημονίων. Η μεγάλη ζημιά όμως που κάνει ο Μητσοτάκης αφορά τη δημοκρατία. Ξύπνησε όλα τα ζόμπι του παρελθόντος και άνοιξε την πόρτα στον ελληνικό τραμπισμό και στην alt right. Κάθε φιλελεύθερη φωνή στη ΝΔ έχει σιγήσει, ενώ ακόμη κι αυτός ο Αντώνης Σαμαράς μοιάζει πλέον «μετριοπαθής» ακροδεξιός μπροστά στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Είναι δύσκολο για τη χώρα να επανέλθει σε πορεία όπου οι ελευθερίες, τα δικαιώματα και τα κεκτημένα αποτελούν χαρακτηριστικά ενός δημοκρατικού κράτους. Οι αξίες πρέπει να επανεφευρεθούν και οι λέξεις να επανακτήσουν την έννοια που είχαν πριν από τη μητσοτακική στρέβλωση. Το μεγαλύτερο πρόβλημα θα το αντιμετωπίσει η ΝΔ, η οποία θα χρειαστεί χρόνια για να αποτάξει τα πολιτικά συμπλέγματα του σκοταδιστικού και διεφθαρμένου πελατειακού κόμματος. Μέχρι τότε θα είναι ηττημένη, ντροπιασμένη, υπό την καθοδήγηση των διδακτόρων της παλιάς σχολής «μανεκέν» του Καρατζαφέρη. Κάποιοι βέβαια θα έχουν κάνει αμύθητες περιουσίες.
