Οι δηλώσεις του δρος Πατέλη περί τεμπελχανάδων διδακτόρων θίγουν και τους πραγματικά Άριστους διδάκτορες αυτής της Κυβέρνησης και, πρωτίστως, αυτής της Οικογένειας. Ας πάρουμε, για παράδειγμα, τον διάδοχο, δρ Κώστα Μπακογιάννη, ένα πραγματικό παιδί θαύμα.
Η Αριστεία του δρος Κώστα Μπακογιάννη αναγνωρίστηκε σε νεαρή ηλικία: ξεκίνησε να εργάζεται ως ειδικός συνεργάτης στο Υπουργείο Εξωτερικών από πολύ νωρίς, χωρίς αυτό να εμπλέκεται με το γεγονός ότι η μητέρα του ήταν εκείνη την εποχή ΥΠΕΞ, όπως θα αντέτειναν κάποιοι λαϊκιστές. Οι λαμπρές του σπουδές στα καλύτερα πανεπιστήμια των ΗΠΑ —διότι το ταλέντο εκεί αναγνωρίζεται— στεφανώθηκαν από τη δημαρχία του Καρπενησίου, το αξίωμα του Περιφερειάρχη Στερεάς Ελλάδος και, πρόσφατα, του Δημάρχου Αθηναίων. Όμως οι άπειρες ώρες εργασίας του νεαρού Κώστα για το δημόσιο συμφέρον δεν κατάφεραν να κατασιγάσουν τη δίψα του για μάθηση, έρευνα, γνώση: πρώτος στις σπουδές, πρώτος στον αγώνα. Έτσι, την ίδια εποχή που ήταν περιφερειάρχης Στερεάς Ελλάδας (2014-2019) και αφ’ ότου ήταν δήμαρχος Καρπενησίου (2011-2014), αλλά και αντιπρόεδρος της Ελληνικής Εταιρίας Τοπικής Ανάπτυξης και Αυτοδιοίκησης, μέλος του European Council on Foreign Relations και μέλος του συμβουλίου προσωπικοτήτων του Ελληνικού Δικτύου Λύσεων για τη Βιώσιμη Ανάπτυξη των Ηνωμένων Εθνών, αλλά και πολύτεκνος (τέσσερα παιδιά!), ο Κώστας ΠΡΟΛΑΒΕ να γράψει ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΗ ΔΙΑΤΡΙΒΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ στο ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΤΗΣ ΟΞΦΟΡΔΗΣ, την οποία ολοκλήρωσε το 2018, με τον διδακτορικό τίτλο να του απονέμεται το 2019. Την ίδια ώρα που άλλοι, σαφώς υποδεέστεροι νόες, πρέπει να αφιερώσουν τρία πλήρη χρόνια ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ και ΜΟΝΟ στη συγγραφή μιας διδακτορικής διατριβής Οξφόρδης — και αν τα καταφέρουν.
Σε εμάς τους minores, τους ελάσσονες, μπορεί να φαίνεται εξαιρετικά δύσκολο έως αδύνατο το να βρει χρόνο ο Δήμαρχος Καρπενησίου και μετά Περιφερειάρχης Στερεάς Ελλάδος, την ώρα που πέρα από τη Στερεά Ελλάδα «έτρεχε» και την υποψηφιότητά του για τη Δημαρχία των Αθηναίων, ώστε να ολοκληρώσει μια διδακτορική διατριβή επιπέδου και απαιτήσεων Οξφόρδης με θέμα «The great debate: disruptions, identity politics and foreign policy in post-Cold War Greece» (και είναι κρίμα που ο καρπός ενός τέτοιου πνεύματος δεν είναι διαδικτυακά διαθέσιμος στην ιστοσελίδα του πανεπιστημίου): να γράψει κάθε σελίδα της, λέξη-λέξη, να μελετήσει κάθε πηγή της —ένα πραγματικό πέλαγος βιβλιογραφίας—, να αφιερώσει (στα πεντάλεπτα ανάμεσα στα ραντεβού του Περιφερειάρχη, ή στις ολιγοήμερες διακοπές του έτους) το χρόνο επώασης και σκέψης που απαιτεί η εφαρμογή των αναλυτικών εργαλείων προκειμένου να ολοκληρωθεί και να υποστηριχθεί μια τέτοια διατριβή ενόσω κανείς ασκεί τόσο χρονοβόρα καθήκοντα στην πατρίδα του, χωρίς την οποιαδήποτε εξωτερική βοήθεια που θα συνιστούσε ghostwriting διατριβής και θα επέσειε άμεση αφαίρεση του διδακτορικού τίτλου εάν το έπαιρνε χαμπάρι το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Αλλά όσα φαίνονται ανέφικτα για εμάς τους minores, τους ελάσσονες, είναι εφικτά ή ακόμα και εύκολα για τους πραγματικά Αρίστους.
Και η Αριστεία αναγνωρίζεται: πρώτα πρώτα από τον Έλληνα επιβλέποντα του φιλομαθή Κώστα, ο οποίος υποθέτουμε πως ούτε στιγμή δεν αμφισβήτησε πως ο Περιφερειάρχης μπορεί να ανταποκριθεί χρονικά, με αποκλειστικά δικό του μόχθο, εγκαίρως και ευτάκτως στις υψηλές απαιτήσεις μιας διδακτορικής σπουδής στην Οξφόρδη παράλληλα με τα ελλαδικά του πολιτικά καθήκοντα. Είναι εύλογο τέτοια και τόσα ταλέντα ενός τόσο γόνιμου μυαλού να προξενούν τον φθόνο των ελασσόνων, όσων μισούν την Αριστεία που δεν μπορούν να κατακτήσουν. Ας μην αφήσουμε όμως αυτόν τον φθόνο των hoi polloi να μετουσιωθεί σε μη αποδείξιμες και δυνητικά μηνύσιμες, επί συκοφαντίᾳ, λαϊκιστικές αναφορές για δυνητικές σκιές ως προς το πώς στο διάολο γίνονται όλα αυτά ταυτόχρονα από το ίδιο φυσικό πρόσωπο.
Τον Άριστο δεν πρέπει να τον μισείς και να τον φθονείς, κυβερνώμενε χαλβά: πρέπει να τον αγαπάς και να τον θαυμάζεις. Ας πράξουμε αυτό ακριβώς. Ας θαυμάσουμε.
