Ο δικαστής Ντρεντ, Judge Dredd στη γλώσσα του Κολάμπια, ήρωας του πασίγνωστου μέχρι Σταλόνε κόμικς, έχει δικαίωμα να ερμηνεύει τον νόμο, να δικάζει και να εκτελεί επιτόπου όσους καταδικάζει σε θάνατο. Ολα αυτά βέβαια σε ένα σκοτεινό και δυστοπικό καθεστώς και στη σφαίρα της φαντασίας, που κανείς δεν υποψιαζόταν ότι μπορούσε να βρει ομοιότητες με τη σύγχρονη ευρωπαϊκή Ελλάδα. Την Ελλάδα του Μητσοτάκη! Μια χώρα που από την κυβέρνησή της διαφημίζεται ως αφοσιωμένη στο κράτος δικαίου, δημοκρατική πέραν πάσης αμφιβολίας, με ανεπίληπτη ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης. Πολιτισμένη πέραν πάσης αμφισβήτησης.
Και να που μας έχει προκύψει τα τελευταία χρόνια ο γηγενής Ντρεντ. Ελληνας μέχρι εξωγήινου. Που μπορεί να δικάζει, να καταδικάζει και να μπαγλαρώνει. Να εκτελεί μέχρι και την εσχάτη των ποινών, ευτυχώς ηθικά για την ώρα, εναντίον δημοσιογράφων τους οποίους χαρακτηρίζει συμμορίτες, σκευωρούς και ελευθεροδολοφόνους, προτού η Δικαιοσύνη αποφανθεί για τις κατηγορίες με τις οποίες τους φόρτωσε. Να βαφτίζει ένα σκάνδαλο, της Novartis, σκευωρία και να καταδικάζει τους «σκευωρούς» προτού δικαστούν. Να μετατρέπει τη χώρα που είχε την άτυχη ιδέα να τον εκλέξει πρωθυπουργό της σε ένα απέραντο δικαστήριο με τον ίδιο μοναδικό δικαστή.
Σε αντίθεση με τον δικαστή του κόμικς, ο δικός μας Ντρεντ έχει επίσης απονείμει στον εαυτό του το δικαίωμα όχι μόνο να καταδικάζει αλλά και να αθωώνει. Οχι μόνο να τιμωρεί αλλά και να ξεπλένει μέχρι το τέλειο λευκό. Οχι μόνο να φυλακίζει αλλά και να αποφυλακίζει. Ο γνωστός σκηνοθέτης και πασίγνωστος πλέον βιαστής ανηλίκων είναι το πιο πρόσφατο παράδειγμα. Είχαν προηγηθεί βέβαια οι αυτουργοί της Novartis, οι δολοφόνοι αποσυνάγωγων, όπως του «γύφτου», του Γρηγορόπουλου και του Ζακ, οι Φρουζήδες και οι πάσης φύσεως και παρά φύσεως καταφερτζήδες, που απολαύουν της προστασίας του.
Με τον Greek Judge Dredd, όπως μπορεί να καταλάβει ο καθένας, οι ένοχοι μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι, ξαπλωμένοι πάνω σε απαλά πόθεν έσχες. Να αράζουν ανέμελα σε αυθαίρετες βίλες και μοναδικά σπίτια, μέχρι Βολταίρου. Να κολυμπούν χωρίς κανένα φόβο στους θολούς ωκεανούς των offshore και των Panama Papers. Να διάγουν εν γένει ελεύθερη και πλούσια ζωή, σε αντίθεση με αναρχικούς, ανάδελφους, αριστερούς και ανυπάκουους για τους οποίους ο Ελληνας Ντρεντ δεν διαθέτει ίχνος συμπόνοιας και δικαιοσύνης. Πρώτα καταδικάζει και μετά καλεί τον κατηγορούμενο να απολογηθεί – αν ζει φυσικά.
Ειδική μνεία θα πρέπει τέλος να γίνει στην ικανότητα του δικού μας Ντρεντ να αθωώνει πριν από κάθε άλλον τον εαυτό του. Οσες χιλιάδες θύματα, δάση, σπίτια, ζώα, ψυχές και αλήθειες κι αν πάρει στον λαιμό του, αυτός ανακηρύσσεται παμψηφεί αθώος, υπερήφανος, χαμογελαστός και δικαστής. Πάντα έτοιμος να αγαπάει και να θαυμάζει τον εαυτό του…