Φόρος τιμής από τον γενικό γραμματέα του ΚΚΕ στον αγωνιστή – δημιουργό που πολέμησε σαν κομμουνιστής και πέθανε σαν κομμουνιστής.
Ένα µεγάλο αίσθηµα περηφάνιας για την τεράστια κληρονοµιά που αφήνει στη µουσική και στον λαό µαζί µε βαθιά συγκίνηση και ένα ακατάπαυστο χειροκρότηµα αποτελούν τον µεγαλύτερο φόρο τιµής στον αγωνιστή – δηµιουργό Μίκη Θεοδωράκη.
Περηφάνια, συγκίνηση και χειροκρότηµα διότι ο ορµητικός και φλεγόµενος από το πάθος της προσφοράς στον λαό Μίκης Θεοδωράκης κατάφερε να χωρέσει στο µεγαλειώδες έργο του όλο το έπος της λαϊκής πάλης του 20ού αιώνα, στην οποία συµµετείχε και ο ίδιος.
Αυτό ακριβώς το έπος διαπότισε όλες τις πλευρές του ενιαίου έργου του αναδεικνύοντας τη διαφορετική ανώτερη ποιότητα ζωής που µπορεί να κατακτήσει ο αγωνιζόµενος λαός. Γιατί ο αγώνας για ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη, η αναµέτρηση µε την κοινωνική αδικία και την ηττοπάθεια «χρωµατίζουν» διαφορετικά, ανεβάζουν σε υψηλότερο επίπεδο όλες τις πλευρές της ανθρώπινης προσωπικότητας και των ανθρώπινων σχέσεων, δηµιουργούν τις προϋποθέσεις για τη δύσκολη αλλά αναγκαία πορεία προς έναν ολοκληρωµένο άνθρωπο, δηµιουργό µιας άλλης, ανώτερης µορφής κοινωνίας όπου θα µπορούν να ανθίσουν ολόπλευρα οι δηµιουργικές ικανότητες όλων και του καθενός προσωπικά.
Στην αναγκαιότητα αυτής της κοινωνίας, που είναι κατάφαση στη ζωή, συνέβαλε ο Μίκης Θεοδωράκης συµµετέχοντας στον αγώνα γι’ αυτή.
Η πορεία του ήταν κάθε άλλο από εύκολη. «Μεθυσµένος» από το πάθος του για τη µουσική όταν σε µικρή ηλικία άκουσε την «Ενάτη συµφωνία» του Μπετόβεν και έκτοτε αφιέρωσε τη ζωή του σε αυτή, δεν δίστασε ούτε στιγµή και µε τις παρτιτούρες πάντα µαζί του να πιάσει και το όπλο στο χέρι ως ΕΠΟΝίτης, ΕΑΜίτης, µέλος του ΚΚΕ, µαχητής στους δρόµους της Αθήνας τον ∆εκέµβρη του ’44.
Οι ανοιχτές πληγές του λαού µας, τα ιδανικά της κοινωνικής δικαιοσύνης που έµειναν ανεκπλήρωτα, οι άγριες διώξεις των αγωνιστών και των συντρόφων του που µοιράστηκε µαζί τους στην Ικαρία και τη Μακρόνησο, οι κατοπινοί αγώνες µέσα από την Ε∆Α και τους Λαµπράκηδες, οι αγώνες του για την πολιτιστική αναγέννηση, οι φυλακές, οι εξορίες και η παράνοµη δράση του ενάντια στη χούντα ήταν η µυστική πηγή της έµπνευσής του απ’ όπου ξεχύθηκε το τραγούδι ποταµός που άλλαξε για πάντα την πορεία της τέχνης και του πολιτισµού σε αυτό τον τόπο, ανοίγοντας ταυτόχρονα νέους, ανεξερεύνητους ως προς το βάθος και τον πλούτο τους ακόµη δρόµους.
Αυτά τα υλικά της µεγάλης τέχνης που συλλαµβάνει τον σφυγµό της εποχής της προαισθάνεται και προαναγγέλλει την κοινωνική αναγκαιότητα του επερχόµενου, µε τα οποία είναι πλασµένη η µουσική του Μίκη, επέτρεψαν στον µεγάλο δηµιουργό να συναντηθεί και µε µεγάλους ξένους δηµιουργούς, όπως ο Πάµπλο Νερούδα και το µεγαλειώδες «Canto general».
Είναι η πάλη των λαών για την κοινωνική τους απελευθέρωση, είναι η διεθνής ενότητα και αλληλεγγύη της παγκόσµιας εργατικής τάξης που δηµιουργούν τη «γλώσσα» που δίνει τη δυνατότητα να σµίγουν οι καρδιές των ταπεινών και κολασµένων της γης.
Είναι αυτή η γλώσσα που έχει µέσα της το «µέτρο» εκείνο που δίνει τη δυνατότητα στους µεγάλους δηµιουργούς, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης, να την εκφράσουν στους δρόµους της µουσικής τους.
Ο λαός µας µόνο περηφάνια πρέπει να αισθάνεται που «γέννησε» έναν δηµιουργό η µουσική του οποίου µπορεί να φλογίσει τον νου και την καρδιά των λαών όλου του κόσµου και να συµβάλει και αυτή στο να στρέψουν το βλέµµα τους στο µέλλον. Μια µουσική που είναι και θα είναι πάντα παρούσα, γιατί είναι ποτισµένη, ακόµη κι αν δεν το βλέπουµε, από το άρωµα της ελπίδας πολλών που θα γίνονται ακόµη περισσότεροι καθώς θα αναγνωρίζουν ότι αυτός ο κόσµος πρέπει να αλλάξει και θα αλλάξει µε τον δικό τους αγώνα.
Το ΚΚΕ τον αποχαιρετά µε συγκίνηση και υπόσχεση για την παρακαταθήκη-πολιτική διαθήκη που αφήνει σε όλους τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες σβήνοντας τις λεπτοµέρειες και κρατώντας τα «Μεγάλα Μεγέθη», αφού τα πιο κρίσιµα και ώριµα χρόνια του τα πέρασε κάτω από τη σηµαία του ΚΚΕ και γι’ αυτό φεύγει σαν κοµµουνιστής.
