Η Ελλάδα έχει περάσει πολλές περιόδους φτώχειας και ανέχειας στη σύγχρονη ιστορία της. Η μετακατοχική περίοδος και τα δέκα χρόνια των μνημονίων είναι όσα θυμούνται οι περισσότεροι των πολιτών, χρόνια που κανένας δεν θα ήθελε να ξαναζήσει.
Στις περιόδους αυτές που ο λαός δυστυχούσε πλούτισαν οι μαυραγορίτες, οι επιτήδειοι και οι συνεργάτες των κρατούντων, φιλοναζιστικών και δεξιών κυβερνήσεων.
Η πανδημία του κορονοϊού έπιασε τη χώρα μας σε φάση οικονομικής οπισθοδρόμησης μετά την άνοιξη των πρώτων μηνών του 2019, δυστυχώς και πάλι με κυβέρνηση της Δεξιάς. Οι τελευταίες εκτιμήσεις του ΟΟΣΑ είναι εφιαλτικές. Κάνει λόγο για μείωση του ΑΕΠ κατά 35%, οπότε μαζί με το 25% που χάθηκε στα μνημονιακά χρόνια, θα οδηγηθούμε στο 50% του ΑΕΠ του 2008. Είναι φανερό ότι ο εφιάλτης της ανεργίας και της φτώχειας είναι προ των πυλών, καθώς βασικές δραστηριότητες της οικονομίας, όπως τουρισμός, ταξίδια, εστιατόρια, θεάματα, κατασκευαστικά έργα, λιανικό εμπόριο βαίνουν ολοταχώς προς κατάρρευση.
Και η κυβέρνηση Μητσοτάκη ενώ διαθέτει πολύ περισσότερα εργαλεία από οποιαδήποτε προηγούμενη κυβέρνηση, καθώς το Σύμφωνο Σταθερότητας έχει καταργηθεί και υπάρχει το μαξιλάρι των 36,6 δισ. ευρώ που έχει αφήσει παρακαταθήκη η κυβέρνηση Τσίπρα, αρνείται πεισματικά να τα χρησιμοποιήσει, επισείοντας τον φόβο και μηδενίζοντας τις αντιδράσεις.
Αφήνει τη μεσαία τάξη που τόσο πίστεψε σε αυτήν αλλά ουσιαστικά και το σύνολο των πολιτών της χώρας να οδηγούνται χωρίς καμία προστασία στην καταστροφή, μόνο και μόνο για να σωθούν οι ίδιοι που διασώθηκαν μετά τη γερμανική κατοχή και στην περίοδο των μνημονίων. Αυτήν τη φορά όμως δεν υπάρχει κανένας λόγος να τους το επιτρέψει ο ελληνικός λαός.
