Εγώ, γιατρέ μου, θα ήθελα τον αρχηγό μου να τον χαρακτηρίζει η λέξη «άλλοτε». Αλλοτε ομιλητικός κι άλλοτε σιωπηλός, άλλοτε ξεκάθαρος κι άλλοτε σιβυλλικός, άλλοτε επιθετικός κι άλλοτε υποχωρητικός, άλλοτε ανυποχώρητος κι άλλοτε αυτοκριτικός, άλλοτε ανεξάρτητος κι άλλοτε παρεμβατικός, άλλοτε συνεσταλμένος κι άλλοτε αντισυμβατικός, ανάλογα με την περίστασή μου και ό,τι την εξυπηρετεί.
Εγώ, γιατρέ μου, θέλω τον αρχηγό μου αψύ και με λυμένο το ζωνάρι, να μην αφήνει να πέσει τίποτε κάτω, να δίνει απαντήσεις, να κόβει τον βήχα, να ξεκαθαρίζει την κατάσταση, να ξεμπροστιάζει το άδικο και να λαμβάνει θέση, δηλαδή ανάλογα με την περίστασή μου και ό,τι την εξυπηρετεί.
Αλλοτε πάλι, γιατρέ μου, αντίθετα, χρειάζομαι τον αρχηγό μου να είναι ήπιος και νουνεχής, απόμακρος και στωικός, ουδέτερος και ψυχρός, σιωπηλός που πάντα κάτι υπονοεί, δηλαδή ανάλογα με την περίστασή μου και ό,τι την εξυπηρετεί.
Που λες, γιατρέ μου, χρειάζομαι ο αρχηγός μου να μιλάει στο δίκιο μου και να σιωπά στο άδικό μου, να παρεμβαίνει υποστηρικτικά όταν τον χρειάζομαι και να παρακολουθεί αδρανής όταν έχουν το δίκιο οι άλλοι, να εγγυάται την ενότητα όταν η διάσπαση με ενοχλεί και να διώχνει τα βαρίδια όταν μου είναι βάρος, δηλαδή ανάλογα με την περίστασή μου και ό,τι την εξυπηρετεί.
Κι ακόμη, γιατρέ μου, θα ήθελα ο αρχηγός μου να μην παρεμβαίνει όταν γίνονται λάθη –ακόμη και εγκληματικά– εφόσον είναι δικά μου και να στηλιτεύει ακόμη και τις μικρές αστοχίες –ακόμη και ως υποψία σκέψης– όταν γίνονται από τους εσωκομματικούς μου αντιπάλους, δηλαδή ανάλογα με την περίστασή μου και ό,τι την εξυπηρετεί.
Πολύ θα ήθελα, γιατρέ μου, ο αρχηγός μου να γίνεται επιεικής, στωικός, μεταμελημένος, αυτοκριτικός και να αναγνωρίζει λάθη, να αναλαμβάνει την πλήρη ευθύνη, να μη φοβάται να βγει μπροστά, να έχει εύκολο το «mea culpa», να δείχνει μεγάθυμος εάν έτσι στοχοποιούνται όλοι όσοι έχουν την πραγματική ευθύνη, αρκεί να μην είμαι εγώ μέσα σ’ αυτούς, δηλαδή ανάλογα με την περίστασή μου και ό,τι την εξυπηρετεί.
Από την άλλη, θα ήθελα –ακόμη πιότερο, γιατρέ μου– ο αρχηγός μου να δείχνει σταθερός, ανυποχώρητος και δικαιωμένος, να γίνεται εμμονικός για λόγους αρχής, αμετακίνητος για λόγους ιδεολογίας, ώριμος για λόγους εμπειρίας, στηλιτευτικός για λόγους αληθείας στην προσπάθειά του να καλύψει τα τραύματα που άνοιξαν κάποιοι άλλοι εφόσον ανήκω κι εγώ σε αυτούς, δηλαδή ανάλογα με την περίστασή μου και ό,τι την εξυπηρετεί.
Οπως κατάλαβες, γιατρέ μου, χρειάζομαι έναν αρχηγό για να τον δοξάζω και εύκολα να τον καταδικάζω, δηλαδή ανάλογα με την περίστασή μου και ό,τι την εξυπηρετεί.
Ο δικός μου (σου, μας) Τσίπρας.
Στο ετήσιο κυνήγι του ταύρου στους δρόμους της Παμπλόνας στο Φεστιβάλ του Σαν Φερμίν συμμετέχουν εκατοντάδες πολίτες, με σκοπό τη θανάτωσή του. Εάν ο ταύρος μπει σε κάποιο υαλοπωλείο και τα κάνει λαμπόγυαλο, πιστεύει κανείς ότι θα διασωθεί; (αν απαντήσεις αρνητικά, θεωρείται αυτοκριτική)