Οι καιροί αλλάζουν πολύ γρήγορα.
Η τεχνολογία, οι ρυθμοί ζωής και η ευκολία της πρόσβασης στην πληροφορία σε παγκόσμιο επίπεδο έχουν αλλάξει κατά πολύ τον τρόπο που διαβάζει την κοινωνία ο καθένας μας. Τα σημεία επαφής με τον κάθε πολίτη ξεχωριστά είναι γρίφος για τις πολιτικές δυνάμεις, ιδίως για την Αριστερά μερικές φορές.
Είμαι 41 ετών και μεγάλωσα με πολλές αφηγήσεις στα παιδικά μου χρόνια:
Ο παππούς και η γιαγιά μου μου μιλούσαν για το μετεμφυλιακό κλίμα και τους κοινωνικούς διαχωρισμούς που έπληξαν την κοινωνία. Οι γονείς μου για τη χούντα των συνταγματαρχών και τις δραματικές αλλαγές που ήρθαν με αυτήν αλλά και με τις αλλαγές της μεταπολίτευσης. Την άνοδο και την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού και τις διαφορετικές αναγνώσεις των αιτιών που την προκάλεσαν. Με λίγα λόγια, θεωρώ πως ανήκω σε μια από τις τελευταίες γενιές που είχαν αυτές τις πληροφορίες «στο πιάτο», από συζητήσεις δηλαδή που γίνονταν μέσα στο σπίτι χωρίς να έχει κάποιος τη διάθεση να σκαλίσει το παρελθόν από περιέργεια.
Σήμερα, δεκαετίες έπειτα από αυτά τα γεγονότα, οι νέες γενιές που ήδη διαμορφώνουν το αύριο της κοινωνίας μας δεν νιώθουν ότι έχουν σημεία επαφής με αυτές τις αφηγήσεις. Προσωπικά δεν τις αδικώ και νομίζω πως κανένας μας δεν πρέπει να το κάνει, καθώς όλα τούς ακούγονται ξένα. Το βιωματικό στοιχείο που ήταν κινητήρια δύναμη για τη δική μου γενιά απουσιάζει, είναι όμως εδώ τα σύγχρονα προβλήματα που τις συγκινούν. Το κλίμα, οι κοινωνικοί διαχωρισμοί με (δυστυχώς) πολλές μεταβλητές, οι εργασιακές σχέσεις, τα ανθρώπινα δικαιώματα και άλλα πολλά.
Η πολιτική σκηνή οφείλει να συντονιστεί μαζί τους. Ο τρόπος για να έρθει η κοινωνική γείωση δεν είναι κάτι δυσεπίλυτο, εάν αποφασίσουμε απλώς να ακούσουμε. Να κάνουμε δηλαδή κάτι που φαντάζει αρκετά δύσκολο στο σύνολο του πολιτικού κόσμου, που έχει συνηθίσει μόνο να μιλάει σε αυτήν τη γενιά, η οποία με τη σειρά της απλώς γυρνάει την πλάτη. Οφείλουμε να έρθουμε σε επαφή μαζί της στα σημεία ενδιαφέροντός της και να τα συζητήσουμε. Το αν θα βρεθεί λύση είναι κάτι που δεν θα κρίνει την επιτυχία της επαφής, καθώς προτεραιότητά της αποτελεί απλώς να την ακούσουν με προσοχή.
Εάν θέλουμε λοιπόν να φτιάξουμε μια νέα πολιτικοποιημένη γενιά, πρέπει να σταματήσουμε να της φερόμαστε σαν απολιτίκ. Ισως εάν βρούμε κοινά σημεία αναφοράς και φέρουμε σε επαφή ανθρώπους που έχουν διαφορετικές προτεραιότητες αλλά κοινό τρόπο έκφρασης, να τους φέρουμε σε μια ώσμωση. Κι αν είμαστε συνεχώς παρόντες και καλοί συνομιλητές, ίσως και να τους φέρουμε δίπλα μας. Οχι όπως θέλουμε εμείς, αλλά όπως θα επιλέξουν αυτοί.
Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης είναι αναπληρωτής εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ
